LiveRecensies

EDEN @ Trix: Weltschmerz onder begeleiding van dromerige beats

LiveRecensies

EDEN @ Trix: Weltschmerz onder begeleiding van dromerige beats

Dat een beer al eens graag in een kabbelend bergriviertje met verse zalm vertoeft, is een feit. Gisteren bevond ondergetekende Beer zich echter in een stroom met een school bakvissen van een overwegend vrouwelijke meerderheid. De Ierse singer-songwriter, multi-instrumentalist en producer EDEN – alias Jonathon Ng – is hot. Na een eerder middelmatige passage op Pukkelpop deze zomer zakt de drieëntwintjarige Irishman nog eens af naar België. Een passage die niet onopgemerkt blijft. Getuige daarvan zijn het feit dat het optreden van de Dublinner verplaatst werd van de Club naar de zaal wegens het grote succes en een lange wachtrij aan de Trix bij onze aankomst. Al was de innerlijke purist bij ons al wat in het harnas gejaagd toen we de zaal binnenkwamen, moeten we eerlijk toegeven dat EDEN een strakke show neerzette waarbij mineur gitaardeuntjes vakkundig werden gemixed met elektronische elementen.

De spits van de avond werd vakkundig afgebeten door het relatief jonge Crooked Colours. Het trio uit Australië brengt leuke indie gitaarriffs die ze onderbouwen met donkere, zware beats en zweverige elektronische aspecten. Het resultaat? Toegankelijke nummers die zich laten kenmerken door een slome, maar dansbare vibe en nasale, hees gebrachte zanglijnen. Maar dan van de goede soort; denk Alt-J en Crystal Castles als voornaamste invloeden. De jongens hebben niets aan het toeval over gelaten en hebben de baslijnen in hun nummers voor de zekerheid maar een niveautje hoger gezet. Een goede zet – tenzij u zonder oordoppen in de zaal stond – daar we er plots bewust van werden dat onze heupen subtiel mee aan het bewegen waren op de galopperende beats van de Aussies. Ook het publiek kon de sound van Crooked Colours wel smaken daar enkele hoofdjes en heupen al enthousiast in het ritme mee begonnen bewegen. Het leverde de band een roos uit het publiek op en ons een spontane, ontwapenende glimlach van de band.

Wanneer de lichten uitdoven en EDEN – inclusief twee muzikanten – het podium bestijgt, valt er een korte stilte waar we enkele seconden in het duister worden ondergedompeld. Op de a capella begintonen van “wrong” lichten de LED torens die het podium sieren langzaam op zodat de Ier en zijn band stilaan zichtbaar worden. Onder begeleiding van zweverige riedeltjes, melodische gitaarlijnen en pulserende drumbeats bezingt EDEN thema’s zoals luddeuveudu en andere weltschmerz van achter zijn synthesizer. Na de laatste tonen van “start//end” wandelt de jongeman met een zekere je ne sais quoi naar de overkant van het podium om daar zijn synthesizer in te wisselen voor een drumpad waarmee hij zich een weg baant doorheen de dromerige melodieën van “wings” en het traag opbouwende “icarus”. EDEN wisselt doorheen de set verschillende malen van instrument en springt ook van het ene podiumplatform naar het andere om zich een weg te banen doorheen zijn setlist dat vooral nieuw werk omvat. Met dat verschil dat hij deze keer – in tegenstelling tot Pukkelpop – bijgestaan wordt door twee muzikanten die hem van veel zaken ontlasten.

Wat opvalt doorheen de set, is dat EDEN geen praatjesmaker is. Bindteksten worden beperkt tot een ‘Hey Belgium, how you doin’?’ en bescheiden ‘Thank you’ maar verder komt, afgezien de voorstelling van eerder genoemde muzikanten, niet veel interactie. Los van het feit dat midden de set plots twee bloemen worden aangereikt aan de zanger, die even stomverbaasd blijkt te zijn en dan maar beslist de bloemen op te nemen in zijn decor. Nadat die verbauwereerd ‘Oh wow thank you’ heeft gemompeld uiteraard. Het getuigt dat EDEN nog steeds wat zoekend is naar zijn rol op het podium. Op zijn muziek hebben we echter niets aan te merken. De multi-instrumentalist weet als geen ander hoe hij zijn songs – en de daarbij horende emoties – moet overbrengen. Eenzaam verlicht onder de spotlights brengt EDEN ons het breekbare “crash”, het zweverige “float” heeft zijn naam niet gestolen en bij “End Credits” voelen we de oprechte pijn van een relatiebreuk. Talenten genoeg bij Jonathon denken we dan. Er is zelfs ruimte voor een portie humor wanneer de intro van bisnummer “love; not wrong (brave)” even de mist in gaat. Maar dat vergeven we EDEN na een uur liefdesperikelen en melancholie.

EDEN toonde ons gisteren dat zijn leercurve steiler omhoog gaat dan de Kwaremont en dat hij enorm gegroeid is als muzikant. De nummers uit zijn recentste worp Vertigo zitten vol dromerige lijnen, doordachte gitaardeuntjes en druipen van de melancholie. Gevoelens die de Ier ook live perfect weet te kanaliseren richting het publiek en ondersteund door zijn muzikanten ook gecontroleerd kan brengen zonder van hot naar her te moeten lopen of zich te moeten beroepen op voorgeprogrammeerde tapes. We kunnen enkel stellen dat EDEN een muzikant is die nog maar in de startblokken zit en eens hij vertrokken is niet te stoppen zal zijn. Een naam om in het vet te zetten en te onthouden dus!

Alle andere foto’s vind je hier.

 

Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (Dag 2): Alternatief muziekfeest

De tweede dag van het Ways Around Festival ging door in RESET. In een vorig leven was dit gebouw het hoofdkantoor van…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Tobias Arbo - "Recover"

In 2023 leerden we Tobias Arbo beter kennen dankzij zijn debuut-ep Powerlines. Met zachte indiefolk uitte hij zich op een gevoelige en…
AlbumsRecensies

JOHAN - The Great Vacation (★★★★): Na elke draaibeurt beter

Bij de platenmaatschappij van de Nederlandse band JOHAN werd diep gezucht als we vroegen naar de voortgang van een nieuw album. Daar…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.