LiveRecensies

Down The Rabbit Hole 2018: Festivaldag 3

© CPU – Nathan Dobbelaere

Dag één en twee van DTRH waren meer dan bevredigend, maar het festival was toch wat in onze kleren gaan kruipen. Enkel een goede line-up van de derde dag kon ons opnieuw de moed geven om er een laatste keer voluit tegenaan te gaan.

De beklijvendste woorden

Dag drie openden we met Wende. Volgens bronnen één van Nederlands grootste talenten op singer/songwriter gebied en alleen al daarom zeker een artieste die onze interesse meer dan prikkelde. Wende is zonder twijfel uniek te noemen en dat al vanaf de eerste noot. Geen harde beats of grote riffs, maar minimal gebracht op een grootste wijze. Haar teksten zijn doorspekt van openhartige poëzie en werkten beklijvend op het publiek. Toegegeven het begin van de show voelde wat onwennig, maar na enkele nummers werden we in het optreden gezogen. Heel straf dus en dat als openingsact. Wende kan het niet alleen in het Nederlands, want ook in uitstekend Frans kan ze aardig uit de voeten. Jawel, Nederlanders kunnen Frans als ze het echt willen.

De sympathiekste ontbijtband

Kim Deal is binnen de muziekscene een naam als een klok en vooral gekend als bassiste en zangeres van Pixies. Na interne spanningen binnen Pixies richtte ze samen met haar zus Kelley the Breeders op. Een band die slechts een kort leven werd geschonken, mede door de heroïneverslaving van haar zus. Maar goed, enkele reünies later staan The Breeders op DTRH en waren ze opnieuw klaar om te swingen als in het gezegende jaar 1993. The Breeders mochten “het ontbijtconcert” verzorgen, om het met de woorden van Kim te zeggen en dat lokte veel volk. Een strategische zeg van de programmatie? We zagen een band die duidelijk heeft geleefd, maar desondanks straalden Kim en haar zus Kelley als nooit te voren. Met als resultaat een luchtig en stressarm optreden, die bij momenten wel wat slordigheden vertoonde. Ook het vele soundchecken was er soms wat teveel aan, maar goed. Dat maakten ze ruimschoots goed door hun sympathieke zelf te zijn en door wereldhits als “Cannonball” en “Gigantic” te spelen.

De vreemdste eend

©CPU – Ymke Dirikx

Wie Portugal. The Man zegt denkt aan “Feel It Still”. De wereldhit die vele huiskamers deed swingen in 2017. Verder was het koffiedik kijken over wat we konden verwachten van de heren. Beavis and Buthead mochten het alvast optreden virtueel inleiden. Geestig, maar ook wat vreemd als je het ons vraagt. Portugal. The Man toonde van begin af aan zijn spierballen, dit met grote riffs en sterke refreinen die niet zouden misstaan in menig stadions. Denk maar aan Coldplay en dat soort bands. Popmuziek met een grote P, werd afgewisseld met iets te overmatig morsen van dikke riffs. Opnieuw een vreemde combinatie, die ons na verloop van tijd wat ging irriteren.

De meest doordachte gitaarvirtuoos

©CPU – Ymke Dirikx

Een artieste om echt naar uit te kijken was de Amerikaanse St. Vincent. Zij geldt als één van de beste gitaristen van haar generatie en dat was nogmaals te merken op haar laatste en vijfde album Masseduction. Anne Erin Clark, want zo heet zij echt, heeft als grote voorbeeld David Byrne, die gisteren grootste dingen liet zien op DTRH. De gelijkenissen met Byrne waren treffend qua performance. Denk aan dans, mime en kostuums en je weet waar ze een deel van haar mosterd vandaan heeft. Vergis je niet, St. Vincent is een volkomen eigen entiteit en mag tot de groten van de moderne popmuziek met een twist genoemd worden. Nummers als “Los Angeles”, “Digital Witness” en “Digital Witness” worden op een hoog niveau gebracht door een band die erbij staat als statige paspoppen. It’s all part of the act.

De heetste Hotot

De temperatuur aan de Hotot was ondertussen al flink gestegen tot aan de volle dertig graden en toch vonden de Britten van Jungle het nodig om daar nog een schepje graden bovenop te doen. Met hun uiterst aanstekelijke soul is de Hotot opnieuw veranderd in een broeierig heet feestje. De stemmen van Tom Mc Farland en Josh LIoyd-Watson doen ons zelf denken aan de hoogdagen van de disco en dan meerbepaald de Bee Gees. Strakke show en uiterst dansbaar.

