Gisteren vond er een stormloop plaats richting de Brusselse Ancienne Belgique. Daar stond namelijk niemand minder dan Beck. Wij lieten dat optreden aan ons voorbij gaan en trokken de trap op naar boven. Niet alleen de grote zaal had een internationale act, ook de club werd goed gevuld met internationaal talent. We kregen daar een double bill voorgeschoteld met de Nederlandse Pitou en het Amerikaanse Jay Som. Beiden zijn minder gekend bij het grote publiek en dat was ook te merken aan de opkomst in de zaal. We konden het publiek bijna tellen op een hand of vijf.
Die magere opkomst schrok de Nederlandse Pitou niet af en ze begon iets na acht aan haar set. Opener “Cabin” gaf meteen duidelijk weer wat voor een set deze lieftallige dame ging geven. Ze heeft een vlijmscherpe stem die op de juiste momenten door haar band werd versterkt. Dat werd ook meteen in de kijker gezet tijdens “Cut A Hole” en het oudere “Lay This Woman”. Het refrein van “Cut A Hole” heeft een fijne meerstemmigheid die voor het eerst een frisse wind blies in de set. Die meerstemmigheid stond tevens ook opnieuw centraal in het a capella “Be Delicate”.
Begin deze maand bracht Pitou haar tweede EP uit genaamd “I Fall Asleep So Fast” en daardoor kon ook de bijhorende titeltrack niet ontbreken in de set. In tegenstelling tot de titel moesten we ons niet inhouden om in slaap te vallen. Op het juiste moment vallen de drums in waardoor onze oren niet weten waar ze eerst moeten luisteren. Ook tijdens “Decay” is het zoeken waar we ons gehoor op moeten focussen. Uiteindelijk is die keuze redelijk snel gemaakt want telkens weer betovert Pitou ons met haar stemgeluid. Ze heeft een bereik om u tegen te zeggen en gaat zonder enig probleem van hoog naar laag. Ook haar band is hier perfect op ingespeeld en voelt perfect aan wanneer ze teveel zijn tijdens een nummer.
Op het eerste gehoor is haar set niet zo spannend maar het zijn de kleine details die ons wakker houden. Zo zorgen het uptempo “Problems” en “Run Boy Run” voor een afwisseling met de zeemzoeterige songs en zorgt “Walls” ervoor dat ook de twee backingvocals de nodige aandacht krijgen die ze verdienen. Desondanks verlangen we toch het meest naar de ietwat ingetogen nummers. Het oudere “His Song” en “Debt Of A Lover” betoveren ons moeiteloos en doen ons samen met de band afdwalen naar een verlaten kappelletje waarin de band helemaal tot zijn recht zou komen. Tijdens het voorlaatste nummer verdween de band van het podium bracht Pitou het toepasselijke “A Moment Alone”. Afsluiten deed ze met het onuitgebrachte “Sorry” en liet ze ons in verbazing achter.
Nadien was het de beurt aan de Amerikaanse Jay Som. Zij zakte helemaal af uit California om een show te spelen in Brussel. In tegenstelling tot het akoestische en nederige Pitou haalde zij de grotere gitaren boven. Hierdoor werd iedereen die nog even aan het bekomen was van het magische Pitou wakker geschut. Hun eerste nummer “Turn Into” werd instrumentaal uitgerokken en de zang werd overstemd door het grotere gitaarwerk. Hierdoor kwam de band nogal rommelig over en leek het dat ze zich nog even moesten inwerken. Ook tijdens “O.K. Meet me under water” hadden we het gevoel dat de band op een ander communicatiekanaal zat dan het publiek, waarschijnlijk ergens onder water.
Pas na het derde nummer kregen we stilletjes aan het gevoel dat de band warm was gespeeld en dat ze eindelijk wat structuur in de band hadden gebracht. “One More Time, Please” kwam live minder poppy over dan op plaat, maar wie zijn wij om daarover te klagen. De band bracht het nummer, net zoals bij de voorgaande nummers het geval was, instrumentaal gerokken met onderlinge gitaar battles die de bandleden deden gniffelen. “Our Red Door” werd moeiteloos gekoppeld aan “Take It”. De lange outro werd verweven in de intro van “Take It” en het leek alsof er maar geen einde aan kwam. In tegenstelling tot het begin van de set, klonk het allesbehalve rommelig. Tijdens “I Think You’re Alright” en “Lipstick Stains” kwam de psychedelische kant van de band naar boven en namen we even afscheid van de grootse vorige songs.
Niet alle Amerikanen hebben een afkeer tegen Brussel en daarom kreeg het volgende nummer de titel “I Love Brussels”. Nadien volgende “The Bus Song”, een vrolijke deuntje dat De Lijn mogelijks wel eens kan gebruiken in hun nieuwe promocampagne. Alles wat we in het begin dachten over chaos viel hier weg, de band was perfect op elkaar ingespeeld en het was een plezier voor het oog om de enthousiaste muzikanten bezig te zien. Ook “Baybee” sloot perfect aan in dit rijtje. Tijdens afsluiter “Pirouette” lieten ze nog even alle remmen los en kon het publiek met een opgelucht hart huiswaarts keren.
Gisteren avond kregen we in de club van de Ancienne Belgique een gevarieerd programma voorgeschoteld. Pitou beet de spits af en nam ons mee op een reis het bovenaardse. Deze dame heeft een unieke stem en weet dat perfect uit te spelen. Nadien kregen we de Amerikaanse lo-fi band Jay Som te horen. In het begin van hun set waren we nog niet zo overtuigd. Gelukkige werden we steeds enthousiaster naarmate de set vorderde. Wie deze twee bands nog aan het werk wil zien, moet zich dit weekend even over de grens begeven. Beide bands zijn namelijk te zien op Best Kept Secret.
