Velen onderschatten de impact die Jay Rock heeft gehad op de West Coast hiphop. Hij werd in 2005 opgepikt door het label Top Dawg Entertainment (T.D.E.) en tilde het meteen een niveau hoger door middel van deals met o.a. Warner Bros Records en geslaagde samenwerkingen met grote namen zoals Lil Wayne en will.i.am. (op zijn eerste commerciële nummer “All My Life (In the Ghetto)”). Zo effende hij stilaan, maar zeker het pad voor enkele klinkende namen als Kendrick Lamar en ScHoolboy Q. Hoewel hij ondertussen misschien wel overklast is door die laatste twee, is Jay Rock wel de steen geweest waar zij hun carrière op konden bouwen.
Redemption is het derde album van de rapper uit California en bevestigt wat we de voorbije twee jaar van T.D.E. gezien en vooral gehoord hebben. Met hun huidige artiestenportfolio is het hiphoplabel sterker dan ooit en het team heeft een duidelijke nieuwe visie met bijbehorende sound ontwikkeld. Zowel Kendrick Lamar, ScHoolboy Q als Ab-Soul vonden zichzelf de afgelopen jaren opnieuw uit en Jay Rock heeft met Redemption net hetzelfde gedaan.
Openingsnummer en tevens derde single van de plaat, “The Bloodiest”, verraadt wat we mogen verwachten: cleane verses, aantrekkelijke beats en echte verhalen. Dat is ook precies die nieuwe sound: geen opgekuiste versie van Jay Rock, want die klinkt nog even authentiek (lees: gangster) als op zijn vorige album 90059, wel een plaat waarop alles net iets beter samenhangt en de verhaallijnen een tikkeltje persoonlijker worden. Een mooi voorbeeld is het nummer “For What It’s Worth”, waarop Jay Rock rapt over de mogelijke keuzes in zijn leven en de gevolgen daarvan. Begeleid door een prachtige sample uit Ori’s “Solo” reflecteert hij over zijn leven voor en na zijn doorbraak: “How many fucks to give, lately, I’m running empty // Struggle with who I am and who I wanna be // Got the streets and these beats right in front of me.”
Hoewel het album van een constante, hoge kwaliteit is, springt “Rotation 112th” eruit door het smooth fluitdeuntje en het hoge tempo van de verses in combinatie met een bijzonder catchy refrein. Een van Jay Rocks sterktes is zijn vlotte natuurlijke flow en dat is in feite ook wat goede rappers van heel goede rappers onderscheidt. Wanneer die natuurlijke flow ondersteund wordt door aanstekelijke instrumentals, krijg je speelse nummers die voor wat luchtigheid zorgen. Er is op dit album ook duidelijk gekozen voor eenvoudigere refreinen die je na een keer al kan meezingen. “Knock It Off” en “Tap Out” vervullen met glans die rol van easy nummertjes die gewoon lekker klinken. Op dat laatste zorgt Jeremih trouwens voor een mooi contrast met Rocks zwaardere stem.
Over het algemeen klinkt Rock iets rustiger en meer reflecterend op Redemption – het lijkt soms alsof hij vanop een afstandje zijn leven staat te observeren – maar op “ES Tales” komt de goeie ouwe Rock piepen. De bassen gaan voor de eerste keer echt hard en de rapper klinkt toch net ietsje authentieker als hij zijn zuiders Californisch accent niet probeert te verbergen. Het nummer gaat over het dagelijkse leven in de “projects” in het oosten van L.A., criminele buitenwijken waar je naar verluidt enkel uitgeraakt als drugsdealer, rapper of NBA basketballer. Gelukkig had Eastside Johnny genoeg talent en verstand om te kiezen voor de beats in plaats van de streets.
“OSOM” is de eerste samenwerking tussen Rock en J. Cole. De afkorting staat voor Outta Sight, Outta Mind en gaat over het gevoel van paranoia in tijden van succes. In de filmische videoclip zien we hoe de twee rappers net een overval gepleegd hebben, maar daarna geplaagd worden door hun demonen en een hele dag lang denken dat ze achtervolgd worden, niet geheel onterecht trouwens. Het is een meer dan ooit relevante metafoor voor de hoogte- en dieptepunten van roem. Rock en Cole zijn overigens een uitstekend duo, zowel als acteurs als op muzikaal vlak.
Op de tweede helft van het album is het die andere hiphopgrootheid die alomtegenwoordig is. Zoals verwacht staat Kendrick Lamar zijn maatje gretig bij op meerdere tracks. Hij delivert niet enkel zijn kenmerkende heersende flow op “WOW Freestyle” (in de derde verse gaan beide heren heerlijk tegen elkaar op), we horen hem ook terug op “King’s Dead”, “Redemption” en “WIN”. Het is een wonder dat we die rapper uit Compton nu nog altijd niet beu zijn. ‘Ayy K. Dot, Can we get it how we used to get it like when Top had the red charger?’, vraagt Rock aan Lamar op hun gezamenlijke freestyle. Altijd een feestje als deze twee homies elkaar ontmoeten, denk maar aan de klassieker “Money Trees” van Kendrick’s album Good Kid, M.A.A.D. City uit 2012.
Het voorlaatste nummer van het album had voor ons even goed het laatste mogen zijn. Titeltrack “Redemption” is een prachtig liedje waarop Rock wordt bijgestaan door T.D.E.’s leading lady SZA. ‘Glad them angels came in surgery, said I’m not done yet’ zingt Rock, verwijzend naar zijn ernstige motorcrash in 2016. Op de avond van de Grammy Awards belandde hij toen in het ziekenhuis met heel wat gebroken botten. Hij grijpt deze gebeurtenis aan om te reflecteren over wat hij anders zou aanpakken als hij zijn leven zou kunnen overdoen. Zonder twijfel een van de meest emotionele en persoonlijkste nummers van het album, dat een betekenisvolle afsluiter had kunnen zijn. Met “WIN” wordt er echter nog een vervolg aan gebreid, dat qua vibe helemaal het andere uiterste is. “WIN” is een laatste zegetocht en benadrukt de persoonlijke en professionele wins van zowel Jay Rock als het hele T.D.E. team. Bescheiden blijven? Waarom zouden ze ook nog.
Redemption is een compact album dat alles bezit dat we konden verlangen van iemand die al zo’n tien jaar actief is in de rap game. Een vernieuwende sound, oprechte teksten, klassevolle samenwerkingen en aanstekelijke refreinen. Jay Rock 2.0. We rock with it.
