Foto: Toon Miermans

Het is inmiddels zeven jaar geleden toen Lana Del Rey met de melancholische popsong “Video Games” pijlsnel bekend werd. Wie toen dacht dat de New Yorkse zangeres een one hit wonder ging worden, had het fout want vijf studioplaten later vult de Amerikaanse zangeres het Sportpaleis. De show in Antwerpen kadert in de LA To The Moon Tour waarvan het Europese luik slechts zes data omvat (en één daarvan dus op Belgische bodem). Dat fans vanuit alle hoeken ter wereld kwamen om de show mee te maken, was daarom geen verrassing. Wat ons wel verraste, was dat Lana heel de show ondersteund werd door een tape, die bijna heel de avond meeliep. Voor de rest kregen we een instagram-foto-proof concert met enkele noemenswaardige hoogtepunten waartoe de bij momenten overbodige backingvocals/danseressen alvast niet behoren.

Lana Del Rey hecht veel belang aan haar voorprogramma’s. De boeking van Cat Power, die al een lange carrière achter de rug heeft, was op het eerste zicht wat verbazend omdat we zo’n ervaren acts niet als voorprogramma verwachten. Charlyn Marshall kwam in een glitterkleed op en zong bijna driekwartier lang samen met haar driekoppige band nummers uit haar oeuvre. De set was bij momenten indrukwekkend terwijl andere momenten eerder slaapverwekkend waren. Het talent van de vermaarde zangeres valt niet te ontkennen, maar de afstand tussen haar muziek en het publiek was te groot. Dat de zangeres één van de meest belangrijke inspiratiebronnen voor Lana Del Rey was, toont aan hoe toonaangevend de muziek van het project enkele jaren geleden was. Een straffe act die wat verloren ging in het grote Sportpaleis.

Foto: Toon Miermans

Om 21:21 (zou het toeval zijn?) doofden de felle lichten in de volle, maar net niet uitverkochte, zaal en startte de James Bond-achtige intro. Zonder veel tam tam wandelde Lana Del Rey met glitter boots, mini glitter rokje en een wit t-shirtje het podium op. Het Sportpaleis verwelkomde haar met luid gekrijs en het nummer “13 Beaches” werd ingezet. We moesten toch wel enkele keren goed kijken, maar het viel ons al snel op dat Lana live de hulp kreeg van een tape die op de achtergrond liep. Het openingsnummer kent geen al te grote bekendheid bij het grote publiek, maar behoort tot de fan favorieten wat verklaart waarom het nummer tamelijk goed werd meegezongen. Tijdens het nummer “Cherry” danste Lana een sexy choreografie, maar kwam tegelijkertijd ook de tweede stoorfactor van de avond naar boven: de danseressen/backing vocals. Zij dansten heel de avond aan Lana’s zijde en “zongen” de nummers mee. Telkens stemmen te horen waren, stonden de twee dames bijna altijd te ver van de microfoon, waardoor de geloofwaardigheid van hun rol als backings drastisch daalde. Gelukkig waren hun ingestudeerde dansjes wel een meerwaarde.

Foto: Toon MiermansDe wereldwijd populaire zangeres voelde zich zeker thuis op het podium in het Sportpaleis want op het podium stonden enkele palmbomen, ligstoelen, rotsen, planten, … wat voor een Californische sfeer zorgde. Deze sfeer kwam “White Mustang” zeker ten goede. De zangeres lag tijdens heel het nummer op een piano en liet het publiek wegdromen op het fantastische nummer. “Born To Die” kon eveneens overtuigen en ontpopte zich als eerste echte meezinger van de avond. Ook “Blue Jeans”, net zoals “Born To Die” afkomstig van haar debuutplaat Born To Die, moest niet onderdoen en pikte dezelfde adembenemende sfeer op. Na enkele nummers van het eerste uur besloot Del Rey het publiek in te gaan en nam ze uitgebreid de tijd om haar fans op de eerste rij de avond van hun leven te bezorgen. Zij gaven de zangeres cadeautjes & lieve woorden, waarvoor enkele fans een selfie in ruil kregen. Een eerlijke deal. Sommige fans waren door het gezelschap zo aangedaan dat ze het einde van de show echter niet haalden en zo vielen een tiental fans flauw tijdens de show.

