Er zijn nog zekerheden; op de vijfde langspeler van Parquet Courts vinden we opnieuw hun vertrouwde broeisel van punk. Nieuw deze keer is dat er warempel de mogelijkheid is om een dansje in te zetten tijdens het merendeel van de nummers. Daar zit de Amerikaanse producer Danger Mouse grotendeels achter. Een sterke zet om hem te betrekken want deze Wide Awake is hun best volbrachte en meest uitgebreide album tot nu toe.
Frustraties vliegen nog steeds uitbundig om de oren, zoals op opener “Total Football” waar het fenomeen ‘alfamannetje’ eens mooi door het slijk wordt gehaald. Collectivisme en autonomie worden hier tegenover elkaar gezet en de populaire quarterback Tom Brady moet het op het einde van het nummer droogweg bekopen met een vocale middenvinger. De slaggitaar en ophitsende maar melodische baslijn in de strofes maken van het lied een instant favoriet op deze plaat. Het sporadisch opsteken van groepsvocalen zorgt voor chaotische momenten zoals ook in het refrein van “Violence”, hetgeen een duidelijke aanklacht is tegen het problematische wapengeweld in de States. De teksten op Wide Awake behandelen sterk variërende onderwerpen maar de algemene lijn lijkt te bestaan uit de verontwaardiging van de band over het gebrek aan menselijke inzet voor vrede vandaag de dag.
“Before the Water Gets Too High” gaat logischerwijs over de klimaatverandering. Een wereldprobleem dat op zeer dansbare manier wordt aangebracht want dit gestaag voortslepende nummer is verrassend funky. Tweede songschrijver Austin Brown had hier met zijn funk en dub invloeden duidelijk meer vingers in de pap. Punk en funk vloeien vlekkeloos samen doorheen het album, Danger Mouse zorgde duidelijk voor dat tikkeltje extra net zoals hij bij The Black Keys deed op El Camino en Turn Blue. Het dromerige en door Brown ingezongen “Back to Earth” zou met wat inlevingsvermogen best wel een nummer kunnen zijn van voorgenoemde band. Toegegeven, er is duidelijk wel een scherpe kant of twee meer afgevijld in vergelijking met vorig werk van de band, maar we kunnen ermee leven. Op “Almost Had To Start a Fight/In And Out Of Patience” is er nochtans genoeg scherps te vinden. Een hyperkinetische samenvoeging van twee nummers met de meest bevredigende ritme-wissel die we in lange tijd hebben mogen aanhoren, een hit pur sang.
Tijdens het titellied “Wide Awake” wordt het funky randje van deze plaat pas helemaal te kijk gezet. Een jam van een kleine drie minuten waarbij het moeilijk is de heupen stil te houden, tekstueel het meest simplistische nummer maar we doen van dansen dansen à la Vulfpeck. Savage mag beweren dat hij hier van cloud nine gevallen is, wij blijven er alleszins even wide awake op doorzweven.
Een andere hoogvlieger is “Normalization”. Deze muzikale vuist blijkt opnieuw een aanklacht tegen de onverschilligheid bij de mens die Savage blijkbaar zo hartstochtelijk haat. Grappig, zijn monotone stem klinkt immer agressief maar tegelijk ook onverschillig.
Wide Awake is een topplaat; durven we zeggen de beste van de band tot nu toe? Ja, eigenlijk wel.
