De middeleeuwen waren een lugubere, donkere tijd geplaagd door de pest, ratten en religieuze oorlogen. ‘Een perfect onderwerp voor onze nieuwste plaat’, moeten de mannen van Ghost gedacht hebben. Dat ze er al middeleeuws uitzien, is een pluspunt. Prequelle gaat over de dood en het noodlot, dingen die we wel vaker zien passeren in dit genre. Wil dat zeggen dat dit een onoriginele plaat is?
Prequelle is een plaat geworden met twee gezichten. Openen doet deze nieuwste telg met iets wat lijkt op middeleeuws gezang, tot we ineens een gitaar horen. Allemaal heel opbouwend, tot single “Rats” begint. Deze kant van het album wordt gekenmerkt door het typische Ghost geluid. Stevig, bomvol riffs en de allesoverheersende stem van Cardinal Copia. Muzikaal zit het wel snor, de eerste fase van dit album verveelt nooit. Er wordt strak gespeeld, hier en daar nemen we zelfs een keyboard waar. Dit alles wordt doorspekt met de melodieuze en meezingbare zanglijnen van Copia. Prequelle valt te vergelijken met een afdaling. Het begint vrij ruig, met strakke baslijnen en duidelijk aanwezige drums, maar de stevigheid lijkt met elk nummer af te nemen.
Dat wordt al snel duidelijk. Het eerste hoofdstuk wordt afgesloten met “See The Light”. Hierna wordt het even stil, tot het instrumentale nummer “Miasma” begint. Meer dan vijf minuten krijgen we een rustpauze voorgeschoteld. Mogelijks zal dit intermezzo functioneel gebruikt worden tijdens optredens om tijd te rekken oftewel Copia de kans te geven om van garderobe te veranderen. Dat kan, wat ons echter logischer lijkt, is dat dit nummer gebruikt wordt als overgangsfase. Nadat het nummer eindigt, begint namelijk het tweede hoofdstuk van dit album en een nieuw hoofdstuk voor de band.
Na de release van single “Dance Macabre” hadden we onze twijfels over het nieuwe album van Ghost. We hadden het al over de duik die Prequelle neemt qua stevigheid, op “Pro Memoria” lijkt het metalgehalte helemaal weg te zijn. Ja, er is een gitaarsolo, maar dat is het enige. Dit is een popsong. “Witch Image” bevat dan misschien nog net iets meer gitaar, het voelt allemaal vrij eighties aan.
Wat ons tegensteekt, is dat we met “Helvetesfonster” weer een instrumentale track opgedrongen krijgen. Op een album dat onder de drie kwartier blijft, is elf minuten instrumental teveel (tenzij je een instrumentale band bent natuurlijk). Wat ons nog meer tegensteekt, is dat “Helvetesfonster” inhoudsloos is. De bedoeling lijkt om een bepaalde sfeer te creëren, maar het werkt niet. Afsluiten doet de plaat dan met “Life Eternal”, net als de vorige nummers een track die zo uit de jaren 80 lijkt weggelopen te zijn. Het is een emotioneel nummer, de Scorpions zouden trots geweest zijn.
Om Prequelle te begrijpen, is het belangrijk om de plaat in zijn geheel te zien. Net zoals de zanger na elke plaat van gedaante verwisselt, verandert Ghost op deze plaat volledig van gedaante. Het begint heel vintage Ghost, tot de band tijdens “Miasma” zich helemaal bekeert tot de glam rock. Persoonlijk vinden wij dat er al genoeg glam rock gemaakt is en zijn we niet direct fan van deze nieuwe richting die de band inslaat tijdens Prequelle. Of dat Prequelle een onoriginele plaat is? Ja, de glam rock bestaat al bijna veertig jaar. Nee, het is geniaal om te zien hoe Ghost op dit album een volledige transformatie doormaakt. Aan u om te beslissen hoe u het wil bekijken.
Ghost speelt deze zomer op Graspop.
