Dag 1 van Best Kept Secret Festival was vooral een dag waarop de fans van Arctic Monkeys weelderig op de weide rondkuierden. Maar er was veel meer te zien dan apen. We zagen heel wat bands en merkten meteen al dat dag 1 van Best Kept Secret geen echte hoogvliegers had, maar tegelijk ook geen echte laagvliegers. Een beetje tussen de twee en dus perfect om het weekend te starten.
De sympathiekste openers
Uit New York komen en meteen Best Kept Secret op gang spelen, die eer was weggelegd voor The Shacks. De band met Shannon Wise als frontvrouw bracht een leutige sixties vibe in de five. Zo konden we genieten van een uitstekende cover van “This Strange Effect”, geschreven door Ray Davies. De stem van Wise is heel zweverig en rauw wat het geheel uniek maakte en perfect was voor een laidback sfeertje te doen ontstaan. Ze mikken op grooves, uitgesponnen nummers en een psychedelische sound. Soms hadden we zelfs het gevoel dat we in Pulp Fiction waren beland. Om het festival op gang te trappen, was dit ideaal, maar meer zat er ook niet in.
De meest praatgrage artieste
Vroeg op de dag een van de grootste tenten op Best Kept Secret openen, het is een hele uitdaging. De Syrisch-Armeense folkartieste Bedouine stond met enkel een gitaar (en plastieken bloemen en kaars) op het podium, maar hoe kitscherig haar podiumattributen ook waren, de nummers uit haar gevierd debuut getuigden van veel eerlijkheid. Dat de muzikante nogal praatgraag is, zorgde er dan weer voor dat ze toch een groter publiek dan verwacht kon vasthouden. Zo deed ze beroep op ons om titels te bedenken voor haar nummers en grapte ze over de zogezegd “onbekende” songschrijver Elton John van wie ze “Come Down In Time” coverde. Een mooi rustig optreden dat de balans vond tussen ontroerende schoonheid en connectie met het publiek.
Leukste grooves
De Britse Tom Grennan had dan weer de eer om het hoofdpodium van Best Kept Secret in te wijden. Dat podium, of One zoals het hier heet, is overigens het plezantste hoofdpodium dat wij kennen, waar anders kan je met je voeten in een meer genieten van de topartiesten van een festival? Dat kwam bij de zwoele temperaturen van dit weekend al helemaal van pas, en ook de jarige Tom Grennan bekende dat hij er al naar uitkeek om onmiddellijk in dat meer te springen na zijn set. De man met een stem van schuurpapier groovede met een typisch Britse casual flair in een zijden hemd het grote podium op en af, maar wist ons desalniettemin niet helemaal te bekoren. De set was een beetje eentonig en de songs misten wat vlees. Gelukkig is er die klok van een stem, die je bij momenten bij je keel grijpt, en een resem meezingbare refreinen om het publiek bij de les te houden. Het meeste grooven deden we bij het soulvolle “Barbed Wire” en bij zijn afsluiter en grootste hit: “Found What I’ve Been Looking For”.
Meeste haltes gemist
Jay Som leek haar bus te missen op Best Kept Secret. De set, die werd gespeeld in de gigantische Two tent, leek al van bij het begin wat in het water te vallen. De sound zat allerminst goed en daardoor kwam de zachte lo fi van de band niet heel goed over. Dat bleef spijtig genoeg ook zo nadat dat probleempje werd opgelost. Het leek allemaal wat rommelig en Jay Som had niet echt een idee waar ze naartoe wilde. Toen ze een korte cover van “Back In Black” bracht, kreeg ze het publiek wel even mee op haar bus, maar daarna stapte iedereen weer uit. Tot ze haar “The Bus Song” bovenhaalde dat de set in een stroomversnelling bracht samen met “Baby”. Helaas leek ze haar halte al gemist te hebben en was het merendeel van het publiek al andere oorden aan het opzoeken. Kan gebeuren op een festival.
Leukste boom
Palm uit Philadelphia bracht ons een mix van experimentele math rock die op momenten deed denken aan een combinatie van Battles en Animal Collective. Vier heel sterke muzikanten die een vrolijk allegaartje muziek spelen, maar het wel immens ingewikkeld maken. Wisselende ritmes en een complex samenspel maakten het er niet gemakkelijker op, maar brachten een enorme diepgang in de muziek. Dit was duidelijk een set voor de meerwaardezoeker want we zagen heel wat toeschouwers vertrekken. Onterecht, de band bracht namelijk heel moeilijke nummers en was perfect op elkaar ingespeeld. Het leek wat chaotisch bij momenten en ze gingen naar het einde toe heel ver, maar het viertal sloeg er toch altijd in om als een ijzersterk geheel te klinken.
Band met de meest charismatische frontman
De band Future Islands wordt sinds hun – op YouTube – legendarisch tv-optreden op Letterman voor altijd geassocieerd met de dansmoves van frontman Sam Herring. Ook het publiek voor de One werd meegesleept door de aanstekelijke energie en openhartigheid van de band. De set was (net zoals het oeuvre van de groep) weinig variërend maar wel consistent. De energie zat er van het begin in en pompte door in de diepe bassen, uitgewassen synths en charismatische vocals van Sam. Hoogtepunt was – hoe kan het ook anders – indieklassieker “Seasons (Waiting For You)” waarna de zanger zichtbaar geëmotioneerd was door het groepsgevoel op het optreden.
