Sinds Natalie Prass in 2015 doorbrak staat ze bekend als iemand die niet terugdeinst om zich hoorbaar te laten inspireren door oudere muziek. Zo wist ze op haar debuut veel harten te veroveren met romantische popsongs die doordrenkt waren door een keurig barokgeluid. Met wat de artieste daarna kwam aanzetten op de – voor velen moeilijke – tweede, is dan koffiedik kijken. The Future and the Past bracht gelukkig een verrassende wending. Zoals de titel doet vermoeden verwijst de plaat niet alleen naar het verleden (ze laat zich ditmaal voornamelijk muzikaal inspireren door de jaren ’70), maar durft deze ook naar de toekomst kijken. Natalie Prass tackelt de spanningen en vraagstukken in onze samenleving met een nieuw fris geluid.
Het was een heel proces om The Future and the Past gegrond te krijgen in de realiteit van vandaag, in zo’n mate dat Natalie Prass het album grotendeels herschreef na de Amerikaanse presidentsverkiezingen. De gewaarwording van de vragen die gekampt gaan met onze samenleving wordt meteen weerspiegeld in de funky opener “Oh My”: I can’t believe the things I hear / Oh, what is truth and what is fear? Het markeert een beginpunt voor Natalie Prass die meer dan ooit de boodschap kan uitdrukken die ze wil, maar ook voor een nieuwe aanpak op muzikaal vlak.
Het huiskamerorkest dat de eerste plaat sierde, lijkt zich namelijk te verschuilen op zolder. Vanaf het uitbrengen van de magistrale lead single “Short Court Style” was het wel duidelijk dat we ons aan iets nieuws konden verwachten op The Future and the Past. De strijkers hebben plaatsgemaakt voor andere instrumentatie: funky gitaartjes, een speelse ritmesectie en gelikte vocals maken van het nummer een genot dat teruggrijpt naar de jaren ’70, maar meer een knipoog is dan een nostalgische overrompeling. De focus en hedendaagse productie zorgen er ten alle tijde voor dat de muziek van Natalie Prass ook anno 2018 fris en aantrekkelijk klinkt. Ze noemde zichzelf niet voor niets een “retrofuturist” tijdens ons interview met haar.
Niet alleen de funk-invloeden, maar ook de soul en R&B is duidelijk aanwezig op dit album. Zo begint “Hot For Mountain” aanvankelijk ongemakkelijk met enkele bezwerende vocale melodieën, maar het ontaardt in een sfeer die perfect zou kunnen aansluiten op Marvin Gaye’s “What’s Going On”: zwoel, spontaan en met een gevoel van urgentie: de focus niet verliezen op wat speelt rondom je. Ook het fantastische “Sisters” krijgt een soulvolle sound aangemeten. De piano is jazzy, de samenzang is onvergetelijk en de flow die in Natalie’s stem zit is op momenten van de aanstekelijkste soort. Daarbovenop is het nog eens een hymne van formaat voor vrouwenemancipatie: I wanna say it loud / For all the ones held down / We gotta change the plan, klinkt het zelfzeker.
Het lijkt geen toeval te zijn dat deze song vooraf gegaan wordt door de stillere ballade “Lost”. Het nummer staat in het kader van de Me Too beweging. Natalie Prass zingt openhartig over slechte ervaringen die ze had en hoe moeilijk het soms was hieruit te geraken: “I kept falling into every lie / Getting pulled right back when I said goodbye, ooh”. Op muzikaal vlak is het misschien wel een moment van rust, maar qua tekstuele intensiteit is het tegendeel waar.
Er zijn duidelijk veel manieren waarop Natalie Prass onze aandacht vast kan houden, maar op de tweede helft van het album zijn er ook momenten waar dit minder lukt. Zo voelt het Steely Dan-achtige “Never To Late” heel dunnetjes aan en waait “Nothing To Say” geruisloos voorbij. Gelukkig staan er ook nog wat aangename verrassingen op deze helft die er toch nog een sterk einde aan knopen. “Ship Go Down” bevat namelijk een lange expressieve outro die we nooit hadden durven dromen van Natalie Prass en wordt er nog afgesloten met een grote euforische finale op “Ain’t Nobody”.
De “moeilijke tweede” is een vloek die bij veel artiesten met een sterk debuut gevreesd wordt, maar Natalie Prass heeft met The Future and the Past alle verwachtingen ingelost. Het album is de nieuwe stap van een artieste die er alles aan doet om haar hart te laten spreken in haar muziek: van opnieuw beginnen met een album tot van label veranderen. Het resultaat is dat The Future and the Past een heerlijk authentiek album is waarbij Natalie Prass ons weet te intrigeren, doet dansen en verrassen.