Foto: Toon Miermans

Tijdens de medley van “Change/Black Beauty/Young and Beautiful” hoorden we opeens een veel sentimentelere Lana. De sound was aanvankelijk iets duisterder, maar kreeg dan met “Young and Beautiful” toch nog een iets vrolijker einde, wat de overgang moest vormen naar “Ride”. Twee schommels kwamen naar beneden en de twee danseressen schommelden Laura Omloop-gewijs van voor naar achter terwijl Lana het nummer vanop afstand zong. Tijdens wereldhit “Video Games” klom ze dan zelf de schommel op en bracht ze een lichtjes herwerkte versie van de hit, die nog dromeriger was dan het origineel. Lana Del Rey liet het publiek vervolgens de nummers kiezen, althans dat wou ze ons laten geloven. Verbazend snel was de band klaar om de nummers te spelen en ook de visuals en danseressen waren snel paraat. “Gods & Monsters” was niet echt spannend terwijl “High By The Beach” net dat tikkeltje meer nodig had om te overtuigen. Dat deze twee nummers op voorhand afgesproken werden, lijkt ons eigenlijk een zekerheid. Jammer, want ook dit speelt in het nadeel van de geloofwaardigheid.

Foto: Toon Miermans

“Honeymoon” wist spijtig genoeg niet te boeien, maar “Yayo” deed dat gelukkig wel. Lana speelde het nummer solo met de gitaar en toonde eindelijk hoe getalenteerd ze is. “Ultraviolence” was even later aangenaam kitscherig en is een Lana die we graag zien en horen. “Summertime Sadness” was dan de volgende grote hit die de zangeres ten tonele bracht en ze vervulde hiermee elke verwachting. Een sexy “Happy Birthday” in de Marilyn Monroe versie moest dan weer de perfecte inleiding zijn voor het fenomenale “National Anthem” dat zowel stoer als sensueel klinkt. Het eveneens steengoede en catchy “Off To The Races” mocht de show afsluiten en was een laatste hoogtepunt in de 1 uur en 40 minuten durende set.

Foto: Toon Miermans

Lana Del Rey slaagde er ondanks weinig radio airplay en promo in om het Sportpaleis goed te vullen. Ze bracht er een show die ondanks heel wat minpuntjes toch overeind wist te blijven. De show weerspiegelde het gevoel van de ‘American Dream’ van onze generatie: alles wordt mooier voorgesteld dan het is, maar net de hoekjes en kantjes maken het spannend. Wat we wel betreuren is dat de spontaniteit die men probeerde te creëren te geënsceneerd overkwam en zo veel vibe van de show kwijt ging. Verder ergerden we ons wat aan de tape die Lana heel de avond hielp, want Lana heeft de capaciteiten om ook zonder overeind te blijven. Afsluitend geven we toe dat Lana, op enkele momenten na, de liedjes goed zong, de visuals & het podium sfeervol waren en er dus 101 redenen om de volgende keer terug te keren. Hopelijk tot binnenkort, miss Del Rey!

Foto: Toon Miermans

Alle andere foto’s vind je hier.

Setlist:

13 Beaches

Cherry

Pretty When You Cry

White Mustang

Born To Die

Blue Jeans

Lust For Life

Change/Black Beauty/Young And Beautiful

Ride

Video Games

Gods & Monsters

High By The Beach

Honeymoon

Yayo

Ultraviolence

Summertime Sadness

West Coast

Happy Birthday (Marilyn Monroe versie)/National Anthem

Off To The Races