Het was eventjes stil rond Alela Diane. Haar laatste solo album About Farewell, dateerde al van 2013. Begin dit jaar was ze er in volle kracht terug met een nieuw album, Cusp. Het is het eerste album dat de zangeres uit Californië uitbracht nadat ze moeder werd, het moederschap is bijgevolg de rode draad doorheen het album. Cusp kwam begin februari uit en in de tussentijd beginnen we tot de conclusie te komen dat het hier misschien wel om haar mooiste album tot nu toe gaat. Gisteravond kwam ze de plaat voorstellen in de theaterzaal van de Vooruit. Fans van gracieuze en spaarzame indiefolk wisten waar ze moesten zijn.

Diane startte waar haar plaat begon, met de nummers “Albatross” en “The Treshold”. Tijdens het openingsnummer zat ze aan de piano, met haar rug naar het publiek. Vervolgens schakelde ze over op gitaar, waar ze het voor het grootste deel van de avond bij zou houden. Diane werd geflankeerd door twee begeleidende muzikantes die een hele waaier aan instrumenten voor hun rekening namen. Zo speelden ze viool, cello, dwarsfluit, blokfluit en piano en zorgden ze daarbij ook nog voor achtergrondzang. Het belangrijkste instrument was echter zonder meer Dianes stem. Zonder moeite kon ze die tot in de verste hoekjes van de majestueuze theaterzaal laten doorgalmen. Wanneer je dan nog eens over ijzersterke nummers met fluwelen melodieën beschikt, dan kan het resultaat zonder meer als prachtig worden omschreven. Alle nummers, ook die uit vorige albums, klonken even zacht en bedaard, maar toch was er geen sprake van eentonigheid. Het geheel was ingetogen en vooral zeer mooi. De setting was dan misschien niet ideaal voor zo’n intieme muziek, maar toch zat het muzikaal allemaal zo goed dat dit absoluut niet stoorde.

Die ingetogenheid sloeg ook over op het publiek, die het allemaal in stilte gade sloeg vanuit hun comfortabele zeteltjes. De theaterzaal van de Vooruit was bijna volledig volgelopen, maar toch kon je haast een speld horen vallen (de muziek en het applaus tussen de nummers nu even buiten beschouwing gelaten). Tijdens het bijzonder mooie “Ether & Wood” klapte Diane gestaag mee op het ritme van de muziek. We weten niet zeker of het de bedoeling was dat het publiek dit overnam, wel dat op een handvol enthousiastelingen na iedereen de handen uit elkaar hield. De toeschouwers hielden zich de eerste helft van het optreden gedeisd en lieten de muziek voor zich spreken. De theaterzaal leek collectief meegevoerd te worden.

In het midden van de set verlieten de twee begeleidende muzikantes even het podium, waarna Diane solo een nummer uit de oude doos bracht. “The Rifle” is een single uit 2006, maar is nog steeds niet minder dan briljant. Gisteren in de Vooruit was dat niet anders. Daarna werden zowel zangeres als publiek een beetje losser. Aanvankelijk bestonden haar bindteksten enkel uit korte bedankjes, in de tweede helft werd Diane spraakzamer, waardoor er ook meer interactie met het publiek tot stand kwam. Zoals in de bisronde, waar ze even moeite had om haar capo te vinden en die uiteindelijk lokaliseerde na aanwijzingen uit het publiek. Uit datzelfde publiek werd om haar bekendste nummer, “The Pirate’s Gospel” gesmeekt, maar daar bleek ze niet op voorbereid (‘that would be pretty terrible if I tried it’). In plaats daarvan speelde ze wat andere oude bekenden, “Lady Divine”, “Oh! My Mama” en “Age Old Blue”. Ons hoor je niet klagen.

De hoogtepunten van de avond zaten echter vervat aan het einde van de reguliere set, waar de sterkste nummers van Cusp verscholen zaten. Vooral het weemoedige “Song for Sandy”, waarvoor Diane achter de piano plaatsnam, was bloedmooi. Het nummer werd aangekondigd als een ode aan Sandy Denny, de zangeres van Fairport Convention, die op 31-jarige leeftijd overleed kort nadat ze moeder werd. Ruim een uur lang wist Alela Diane de Vooruit volledig in haar greep te houden. Op het songmateriaal valt weinig tot niets aan te merken en dat kwam gisteravond goed uit de verf. Diane stelde op geen enkel vlak teleur.