LiveRecensies

Sam Smith @ Sportpaleis: Veel drama, weinig daadkracht

LiveRecensies

Sam Smith @ Sportpaleis: Veel drama, weinig daadkracht

‘Welcome to The Thrill of It All world tour’ zo heette de Britse Sam Smith ons welkom in een uitverkocht Sportpaleis. Hij stelde zijn gelijknamige tweede plaat voor met extra veel dramatiek: van een gouden wenteltrap tot een zee van rook en drie kledingwissels. Maar hoe graag hij ook een dramaqueen wil zijn, Sam Smith wist het evenwicht niet te vinden voor het grootste publiek uit zijn carrière.

In zes jaar tijd van onbekende ‘chubby dude’ naar wereldberoemd zanger van depressieve sad songs. Nee we hebben het niet over Sam Smith, maar misschien legt opener van de avond Lewis Capaldi wel hetzelfde traject af. De ‘grote beer van morgen’ mocht vorig jaar voor het eerst in ons land optreden bij Rag’n’Bone man en betrad na zijn nominatie bij de BBC Sound of 2018 als hoofdact het podium van de Botanique. Met zijn korte set in een halfvol Sportpaleis heeft Lewis Capaldi ongetwijfeld weer wat extra zieltjes gewonnen. Zijn stem – af en toe begeleid door een piano en slecht afgemixte drums – ging door merg en been op “Fade”. De cover van Julia Michaels “Issues” legt de babbelaars het zwijgen op en iedereen is één en al oor voor zijn debuutsingle “Bruises”.

Net als Lewis Capaldi werd ook Sam Smith getipt door de BBC als Sound of. En of hij het zou maken het jaar na zijn nominatie. Hij bracht in 2014 zijn debuutalbum In The Lonely Hour uit en scoorde er meteen vier Grammy’s mee. Terwijl de eerste plaat van Smith barst van de hits (“Money on My Mind”, “I’m Not The Only One”, “Stay With Me”, “Like I Can”, “Leave Your Lover”) is opvolger The Thrill of It All een verzameling albumtracks. Maar albumtracks entertainen geen volle Sportpaleizen. Om de thrill er wat in te houden, bracht Smith dan ook meer oude dan nieuwe songs, verpakt met een grote dramatische rode strik.

Terwijl de allerlaatste stoeltjes worden ingepalmd, doven de lichten en stijgt een iets comfortabeler exemplaar uit de buik van het podium. De man op de stoel is gehuld in een roos kostuum en een paar fashionable veiligheidsschoenen. Sam Smith wordt onthaald door zijn (vooral vrouwelijk) publiek met enorm luid gegil en legt het Sportpaleis meteen het zwijgen op vanuit zijn zitje. Voorovergebogen begint hij aan “Burning”. Achter hem op het brede stuk van de smalle taartpunt die het podium vormt, staan vier muzikanten en evenveel achtergrondzanger en zangeressen. Die bezorgen ons meteen een extra thrill tijdens het eerste drieluik “Burning”, “One Last Song” en “I’m Not The Only One”. De show start met een ongeziene vaart die Smith jammer genoeg niet de hele avond kan volhouden.

‘Als jullie een nummer kennen, zing dan zeker mee, ook als je het niet kent. Doe dan alsof. Wie zingt er mee vanavond?’ U stelt de vraag verkeerd, Sam Smith. Wie durft er überhaupt mee te zingen? Niemand haalt de hoge noten die u ten berde kan brengen. “Lay Me Down” begint Smith met nog minder piano dan op z’n eerste album. In een overvol Sportpaleis kon je een leeg cavaglas horen vallen. Emotionele songs als “Nirvana” en “Told You So”, doen het ook goed. Iedereen zit met natte ogen en open monden te kijken. De up-tempo songs daarentegen kunnen de show niet op gang trekken. Met “Omen” probeert Sam Smith een eerste keer gas te geven, maar het publiek kan niet zo snel schakelen tussen dramatiek en vrolijke pop.

‘How fucking dramatic was that?’ roept Smith het uit nadat het podium op de tonen van Spectre-soundtrack “The Writings On The Wall” is transformeerd. Of verwees hij naar zijn houding? Zijn songs? Zijn kostuum? Zijn speeches tussendoor? Zijn stijgend platform? We verdwalen meermaals in de dramatische doolhof van de Brit. Toch kan ook die bombastische dramatiek het Sportpaleis niet volledig opwarmen. Er is duidelijk nog weerstand die Smith probeert weg te werken met “Latch” en een ietwat versnelde versie van “Money On My Mind”.  Ideale nummers om een feestje op gang te trekken, maar wat de man dan doet, kunnen we hem niet vergeven. Het ijzersterke “Like I Can” begint emotioneel en bouwt – zoals op de plaat – op naar een dramatisch einde. Prachtig met de p van extra veel power. Maar dan roept Smith zijn gitarist naar voor en daagt hij het publiek uit tot een vraag- en antwoordspelletje. Streep door de rekening van de unieke Sam Smith. Het evenbeeld van een harteloos commerciële Justin Timberlake komt te dicht bij.

