AlbumsRecensies

Echo Collective Plays Amnesiac (★★★★): Inventief eerbetoon aan Radiohead

AlbumsRecensies

Echo Collective Plays Amnesiac (★★★★): Inventief eerbetoon aan Radiohead

Het herinterpreteren van de muziek van Radiohead is geen nieuw concept. In de loop der jaren hebben tal van artiesten zich vastgebeten in het uitgebreid oeuvre van de band. Dat leverde covers van wisselende kwaliteit op, maar er bestaan ook prachtige resultaten die de rijkdom van het niet-evidente werk van Radiohead in de verf zetten (denk aan de jazzy interpretaties van pianisten als Brad Mehldau en Christopher O’Riley). Wat ons betreft kunnen we Echo Collective met hun inventief eerbetoon aan Amnesiac in de tweede categorie plaatsen.

Het collectief rond Margaret Hermant en Neil Leiter dat gevestigd is in Brussel, is niet van de minsten. Zo werkt Echo Collective geregeld samen met de grootste namen uit de ambient en neoklassieke muziek: Stars of The Lid, A Winged Victory For The Sullen en tot voor kort met de betreurde Jóhann Jóhannsson. Reden genoeg dus voor de Ancienne Belgique om hen te betrekken bij een bijzonder project. Echo Collective kreeg de vraag om een Radioheadalbum te herinterpreteren: Kid A of Amnesiac.

De keuze viel al snel op Amnesiac. Amnesiac wordt vaak gezien als het “broertje” van Kid A, wat een mijlpaal en gevierde ommezwaai binnen Radioheads werk is. Hierdoor krijgt het vaak niet dezelfde aandacht als dat album. Toch is Amnesiac een onderschatte schakel binnen hun oeuvre. Net zoals Kid A vat het perfect de angst en spanningen samen die rond de millenniumwisseling in de lucht hingen. Amnesiac klinkt echter grimmiger, meer cryptisch en meer gelaagd dan zijn voorganger. Het gaf het collectief de doorslag om voor een herwerking van dit album te gaan.

Op de interpretatie moet je je niet verwachten aan versies die tot het extreme en onherkenbare zijn aangepast. Dit wil echter niet zeggen dat Echo Collective de nummers op Amnesiac niet tot op het bot ontleed heeft. Elk moment is onder de loep genomen, de dynamiek is verrijkt en de texturen aangepast. Het zuiver akoestisch instrumentarium (bestaande uit piano, drums en een verzameling strijk- en blaasinstrumenten) geeft meteen een imposanter en meer majestueus geluid in vergelijking met de semi-elektronische arrangementen van Radiohead. Het is wat een klassieker als bijvoorbeeld “I Might Be Wrong” een net zo sterke, maar andere punch geeft.

Meer nog, Echo Collective neemt ook de vrijheid om ingrepen te maken of bepaalde segmenten anders in te vullen. Dat is al vroeg duidelijk op “Packt Like Sardines in a Crushed Tin Box” waar tussen de barse ritmische segmenten plots ruimte wordt gecreëerd voor een open brug waar strijkers lijken te smelten en de piano de vrije loop gelaten wordt. Op “You and Whose Army?” weten de muzikanten van Echo Collective weer op een veel subtielere manier een verschil te maken. Ze verlagen het tempo aanzienlijk waardoor het lied een meer neergelaten indruk achter laat.

Andere stukken blijven dan weer meer trouw aan het origineel. “Pyramid Song” blijft standvastig overeind dankzij het vasthouden van de elementen wat het nummer zo mysterieus maakt: het serene pianospel, de ondoorgrondelijke ritmes en uiteraard de strijkers die als een geest door de muziek dwalen. Wat helemaal vervangen is, – zoals op elk lied op deze versie van Amnesiac – is de zang van Thom Yorke. In het geval van “Pyramid Song” krijgt deze dankzij de klarinet een nieuw leven, maar het valt op hoe geslaagd de zangmelodie in deze interpretaties altijd verwerkt wordt. Op geen enkel moment gaat de melancholie die Yorkes stem over Amnesiac legde, verloren.

Echo Collective weet ook veel meer schoonheid naar boven te doen drijven. Het hoogtepunt hiervan is toch wel “Like Spinning Plates”. Na het abstracte “Hunting Bears” als introductie, ontpopt zich een helder pianospel en wondermooie, vredige blazers. Wie het origineel – een overweldigende stroom van achterstevoren gespoelde synths en zanglijnen – kent, zou niet meteen het sierlijke arrangement verwachten dat we op deze herinterpretatie horen. Zelfs niet met Radioheads eigen pianoarrangement dat ze live spelen in het achterhoofd. Het bevat alle motieven die “Like Spinning Plates” zo goed maken, maar het collectief laat het nummer samen met – het tegelijk tergende als glorieuze – “Life in a Glasshouse” wegzweven uit de grimmigheid van Amnesiac.

In elke noot op het album kan je horen dat Radioheads materiaal geapprecieerd, gerespecteerd, maar vooral goed aangevoeld wordt door de leden van Echo Collective. De muzikanten weten met de grootste focus de tegendraadse spanning, angst en grimmigheid op Amnesiac te ontbloten en vertalen naar nieuwe imposante arrangementen. Het valt nogmaals eens op hoe buitengewoon Radioheads album klinkt, maar op deze herinterpretatie is het net zoveel de verdienste van de briljante leden van Echo Collective.

Op 2 mei spelen ze dit album nog eens live in de Ancienne Belgique.

Related posts
InstagramLiveRecensies

The Smile @ Vorst Nationaal: Magisch millimeterwerk

Gisteravond mocht elke fan van Radiohead zijn hart verwarmen in Brussel, waar het driekoppige The Smile, bestaande uit Thom Yorke, Jonny Greenwood…
AlbumsFeatured albumsRecensies

The Smile - Wall of Eyes (★★★★): Een bevestigende glimlach

The Smile begon oorspronkelijk als een project waarin Radiohead-gitarist Jonny Greenwood al z’n riffs uit de lockdowns van 2020 kwijt kon en…
LiveRecensies

Philip Selway @ Ancienne Belgique (AB Club): Uit de schaduw van Radiohead

Het is intussen alweer even geleden dat Radiohead, toch wel een van de meest geliefde alternatieve bands ooit, in onze contreien op…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.