Eén velletje schuurpapier, dat legt Bert Vliegen, zanger-bassist van Teen Creeps, volgens ons elke ochtend tussen zijn boterhammekes. Na vier jaar resulteert dat in genoeg gerasp voor een debuutalbum, dat toepasselijk Birthmarks heet. We weten niet of het een zware bevalling was, wel dat het Gentse trio een blijvende indruk heeft willen nalaten. En als je daarbij de hulp krijgt van producer Rory Atwell (Veronica Falls, Yuck, The Vaccines), kun je erop rekenen dat je mee in een rijtje veelbelovende alternatieve/indie/punk bands terechtkomt.
Gezien de muzikale veelzijdigheid van de bandleden – drummer Ramses Van den Eede is je misschien beter bekend als frontman van noiserockgevaarte Hypochristmutreefuzz, Bert zelf van Horses of Sophia en gitarist Joram De Bock durft bij Deadender al eens onvervalste hardcore te spelen – hadden we bij de beren bijzonder hooggespannen verwachtingen. De openingssong “Sidenote” en tweede single “Mercury” werden al eerder goedgekeurd, maar met de officiële geboorte van deze negenling konden we pas écht aan het dansen slaan.
Niet verwonderlijk dat Birthmarks nogal in de lijn ligt met hun EP uit 2013 en de split 7” met Mind Rays: zeer aanstekelijke indierock met weerhaakjes, een goeie scheut nineties én een broeierige sfeer. Als je nog niet begrijpt wat we bedoelen, denk dan de Belgische Cloud Nothings: een sound met de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid fuzzy distortion die nooit té dreigend wordt, maar evenmin te braaf. Tegelijkertijd klinken de negen songs op dit debuut heel wat gelaagder dan het eerdere werk. We zouden haast durven zeggen dat Teen Creeps, sjah, volwassener klinkt, en dat er meer schuil gaat onder alle headbangdeuntjes dan je op het eerste gehoor merkt.
Zo zouden de lyrics – als we Bert tenminste mogen geloven – tot de eerlijkste behoren die hij ooit schreef. Een greep uit de thema’s? Valse verwachtingen, misplaatste hoop, mensen kwetsen en gekwetst worden. Vrolijk word je er niet meteen van. De titel slaat op gebeurtenissen die je je hele leven meedraagt, en of die nu goed of slecht zijn, ze tekenen je, net zoals geboortevlekken. De moeite waard om eens aandachtig te beluisteren, dus.
Muzikaal klinken deze songs vertrouwd. Teen Creeps is niet de eerste band om de jaren 90 nieuw leven in te blazen én kwade gevoelens te kanaliseren met een overstuurde geluidsmuur. Maar daar zijn wij niet rouwig om. Je kunt opmerken dat het misschien niet het vernieuwendste debuut is, maar het is wel een heel kwalitatieve plaat. Er is geen gitaarriff, drumbeat of baslijn die we zouden veranderen. En er zitten serieus wat oorwormpjes in. Het poppy “Hindsight” bijvoorbeeld. Waarin we eerst de goede raad krijgen “(to) sleep all day” tot het nummer verzandt in een heftige warboel en Bert roept “I don’t really wanna care”. We feel you, Bert. Of “Will” dat traag maar gestaag opbouwt en in de laatste vijftig seconden uitloopt in heerlijke drumroffels en breaks als uppercuts.
“What’s left inside won’t come out”, begint “Thread” met cleane vocals. Inderdaad, sommige nummers lijken haast ingehouden. In plaats van de gitaarsolo’s zouden wij bijvoorbeeld al lang met stoelen aan het slingeren zijn. Ook “Hemispheres” wordt gedreven door een haast beheerste kwaadheid, maar hier voel je dat er nog meer speelt. De gitaarsound wordt hier opnieuwd chaotisch en het nummer eindigt kort met één enkele vocal. Het klinkt een beetje alsof je op het pootje van een Franse bulldog trapt, maar het komt vooral keihard binnen.
In “Unravel” wordt de sfeer iets vrolijker en dat wordt beaamd met “I’ll guess I have fun” in de lyrics. Als er niets anders opzit, dan kun je maar beter dansen op mooie liedjes. Maar mooie liedjes duren niet lang, en Birthmarks vliegt voorbij voor je het weet. Hoewel er tussen de nummers door wat tempowissels zijn – “Good intentions” is haast materiaal voor een slow of openingsdans op een trouwfeest. Teen Creeps the wedding band? Wij zeggen ja. Al voelen we ons vooral zelf weer een puber na dit album. En we hopen dat Thurston Moore en J Mascis dat gevoel delen.
De komende maand heeft Teen Creeps heel wat optredens. 26 april speelt de band bijvoorbeeld met Die Nerven in de AB, maar wie zo lang niet kan wachten neemt best een kijkje op hun Facebook. Wij zijn alvast benieuwd of we die sluimerende emoties live te voelen krijgen. Wat ons betreft, moeten de Creeps zich niet inhouden en mag het allemaal kapot.
