InterviewsUitgelicht

Interview Natalie Prass: “Dit album klinkt het meest als mezelf”

InterviewsUitgelicht

Interview Natalie Prass: “Dit album klinkt het meest als mezelf”

Deze vrijdag verschijnt The Future and the Past, het tweede album van de Amerikaanse singer-songwriter Natalie Prass. Drie jaar geleden brak ze door met haar titelloze debuutalbum. Die plaat, gevuld met uitstekende folkpop nummers was direct een van de mooiste van 2015. De eerste nummers van haar nieuwe album doen een nieuw geluid vermoeden, die qua kwaliteit zeker niet moet onderdoen voor haar vroeger werk. Wanneer we in Brussel samen zitten voor een interview komt ze net terug van een sessie en een interview bij Radio 1.

Prass: Dat was mijn eerste radio interview dat ik heb gedaan in het kader van het nieuwe album. En toen ik daar zat, realiseerde ik me ineens dat ik de komende tijd echt veel over de Amerikaanse presidentsverkiezingen ga moeten praten. Ik was over mijn plaat bezig en ineens kwam dat besef ten volle binnen gedaald. Ik wist best dat ik dat ging moeten doen, maar nu werd het voor het eerst concreet.

Die verkiezingen hebben je dan ook een hele nieuwe impuls gegeven en het heeft je doen besluiten om je tweede plaat, die je eigenlijk al af had, drastisch te herschrijven. Hoe zag die plaat er oorspronkelijk uit en wat hebben we dus precies gemist?

Prass: De plaat was toen eigenlijk nog niet degelijk opgenomen, maar ik had wel alle demo’s al af. Had de verkiezing een ander resultaat gehad, dan was mijn tweede plaat opnieuw een heartbreak album geworden. Ik zat op dat moment namelijk opnieuw op het einde van een relatie, een andere relatie dan diegene die op mijn debuut een rol speelde. En ik had heel veel daarover geschreven. Muzikaal zou het niet drastisch verschillen van hoe het nu klinkt, het was nog steeds erg funky.

Er zijn een aantal nummers die ik toen al op de plaat wou zetten, die het uiteindelijk ook gehaald hebben. Ik heb niet op een bepaald moment met veel drama verkondigd dat ik alles wou weggooien. Maar ik wou mezelf toch na de verkiezingen de mogelijkheid geven om daarover te proberen schrijven, over wat het allemaal bij me losmaakte. En als er dan maar één nieuw nummer goed genoeg was om een ander nummer op de plaat te vervangen, dan zou dat al een succes geweest zijn. Uiteindelijk is iets meer dan de helft nieuw, er staan nog vier oude nummers op het album. Het is dus niet zo dat ik een heel afgewerkt album Prince-gewijs in een kluis heb liggen, zo cool is het allemaal niet.

Het heet The Future and the Past, waarom heb je die titel gekozen?

Prass: Dat is een lyric uit een van mijn favoriete nummers op het album, “Hot for the Mountain”. Het leek me de perfecte samenvatting van het album, zowel op politiek als op muzikaal vlak. In de Verenigde Staten is iedereen zowat zijn verstand aan het verliezen. Iedereen kijkt naar het verleden om uit te zoeken hoe de zaken er nu voor staan en iedereen kijkt naar het verleden om te raden wat de toekomst in petto heeft. Er zijn veel mensen die met dat gevoel zitten, mezelf inclusief.

Ik vind het tevens een goede representatie van mijn muzikale stijl. Ik noem mezelf een retrofuturist. Ik ben heel open over mijn invloeden en waar mijn muziek vandaan komt, maar toch probeer ik er zeker ook voor te zorgen dat ik mijn eigen draai aan die dingen geef. Ik ben sterk geïnspireerd door oudere muziek, maar toch leven we in 2018 en niet in 1970.

Mensen die een kopie van je debuutalbum verwachten, zullen bedrogen uitkomen. Op je vorige album viel de barokke stijl erg op, die is op je nieuwe plaat voornamelijk afwezig en nu weerklinken er meer R&B invloeden. Was dat een bewuste beslissing?