De cover van “The Best Things In Life Are Free” zweeft verder over die roze wolken van easy entertainment. Sam Smith zet tijdens dit nummer zijn band extra in de bloemetjes. Met een keytar komt de pianist zelfs helemaal tot in de tip van de taartpunt. Wie hard werkt, verdient af en toe een pauze, zal Smith gedacht hebben. Zijn band neemt de show volledig over en zorgt zo voor het hoogtepunt van de avond tijdens “Baby, You Make Me Crazy”. Jammer dat Smith zelf niet boven zijn backings uitsteeg op zulke momenten. Ook bij “Restart” merken we niet eens dat Sam Smith er wel degelijk tussenstaat.

Net op het moment dat z’n band de keet wat heeft kunnen opwarmen, brengt Sam het allemaal weer terug naar een laag pitje met “Say It First” en “Midnight Train”. De nieuwe songs worden nu allemaal achter elkaar gespeeld. Tijdens “Scars” vindt Sam Smith z’n oude zelf terug en de doelloze dramatiek wordt ingeruild voor daadkrachtigheid met “HIM”. ‘I’m a proud gay man. If you are proud as well, raise your hand.’ brult hij het uit net voor de laatste strofe. Een heuse strijdkreet. Toch zien we maar één kleine regenboogvlag wapperen tussen de massa aan huismoeders in het publiek. Dezelfde regenboog verschijnt na het nummer een tiental seconden achteraan het podium. Het paste niet in z’n esthetiek? Of wil Sam Smith van zijn homoseksualiteit gewoon geen USP maken? Feit is wel dat het nummer eindelijk de peper geeft aan de show die het nodig had. “Too Good At Goodbyes”, de grootste hit van Smith wordt uit volle borst meegezongen. We zien Smith perfect op de lijn tussen entertainende pop en emotionele dramatiek dansen.

Dat perfecte evenwicht weegt in de bisronde door naar de dramatische kant. In de grote piramide constructie zat een gouden wenteltrap verborgen die Smith, gehuld in lange mantel, beklimt om “Palace” te brengen met zijn backingvocal Lucy. Tijdens zijn beroemdste hit “Stay With Me” vallen er hartjes uit de lucht en met “Pray” gaat hij toepasselijk op een knie zitten. Dat laatste nummer wordt tot vervelens toe gerekt. Als die overdosis aan dramatiek nog niet genoeg was, zet Smith zich na zijn laatste dankwoord terug op de stoel die in het podium induikt.

https://www.instagram.com/p/BiXrNUUj6bT/?taken-by=p.punt

Het Sportpaleis was voor Sam Smith zeker geen maat te groot, maar zo’n publiek (het grootste waar Sam Smith tot hier toe voor optrad) plezieren, vraagt om wat meer daadkracht. Daar had de Brit het moeilijk mee. Het ene moment zagen we een dramaqueen die de mensen de tranen in de ogen bracht en het andere stond hij zijn eigen dramatiek uit te lachen. Entertainen kan je perfect met een dramashow. Maar hou dat krachtige elan dan ook aan.

Setlist:
Burning
One Last Song
I’m Not the Only One
Lay Me Down
His Eye Is on the Sparrow (Lauryn Hill cover)
Omen (Disclosure cover)
Nirvana
I’ve Told You Now
Writing’s on the Wall
Latch (Disclosure cover)
Money on My Mind
Like I Can/Best Things In Life Are Free (Luther Vandross & Janet Jackson cover)
Restart
Baby, You Make Me Crazy
Say It First
Scars
Midnight Train
HIM
Too Good at Goodbyes

Palace
Stay With Me
Pray

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Lewis Capaldi lost vijf nieuwe nummers op deluxeversie van Broken By Desire To Be Heavenly Sent

2023 was een bewogen jaar voor Lewis Capaldi. Niet alleen bracht de immens populaire singer-songwriter zijn tweede album Broken By Desire To Be…
2023FeaturesInstagramUitgelicht

De 101 beste singles van 2023

Voordat we het nieuwe jaar ingaan, hebben we nog enkele eindejaarslijstjes voor te stellen. Nadat we al de beste albums, ep’s, debuten…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Eerste lading namen voor Pinkpop 2024 met o.a. Ed Sheeran, Måneskin en Calvin Harris

Na de aankondigingen van Nederlandse festivals als Best Kept Secret, Down the Rabbit Hole en ons bloedeigen Rock Werchter was het tijd…

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.