De hardst werkende

We zagen op DTRH al meerdere geniën passeren, maar bij Nils Frahm mag dat een understatement genoemd worden. De Duitser brengt al meer dan tien jaar eigentijdse klassieke muziek en is dus geen act die je zomaar op elk podia te zien zal krijgen. Op DTRH dus wel, en hoe. Opvallend was dat Frahm alleen op het podium stond. Vergezeld door allerhande instrumenten die hij al dan niet zelf in elkaar gestoken heeft. Frahm leek zich tijdens de show weg te cijferen voor zijn instrumenten en levert al puffend en zwetend zware arbeid om de instrumenten te laten klinken als één groot minimalistisch klankspel. Bij Frahm is er ook vaak sprake van improvisatie en ook nu was dat het geval. Na afloop kunnen we enkel maar respect opbrengen voor zo’n schouwspel.

De feestelijkste rockers

©CPU – Ymke Dirikx

De festivalband bij uitstek, is misschien wel Franz Ferdinand. De Schotten uit Glasgow lieten een overvolle koffer vol hits los op het publiek en kreeg al na één nummer iedereen mee. Kan ook niet anders als je met “Do You Want To” van start gaat. Ook nummers vanop hun nieuwe plaat Always Ascending staan niet verkeerd in hun één uur durende set. Elk nummer die de band bracht, stond bol van de sterke hooks en net dat maakt hen zo sterk. Naast uitstekende songs weet ook zanger Alexander Kapranos duidelijk hoe je een publiek moet bespelen. Het publiek laten klappen, meezingen en opjutten, het hoort er allemaal bij. Franz Ferdinand was een geestige beleving en was de band die iedereen vrolijk maakte door zijn luchtige, maar steengoede rocksongs.

De grootste zwijnen

In de Fuzzy Lop was het op zondag vooral uitkijken naar de jonge leeuwen van Shame. De vijf jonge gasten uit Londen brachten dit jaar hun debuutplaat Songs of Praise uit en viel in als een bom. Het was maar de vraag of hun show op DTRH hetzelfde effect zou hebben. Shame blijkt een fan te zijn van voetbal, want vooraf horen we een streepje voetbalgeschiedenis met in de hoofdrol de heer David Beckham. Lekker Brits begin dachten we. Wanneer de band opkomt, blijkt het hen menens en vooral zanger Charlie Steen is vanaf het begin de olie die het vuur nog indrukwekkender maakte. Ook van de partij was die typische Britse arrogantie zoals je die wel eens tegenkomt bij de broertjes Gallagher. “Staan onze nieuwe nummers je niet aan, dan moet je de tent maar verlaten”, we moesten er toch hard om lachen. Shame bracht een opgefokte set, die overigens perfect gespeeld werd, want vergis u niet deze gasten hebben één doel en dat is alles en iedereen een mokerslag uitdelen. En of dat gelukt was.

De grootste emotie

©CPU – Ymke Dirikx

Ondanks de klassiekers “Into My Arms”, “Red Right Hand” en “Higgs Boson Blues”, moet Nick Cave & The Bad Seeds het niet hebben zijn hits. En dat alleen al is uitzonderlijk voor een headliner. De act teert op emotie, beleving en passie en net dat maakt het meer dan de moeite waard om Nick Cave en zijn band live aan het werk te zien. Nick Cave klinkt van begin af aan wervelend, dit door zijn ongeziene overgave aan de kunst. Cave weet ook het publiek te emotioneren en begint daarbij bij zichzelf, want nadat zijn zoon twee jaar geleden overleed, kreeg zijn persoon nog een geheel nieuwe dimense vol tristesse. Ook zijn band mag een eervolle benoeming krijgen, want zij bouwden op magistrale wijze mee naar een epos op de weide van DTRH. We hoorden het de mensen vooraf zeggen “ik ken geen enkel nummer van die man”, wel voor die mensen hopen we dat ze er overtuigd van zijn geworden dat muziek meer is dan een aanstekelijke melodie.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single St. Vincent - "Flea" (feat. Dave Grohl)

Ooit speelde ze gitaar bij Sufjan Stevens, maar we kennen St. Vincent vooral als heerlijk eigenzinnige artieste. Haar muziek ging de afgelopen…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

25 nieuwe namen voor Rock Herk met o.a. The Afghan Whigs, Therapy? en shame

Rock Herk viert dit jaar zijn veertigste verjaardag en dat zal het niet zomaar laten aan zich voorbij gaan. Nadat we in…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Nick Cave & The Bad Seeds - "Wild God"

Misschien was je er ook bij toen Nick Cave in het gezelschap van Warren Ellis en de andere Bad Seeds enkele jaren…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.