Prass: Ja, absoluut. Mijn debuut was eigenlijk al opgenomen in 2011 en 2012 en het kwam pas uit in 2015. Op dat moment was ik als persoon al zoveel gegroeid en had ik al veel meer zelfvertrouwen gekregen. Dit album is opgenomen in 2017, daar zit dus zoveel tijd tussen en ik heb het gevoel dat dit album het meest als mezelf klinkt. Ik ben ouder nu en ik wil tonen wie ik ben en wat de muzikale smaken zijn waar ik mee ben opgegroeid. Dus wat heb ik gedaan, ik heb “Bird of Prey” (nummer van haar debuut, red.) genomen, gekeken hoe groovy die song was en dat dan zoveel mogelijk uitvergroot. Ik heb heel veel respect voor artiesten die niet in een enkele hoek blijven zitten, die een muzikale spreidstand durven aannemen. Dus dat wou ik ook doen. Voor mij klopt de nieuwe plaat dus volledig.

Ook wat je live optredens betreft, is er verandering te merken. Terwijl je vroeger met gitaar optrad, lijk je die nu aan de kant te laten. Je optredens lijken nu vrijer en energieker.

Prass: Gitaar spelen vind ik fantastisch, maar soms heb ik ook het gevoel dat het beperkend werkt. Ik ben een songschrijver, geen gitaarshredder. Ik wou zeer graag dat ik dat was, maar ik ben het niet. Ik heb een geweldige gitarist in mijn band waar ik op kan vertrouwen, zodat ik kan zingen en wat nieuw kan proberen. Ik heb mezelf nu een nieuw keyboard gekocht en ik amuseer me er rot mee. Zowel als persoon en als artiest hou ik er niet van om vastgezet te worden. Ik wil niet bekend staan als een zangeresje met een gitaar, maar eerder als iemand waarvan je nooit weet waar ze nu weer mee gaat afkomen. Optreden vind ik nu ook een stuk fijner, ik hou namelijk erg van dansen en dat gaat een stuk beter zonder gitaar.

Je sprak er net over dat je je nu beter in je vel voelt. Je switchte voor deze nieuwe plaat ook van label, heeft dat er wat mee te maken?

Prass: Wel, laat ik eerst zeggen dat ik mijn vorig label (Startime International, red.) dankbaar ben dat ze me getekend hebben en met me wilden werken. Maar we botsten vaak. Het was een groot label en ik was waarschijnlijk toch iets te obscuur. Ik was dan misschien een pop artiest, ik vermoed dat ik toch altijd wat te ‘fringe’ was en zij wilden iets conventioneler van me maken. Dat leidde dus tot wederzijds ongenoegen. Wat onze samenwerking uiteindelijk de das omdeed, was de timing rond het nieuwe album. Ik stond gepland voor juni 2016, vervolgens hebben ze me verplaatst naar september en uiteindelijk werden de data nog eens verder verschoven naar december. Maar dan was ik ironisch genoeg diegene die dan nog eens vroeg om uitstel, want na de verkiezingen wou ik daar meer songs over schrijven. Daar konden ze niet echt mee lachen. Ook waren ze echt niet overtuigd van mijn keuze om over politiek te gaan zingen. Toen is het dus allemaal wat uit elkaar gevallen.

Ze lieten me gaan en eigenlijk was dat het beste dat me kon overkomen. Ik kon eindelijk een label vinden dat zich wel bekommerd om wat ik wil zeggen en het soort muziek dat ik wil maken. Nu zit ik bij een fantastisch label, ATO Records, dat me bijzonder hard steunt. En ze hebben ook veel sterke vrouwelijke acts, zoals Alabama Shakes, Hurray for the Riff Raff en Nilüfer Yanya. Ik ben in goed gezelschap.

Er is behoorlijk wat veranderd. Maar je producer, Matthew E. White is nog steeds dezelfde als bij je debuut. Verschilden de omstandigheden veel met toen je jouw debuut opnam?

Prass: We hebben het opnieuw opgenomen in dezelfde stad, Richmond, maar wel in een andere studio. Nu zaten we in Montrose Studios en dat is eigenlijk de mooiste plek ter wereld. Je hebt het gevoel dat je in het platteland zit en aan de overkant van de straat is er een 18de eeuws huis waar Thomas Jefferson nog verbleven heeft. Het is een studio die een vriend van me en zijn vader volledig zelf hebben gebouwd. Echt een unieke plek om de plaat op te nemen.

Had die unieke plek dan een invloed op de plaat?