Langste bandnaam op de affiche
… And You Will Know Us By The Trail Of Dead speelde op Best Kept Secret Source Tags & Codes integraal. Hoe dat klonk? Bij momenten furieus en bij momenten heel instrumentaal, maar er zal zeker altijd iets steviger doorschijnen. Dat de groep twee frontmannen heeft, kon je goed merken. De ene bracht de wat snedigere nummers terwijl de ander het publiek meer deed zweven. De bassist smeet zich ook volledig en bij momenten waren er heel veel grungy invloeden te horen. Op zich was dit allemaal wel leuk en heel sterk gebracht, maar na een halfuur hadden wij het toch gezien. Er zat iets te veel herhaling in de set, maar dat het goed was, is een zekerheid.
Stevigste betovering
All Them Witches, een psychedelische stoner rock band, mocht de Five om 20u wat van hun kunnen tonen. En dat deden ze ook. Ze brachten een zestal nummers in 50 minuten en dat betekende dus heel veel riffs, heel veel gitaarsolo’s en natuurlijk een krachtige wall of sound. Het publiek was heel enthousiast en kon dit allemaal wel smaken. Wij trouwens ook, want hun muzikale trip met sterke gitaren deed ons zweven en betoverde ons een beetje. Het waren dus geen heksen, maar echte tovenaars. Wat ze uit hun gitaren knalden, was alleszins niet voor watjes en we zien de band binnen een paar jaar ook wel voor een groter publiek spelen. Goeie muzikanten, leuke sound en een potige set lieten ons verdwaasd maar voldaan achter.
https://www.instagram.com/p/BjxjJPKFsUh/?tagged=allthemwitches
Bekende band met de meest onbekende nummers
Deerhunter, de band rond Bradford Cox, is al jaar en dag een geliefde naam in de indiescene, maar ook een van de meest eigenzinnige. Zo brachten ze niet zo lang geleden een album uit die enkel op cassette op tour te verkrijgen was en laat het nu net zijn dat daarvan een groot deel werd gespeeld. Het publiek kende de nummers dus totaal niet, maar ze bevatten wel de gekende Deerhunter elementen en werden dusdanig gesmaakt. Gelukkig was er ook plaats voor de bekendere songs. “Agoraphobia” opende ruw, maar “Helicopter” en vooral “Desire Lines” (inclusief de overweldigende outro) zorgden voor de kers op de taart.
Speciaalste kapsel
Tyler, The Creator bracht één van de beste hiphop albums van 2017 uit en stond op de mainstage van Best Kept Secret helemaal alleen. Zijn MC en DJ mochten niet in het gezichtsbeeld komen en dus werden ze rechts van het podium weggepropt. Jammer, want dit toont toch dat de man een groot ego heeft. Op het podium stond hij zelf met een fluohesje te springen en het publiek deed heel uitbundig mee. Een feestje dus, maar veel meer zat er ook niet achter. Tyler heeft wel fijne flows, en hij spitte heel luid in de microfoon, maar liet ook veel door een bandje doen. Dat hij daar helemaal zo alleen stond, zorgde wel voor een verzwakking van de aandacht, maar dat de bassen nog steeds natrillen op de main stage, is een feit.
Grootste Turkse feestje
In Nederland maken ze sinds kort ook Turkse psychedelica. Altin Gün is hier vaandeldrager van. En dat viel ook op in de Five. De tent was goed gevuld en iedereen was klaar om te dansen. En dansen deden ze. Het begon met een psychedelische intro waarna de band het tempo verhoogde en de Turkse vocals ons om de oren vlogen. We verstonden geen woord van wat er gezongen werd, maar dat het plezant was, is een understatement. De frontvrouw Merve Dasdemir smeet zich helemaal en soms moesten we haar Turkse moves ook nadoen. Zo leer je nog eens Turks dansen. De band deed bij momenten denken aan King Gizzard and The Lizard Wizard met het verschroeiende tempo waarmee ze de exotische psychedelica brachten. Een band die live nog beter is dan op plaat, het was de moeite.
Lelijkste baard
We moeten het zeggen, Alex Turner moet zijn baard afscheren. Gelukkig gaan we niet naar het concert voor zijn uiterlijk, maar wel voor zijn muziek. Die was divers. Arctic Monkeys leek te putten uit muziek die vooral heel traag en jazzy klinkt. Zo dus elf nummers uit hun twee meest recente platen waarbij AM een nieuw kleedje kreeg. Een stijlverandering dus, en Alex Turner is tegenwoordig nog meer een arrogante frontman dan anders. Dat ging nog door de beugel kunnen, mocht zijn band een boeiende set neer zetten. Dat was het jammer genoeg allerminst.
