Aan allen die gekomen zijn: proficiat! Aan allen die niet gekomen zijn… Probeer volgende week nog eens op Werchter. New wave pionier David Byrne van Talking Heads daalt af naar de lage landen met ongetwijfeld de meest unieke en geweldige live show van het jaar. Eerder dit jaar bracht Byrne zijn eerste solo album sinds zijn samenwerking met St. Vincent in 2012.

Vooraleer Byrne op het podium kwam werden we opgewarmd door onder andere Ghostpoet, Baxter Dury (zoon van die andere new waveheld) en de Nigeriaanse soulzangeres Nneka. De Brit Ghostpoet had van alles iets mee: van zwoele trip hop tot vurige gitaarrock. Baxter trad dan weer op als een stereotiepe Britse “gentleman”, compleet met “strak” pak en een glas wijn (lees: fles). Bindteksten bleken niet zijn sterkste punt; de wijn kan daar ook voor iets tussen zitten. Stuk voor stuk strakke shows, maar ze verbleken toch wel bij de headliner.

David Byrne is een man die eigenlijk al lang geen introductie meer nodig heeft. Talking Heads werd wereldberoemd eind de jaren 70 en dat laat uiteraard zijn schijn ook wat na op het publiek van vandaag. Het uitbundig enthousiaste publiek bestond dus voornamelijk uit kwieke vijftigers. Zelf heeft Byrne voor een man van 66 jonge lentes anders wel een fysiek waar velen alleen maar van kunnen dromen; het levende bewijs dat muziek je jong houdt.

Byrne opende de show alleen met “Here” uit zijn nieuwste plaat American Utopia. Aan de hand van een replica brein begon Byrne met een speedcursus cerebrale anatomie. Geleidelijk aan werd het podium gevuld met niet minder dan twaalf muzikanten die blootsvoets het allerbeste van zichzelf gaven. Verder was er ook geen enkele kabel te zien waardoor alle muzikanten vrij konden rondlopen. Ieder nummer had bovendien een bijhorende choreografie. Om dit uniek te noemen zou een understatement zijn.

Het zou natuurlijk geen David Byrne show zijn, mochten er niet een hele hoop Talking Heads nummers op het programma staan. Vooral nummers van Remain In Light stonden in de spotlight. Zo hoorden we, of beter beleefden we, onder andere “Born Under Punches”, “The Great Curve” en de tijdloze klassieker “Once in a Lifetime”. Het is natuurlijk geen verrassing dat het vooral bij deze laatste was dat het dak eraf ging. “Burning Down the House” slaagde vervolgens in zijn opzet en stak de tent figuurlijk in brand. Met “Blind” werd het grijze decor ook nog eens ten volle benut voor een spektakel van een schaduwspel.

De nieuwe nummers van American Utopia klonken minstens even wild en funky als de Talking Heads hits. Albumopener “I Dance Like This” klonk live als een heavy metal/industrial-hybride en “Everybody’s Coming to My House” deed de heupen wiegen in richtingen die we voorheen niet mogelijk achtten. Het enthousiasme van de muzikanten straalde rechtstreeks af op het publiek. Je zou het bovendien niet voor mogelijk houden hoe strak de muziek en de danspassen samen zaten zonder dat er ook maar iets ingeboet moest worden aan schwung. Doorweekte hemden, dat wel. De muzikaliteit en het uithoudingsvermogen van Byrne en zijn begeleidingsband getuigen van absolute wereldklasse.

Mocht het nog niet duidelijk zijn, dit was een optreden dat het tienvoud van zijn prijs waard is. Op de laatste dag van Rock Werchter zet David Byrne trouwens opnieuw voet op Belgische bodem. Jammer genoeg staat hij gelijktijdig opgesteld als Eels. Niets tegen Mister E, maar voor ons zal hij het toch wel moeten afleggen. En als je ons niet gelooft, neem het dan maar aan van de vrouw naast ons voor het podium gisteren: “Dit is het beste dat ik ooit heb gezien”.