Prass: Goh, niet direct. Het huis van Thomas Jefferson heeft niet direct zijn weerslag gehad. Maar we zijn beïnvloed door onze omgeving op een andere manier. Ik vind, algemeen gezien, dat Virginia een heel eigen geluid heeft. Het is niet zo voor de hand liggend als bijvoorbeeld New Orleans, maar Virginia is toch vrij groovy. Ik kom van Virginia Beach, net als Pharrell Williams, Timbaland, Missy Elliott en Teddy Riley van Blackstreet. Een hele hoop R&B artiesten zijn van daar afkomstig. Wanneer ik er opgroeide, deed bijvoorbeeld het verhaal de ronde dat Justin Timberlake in de stad was, want Pharrell werkte op dat gegeven moment met hem samen. Hetzelfde met Michael Jackson. Je kreeg die sterren nooit te zien, maar iedereen wist wanneer ze er waren. Dat heeft me denk ik erg beïnvloed. Ook de mensen waarmee ik samenwerkte, zijn er allemaal opgegroeid, op hetzelfde moment en we houden van hetzelfde soort muziek. Dus wanneer we in Virginia opnemen, dan heeft dat gevoel van thuis te zijn wel zijn invloed.

Over je invloeden gesproken, je hebt een eigen playlist op je Spotify pagina gezet. Kunnen we die artiesten beschouwen als je voornaamste invloeden?

Prass: Wel, er zitten een paar artiesten in waar ik die-hard fan van ben. Dionne Warwick is daar het beste voorbeeld van. Andere favorieten waar ik continu over praat en covers van maak, heb ik er uitgelaten omdat ik ook wat wereldmuziek erin wou zetten die minder bekend is. Ik ben altijd op zoek naar nieuwe muziek en dat wou ik ook in die playlist aan bod laten komen. Er staan dus dingen in die playlist waar ik al jaren naar luister en andere nummers heb ik bij wijze van spreken vorige week ontdekt maar toch ben ik er al volledig weg van. Ik wil van alles aanbieden.

Dat je een brede smaak hebt was al eerder duidelijk. Je coverde ooit Slayer en je bent al gespot met een Metallica T-shirt. Zit er een verborgen metalhead in jou?

Prass: Niet direct, maar er zit wel een verhaal achter. In Virginia Beach luisterden alle jongens naar metal en ik was zonder overdrijven het enige meisje dat met muziek bezig was. Dus de coole jongens waren allemaal fan van Slayer en dat soort bands dus logischerwijs moest ik daar dan ook naar luisteren. Het is allemaal erg nostalgisch voor mij en ik kan het zeker nog waarderen, but it’s not what speaks to my soul. Ik ga vanavond niet op mijn gemak wat Megadeth opleggen ofzo en ik ga ook niet naar optredens van metalbands. Maar hun t-shirts vind ik wel erg cool, de designs zijn meestal geweldig.

Metal is dan ook niet iets waar je meteen mee wordt geassocieerd. De voornaamste vergelijking die je bij je vorig album kreeg was die van Disney prinses. Wat vond je daarvan?

Prass: Best cool, maar ook wel enigszins gevaarlijk. Ik wil niet vastgezet worden als een prinsesje. Maar los daarvan begreep ik volkomen waarom mensen die vergelijking maakten en had ik er eigenlijk ook wel achter gevraagd. Als je naar het laatste nummer op mijn eerste plaat luistert, “It is You”, dan smeek ik eigenlijk om dat label op me geplakt te krijgen. Maar goed, het was zeker geen belediging. Disney muziek is geweldig. Die nummers zijn zo goed en ook enorm goed gezongen. Het is geen eenvoudige muziek om te maken.

Heb je enkele favorieten?

Wel er is een nummer, “On the Front Porch With You” van de film Summer Magic. Het is geen animatiefilm, maar nog zo een met echte acteurs. Volgens mij is dat een van de mooiste, meest perfecte nummers die er bestaan. Je kan het eigenlijk best een American Jazz-standard noemen als je wil. En wat de animatiefilms betreft, dan gaat de keuze naar The Little Mermaid.

The Future and the Past komt uit op 1 juni bij ATO Records. Op 19 november komt ze naar de Botanique. Info & Tickets

Related posts
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Murdock: 'Door de keihard evoluerende techniek kunnen we de Rampage-bezoekers elk jaar opnieuw omverblazen'

Het jaar is nog niet eens zo ver gevorderd, maar voor dj-producer en Rampage-oprichter Murdock moet er al heel wat mislopen opdat…
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Reinel Bakole: 'Ik ben nog op zoek naar mijn publiek'

Zangeres, danseres, kunstenares… de Belgisch-Congolese Reinel Bakole laat zich niet in hokjes plaatsen. De voorbije jaren werkte ze aan het bouwen van…
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview ELOI: 'Spelletjesavonden zijn het nieuwe uitgaan'

De autodidactische producer ELOI stak in 2020 haar kop boven het muzikale water. Zwevend tussen rock, hyperpop en rave bouwde de Franse…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.