Een Beer zakt al eens graag af naar de tappen van het gouden vocht. Zo ook deze Beer op 4 mei ’s avonds in Cultuurcafé Hoogmis te Edegem. Deze omgebouwde pastorij had enkele dagen voordien haar geestelijke diensten omgewisseld voor geestverruimende plezieren, en leent haar sfeervol cultuurcafé dan ook graag uit voor speciale gelegenheden. Zo ook vanavond had Rock Edegem, na hun enorm succes van het voorbije jaar, hier een event op poten gezet om hun vrijwilligers te eren. Ook de bekendmaking van hun nieuwe affiche voor editie 2018 stond op de planning. Ondergetekende Beer was dan ook aangenaam verrast om de opener van Rock Edegem 2018 én Humo’s Rock Rally winnaar, The Calicos, eveneens te aanschouwen als live band van de vrijwilligersavond. Er stond ons een kleine veertig minuten durende semi-akoestische set te wachten. De locatie schikte zich immers niet naar de zeskoppige full band, dus speelden ze hun nummers met gehalveerde krachten.
Quinten Vermaelen opende onaangekondigd, gewapend met enkel zijn gitaar en stem. Quasi meteen viel het achtergrondgeluid weg en hoorde je het appeal en talent dat de Rock Rally jury wist te bekoren. Toen de laatste noten van “Follow You Down” uitklonken, sloten drummer Maxime Vermaelen en pedal steel gitarist Aaron Koch zich bij hem aan met “Change Is Gonna Come”. Het vakmanschap, dat de jury op 22 april zeker van hun keuze maakte, was ook nu in deze minimale setting volledig hoor- en voelbaar. De drum week geen moment af van de kabbelende beat en met “Driftwood” trok de sound helemaal open. Een prachtig voorbeeld van less is more.
De dromerige Solo van Aarons pedal steel in “Driftwood” had terecht wat weg van Pink Floyds “Breathe (in the Air)” uit The Dark Side of The Moon, maar behaalde met het snellere tempo een intrigerende overmacht over het publiek. Nu had de band de veertig toeschouwers volledig in de ban van hun sobere en eerlijke Americana nummers. Hun laatste setnummer, “Our House” werd gedragen door een beklijvende gitaarsound die duizenden luisteraars zou kunnen bedwelmen. Wat ons echter het meest bewees dat de band het potentieel heeft om in elke omstandigheid het publiek voor zich te winnen, is dat zelfs een zaal met intieme huiskamersfeer het grote enthousiasme kon opbrengen voor een bisnummer. Dat kwam er uiteindelijk ook met opnieuw Quinten, alleen, gewapend met gitaar en stem.
We werden getrakteerd op een knap staaltje minimalisme met maximale inpakt. De band stond er en dat deed de sound ook; op hun eigen manier. Quinten gebruikte nauwelijks bindteksten, maar met zijn puurheid als frontman en gitaarspel à la Mark Knopfler droegen deze weinige woorden bij tot het dromerige gevoel dat in het zaaltje zweefde. Ook de alledaagse teksten met onderliggende diepe wijsheden en cryptische spreuken, zoals ‘let me take you to the infinite blue, back to the stars’ of ‘darkness always darkens the brighter colours’, volmaakte de aura dat de halve, hoewel compleet aanvoelende, band uitstraalde. Zo zie je maar dat niet enkel een AB moet overweldigen. Een klein cultuurcafé kan dat ook, weliswaar met de juiste band op het podium. En vanavond was dat The Calicos. Dat belooft voor het grote podium van Rock Edegem.
Set:
Follow You Down
Change Is Gonna Come
Driftwood
Desire
Come With Me
Runaway Kid
Our House
Under the Water
