Gent Jazz 1 juli 2018: Jonge wolven, een grote vriendelijke reus en Melanie De Biasio

De tent die David Byrne met zijn unieke show had afgebroken stond vandaag weer mooi recht voor het Gentse Steiger. Het trio won vorig jaar de Jong Jazztalent Wedstrijd en mocht als prijs de dag openen. Extra speciaal was het videoscherm achter hen. We zagen beelden van bossen en talrijke andere animaties waarvoor de groep een passende soundtrack verzorgde. Op die manier werd hun optreden zowaar een audiovisuele performance. Dat zorgde voor meeslepende momenten, maar ook voor atmosferische muziek die dan wel goed paste bij de animaties op het scherm, maar bij momenten iets te duister was voor de tijd van het jaar en daardoor misschien wat zijn effect miste. Regen, waar ben je?

Er was nog meer jong talent te horen vandaag. Gent Jazz werkte opnieuw samen met het Koninklijk Conservatorium van de Hogent en KASK die hun meest getalenteerde poulains loslieten op het grote publiek. Voormalig Zalm van de maand Screens was één van hen. Met composities van de hand van Bassist Thibaut Talpe begon de band vurig aan hun set. We zagen onmiddellijk enkele meeknikkende hoofden en voeten die niet stil konden blijven staan. Toch waren het de iets tragere, intensere stukken die ons het meest konden bekoren. Na een groovy afsluiter stuurde Screens het publiek goedgezind terug naar buiten. We zien deze energieke jongens graag terug op grotere podia.

Een andere jonge wolf die zich vandaag mocht bewijzen, was Le Manou. De 22-jarige Manou Maerten, wist onze beer al eerder te overtuigen met haar straffe debuut-ep en aan het aantal “Wow’s” die weerklonken vanuit het publiek ging ook een deel van de Gent-Jazzers overstag. Maerten begon eerder ingetogen aan haar optreden waarbij haar sirene-achtige zang alle aandacht kreeg. Na twee nummers richtte Maerten zich even tot het publiek: “Niet alle nummers zijn even dramatisch hoor”. En inderdaad, vooruit gestuwd door de rest van haar band – celliste, synth-speler en drummer – klonk de rest van de set een pak krachtiger. De dansbare electropop deed ons spontaan denken aan Tsar B en Alice On The Roof.

Er stonden vandaag ook meer gevestigde namen op de affiche. Eén van hen was Joep Beving. In België is hij nog nobele onbekende, maar in Nederland is hij in graag geziene gast in tal van tv-shows en op Spotify werd hij reeds miljoenen keren gestreamd. De Nederlander lijkt er zich nog steeds een beetje over te verbazen want het begon allemaal – zo vertelde hij ons – toen hij “op zoek naar rust in zijn leven achter de piano kroop en de muziek die hij maakte, besloot op te nemen”. Blootsvoets liep Beving naar de eenzame buffetpiano op het podium. Die is trouwens – ietwat ongewoon – gestemd op 432 Hz en niet op 440 Hz zoals gebruikelijk is. Een bewuste keuze, zo vertelt de pianist ons gepassioneerd voor de aanvang van “432”. De woeste baard van Beving kon niet meer contrasteren met de muziek die hij speelt. Zijn composities zijn zacht en niet nodeloos complex. Op voorhand had Beving gevraagd niet te applaudisseren tussen de stukken door en vooral weg te dromen. Die aanpak werkte: we zagen verschillende mensen de ogen sluiten, sereniteit daalde neer over de main stage. Het publiek sloot de man in hun hart en veerde – na een iets vuriger afsluiter – bijna unaniem op.

Headliner van de dag was de onnavolgbare Melanie De Biasio. De muzikante uit Charleroi is een graag geziene gast op Gent Jazz. Dit jaar stond ze er alweer voor de derde maal. Wij begrijpen waarom het festival maar niet genoeg krijgt van de artieste. Ze weet als geen ander een sfeer te scheppen waarin het heerlijk vertoeven is. Ook gisteren was daar geen uitzondering op. Al van bij het opkomen – dwarsfluit in de hand, ondergaande avondzon buiten, driekoppige band ter versterking – was het duidelijk waar het deze avond om gaat: weinig franjes, alleen maar muziek.

De Biasio speelt niet gewoon de nummers die op haar albums staan. Ze brengt versies van die nummers. En ze neemt er haar tijd voor. Heerlijk hoe die nog meer tot hun recht komen wanneer ze zachtjes kunnen gedijen en hier en daar aangevuld worden met een solo. De versie van “Your Freedom Is The End Of Me” – voor ons nog steeds een van de mooiste nummers die in 2017 gemaakt werd – vormde één van de hoogtepunten van de set. Wat had ze trouwens een uitstekende liveband meegebracht. Tegen het einde van de set verdween de zangeres zelf even van het podium en plaatste ze hen op die manier in de spotlights.

Maar het draait natuurlijk vooral om De Biasio zelf. Ze beweegt gracieus over het podium. Ze hurkt, reikt naar de mensen die vooraan zitten en begeestert met haar strelende stem: nu eens krachtig, dan weer fluisterend. Haar dwarsfluit als verlengstuk van die veelzijdigheid.

Deze delicate muziek vergt concentratie, maar niet iedereen in de tent is bereid die te tonen. Zo mist “All My Worlds” wat van zijn kracht omdat het moet opboksen tegen enkele luidruchtige mensen in het publiek – met enkele geërgerde shhhts tot gevolg. De gedachte dat dit optreden veel beter tot zijn recht was gekomen in een kleinere concertzaal, geeft ons een beetje een wrange nasmaak van een verder vlekkeloos optreden. Het leverde haar maar liefst drie staande ovaties op. Verdiend.