Het begon wel goed met in het begin “I Bet That You Look Good On The Dancefloor” en “Brianstorm”, maar daarna verzande de set al snel in Tranquility. Tegenwoordig spelen ze met zeven en dat wil de groep ook tonen. Turner zet zich achter de piano en hierdoor is alle energie weg uit nummers als “505”. Dit omdat de band wil tonen dat hun oude nummers ook in een nieuw, laidback kleedje werken. Ze willen duidelijk meer zijn dan enkel een cliché rock band, wat voor ons echt allemaal mag, maar als headliner moet je toch meer weten te overtuigen. Nummers uit de nieuwste worp zijn duidelijk te traag, en ook de albumtracks van AM weten niet op het juiste enthousiasme te rekenen.
Het publiek viel dus stil na vier nummers en het was pas bij het twaalfde nummer dat ze weer in gang schoten. Jammer, want we zagen dat iedereen zichtbaar geïrriteerd werd door de traagheid van de songs. Allemaal heel straf gebracht, maar niet voor op een festival. “The View From The Afternoon” in de bisronde was trouwens het enige wat de groep in klassieke viermans bezetting bracht en dat was meteen ook het sterkste nummer in de set. De band is duidelijk een nieuw hoofdstuk gestart waarin oud echt verleden tijd is. Arctic Monkeys is nu een gigantische rockband en probeert die status dan ook te bevestigen door heel goed te spelen, maar ze missen hierdoor wat kracht en dat heeft een headliner echt nodig. Zet dit op een groter festival, en het verzuipt. Nu kregen we een gewaagde en trage setlist voor de meerwaardezoeker, maar niet voor het grote publiek.
De vurigste viool
Wie wou ontsnappen aan de Arctic Monkeys, moest in de Five zijn. Daar speelde violist/zangeres/producer Sudan Archives voor een kleiner maar enorm dankbaar publiek. Haar muziek borrelt al een tijdje in de scene waardoor singles als “Nont For Sale” met veel enthousiasme onthaald werden. Het publiek danste hartstochtelijk mee met de sensuele moves van Sudan Archives en liet zich omver blazen door haar stem die ze niet alleen liet spreken in haar zang, maar ook in haar vurige vioolsolo’s, pizzacato vioolspel (getokkeld) en passioneel gegil. Het publiek wond ze rond haar vinger en de sfeer kon niet beter.
Meeste Brusselaars op één podium
Dat we fan zijn van Blu Samu steken we niet onder stoelen en banken. De groeiende Brusselse hiphop en R&B artieste kreeg de kans om op Best Kept Secret haar kunnen te tonen en die greep ze met beide handen. Blu Samu heeft nog maar twee nummers officieel uitgebracht, maar in de dertig minuten dat ze op de Five stond, bracht ze ontzettend veel variatie. Zo begon het nog laidback met wat rustigere soul en R&B nummers (waaronder “Sade Blu”), maar naarmate de set vorderde toverde ze de ene verrassing na de andere. De set kwam op stoom met een trapintermezzo (inclusief de wildste danser die we in lange tijd hebben gezien) en het sublieme “I Run”. Het barstte pas echt uit zijn voegen toen Blu niemand minder dan Zwangere Guy en haar vrienden van Le 77 op het podium riep. Het tempo ging de hoogte in en er was zelfs een bescheiden circlepit in het publiek. Toch bleef Blu Samu ten alle tijden de grote ster van het optreden en werd Best Kept Secret een euforische zegetocht voor haar.
De meest interdimensionale reis
The Comet Is Coming brengt een mix van trippy elektronica en jazz. Hoe dat op een festival overkomt? Als een echt feestje. Shabaka Hutchings brengt met zijn saxofoon een extreem goeie meerwaarde aan de muziek die anders gewoon elektronisch met drum zou zijn. De muziek bezweert je en via de saxofoon wordt je getransporteerd buiten deze wereld. Het is episch en vernieuwend. Een perfecte late night show waarbij de vibes goed zaten, de moves smooth en soms zelfs uitbundig waren en muzikaal een unieke combo naar voor kwam. Voor ons mag de komeet iedere dag komen, want live is deze band fenomenaal goed.
Krachtigste late night vlucht
Voor wie 1u30 nog te vroeg was, kon zich uitleven in The Casbah. Daar Haxxan en Crows, twee furieuze punk bands. Het gevolg, moshpits a volonte, snedige fuzz gitaren en veel zweet. Haxxan leek wat op Ty Segall, Crows had meer wat weg alsof Steve Albini in the house was. Haxxan was zelf iets rustiger, terwijl Crows zich letterlijk liet vliegen en de frontman crowdsurfte en zelfs in de boom klom. Het was allemaal heel plezant en episch om een dag zo af te sluiten. Haxxan was fuzzy en Crows bouwde donker op om daarna uit te barsten. Punk leeft en dat bewezen deze twee bands. Terwijl al die fancy elektronische feestjes de weide overnamen, zweetten wij ons kapot met krachtige riffs en fuzzpedalen. Gitaren for the win!!
Geschreven door Niels Bruwier en Jan Kurvers
