De geruchten gingen al een tijd rond dat ‘Mother fucking starboy’ The Weeknd een nieuwe plaat zou uitbrengen. Eergisteren werden deze speculaties omgezet tot feiten wanneer hij via sociale media zijn fans warm maakte met geluidsfragmenten van zijn nieuwe EP My Dear Melancholy,. De Candadese Abel bewerkstelligde grote bekendheid bij de alternatieve R&B-fans met eerste album Trilogy uit 2012, waarna zijn volgende albums de opening naar de popscène betekende. Vooral Starboy, dat twee jaar geleden de records brak, maakte van The Weeknd een charmante R&B-zanger die al eens graag de ‘funktoer’ opging. Ondanks de ‘dirty’ teksten die enkel over seks en drugs gaan, wist hij menig hart te veroveren door zijn adorabele performances op de grote podia.
Vandaag zien we weer een andere Abel. Duidelijk is dat hij de popaccenten achterwege liet, wat resulteert in een meer donkere en sfeerscheppende EP. Dat hij terugkeert naar zijn beginperiode, is echter overdreven, daarvoor zijn deze nummers niet experimenteel en opvallend genoeg. Integendeel, we horen eigenlijk een minder krachtige en eerder rustige The Weeknd. Misschien verraden titel en songteksten een flinke portie liefdesverdriet van zijn eerder stukgelopen relaties, who knows. My Dear Melancholy, is nog steeds een sterk staaltje R&B, maar we zijn meer gewoon van de popster. Ondanks deze nieuwe sound klinkt hij wel nog steeds heel typerend. Niet alleen zijn unieke stem die je uit de duizenden zou herkennen, maar evenzeer de sexy beats en bassen die The Weeknd zo karakteristiek maken, zijn weer prominent aanwezig. Het valt niet voor niets op dat deze artiest altijd bovenaan de zwoele en erotische lijsten op Spotify reikt.
Het grote verschil met eerdere albums zit ‘em in de subtiliteit en misschien wel ietwat langdradigheid. Abel is gekend om albums waarin elk nummer enorm verschilt om toch in dezelfde stijl te blijven. Die grote differentiatie maakte plaats voor uniformiteit. Eerste nummer “Call Out My Name” is het meest catchy nummer en doet denken aan “Earned It” uit film ‘Fifty Shades of Grey’ waarmee hij een icoon werd. Het heeft dezelfde ritmiek en ‘dirtyness’, maar is subtieler. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij koos om dit als promosong te releasen op YouTube. De volgende nummers maken de sfeer nog donkerder, maar springen er ook minder uit. Hij blijft in dezelfde lijn, met op zich goede nummers, maar ze zijn van minder kinetische klasse dan we normaal gewend zijn.
“Wasted Times” is wel nog een uitschieter in de reeks. Teruggrijpend naar de invloeden van de post-dubstep waarin James Blake en Burial groot werden, maakte The Weeknd van dit een zeer uptemponummer waarop wel wat gedanst kan worden. Opvallen doet het niet genoeg om na een eerste luisterbeurt te blijven hangen, maar de appreciatie volgt met de beluistering. Dit nummer maakt duidelijk dat Abel aan het experimenteren is, zijn muziek aan het heroriënteren is en misschien zelfs een nieuwe weg wil inslaan naar volgend werk toe.
In de tweede helft zijn twee nummers toegevoegd die werden geproduceerd in samenwerking met Gesaffelstein. Gesaffelstein maakt electro die doet denken aan de computerspelletjes uit de jaren 80. Deze invloed is maar lichtjes merkbaar in zijn samenwerking met The Weeknd. Beide nummers vertonen niet veel afwijking van de eerdere nummers buiten enkele ‘ambulancegeluiden’. Al lijkt in “Hurt You” hier en daar wel een klank en toon te zitten die zich onderscheid van de typische sound van The Weeknd. Laatste nummer “Privilege” blijft wel meer hangen. Samen met “Call Out My Name” is dit het hoogtepunt van de EP. Een soepele downtempobeat ondersteunt het nummer. Verfijning neemt het over van sterke accenten. Juist deze sterke accenten die we misschien wel misten in het hele totaalpakket.
Records breken zoals met Starboy zal The Weeknd zeker niet doen. Er is meer nodig dan enkel een sterk begin- en eindnummer om er bovenuit te schieten. Het draait in My Dear Melancholy, eerder om subtiliteit, sfeer en ingetogenheid. We zijn dan ook zeer benieuwd wat we in de toekomst nog mogen verwachten van de Canadees. In de tussentijd zijn we al tevreden met deze EP, maar hopen toch opnieuw dat hij in een volgend album weer kleppers van nummers maakt.
