Casey @ JH Zenit: De kracht van eerlijkheid

Casey, hun naam werd gekozen omdat ze er alle richtingen me uit konden. Van rauwe post hardcore in hun beginfase, tot een totaalplaatje waarmee ze vooral hun eigen weg insloegen. Ze mixen al hun emoties in een blender van melodische hardcore tot gelaagde nummers die werken als naaldentherapie. Eerst de naald en de pijn, daarna de opluchting en genot. Samen met Endless Heights en het kleine Rarity speelden ze in Dendermonde de eerste show van de Where I Go When I’m Sleeping tour. De verwachtingen waren hoog, kan Casey hun nieuwe sound ook live brengen?

Er werd afgetrapt met het Belgische Valley. Hun aantrekkelijke emotive hardcore werd vakkundig gebracht in het fraai gevulde Dendermondse JH Zenit. Met hun geoliede set zat de schwung erin, meer dan terrecht kregen ze achteraf het applaus dat ze verdienden. Na een korte pauze bestegen de Canadezen uit Rarity hun eerste Europese podium ooit. Met nog maar één full album en een tweede onderweg is deze tour de uitgelezen oportuniteit om wat naambekendheid te verwerven. Het jonge vijftal gooide zich dan ook volledig in hun crossover van Trash Talk en Knuckle Puck. Als volleerde poppunkers werd er gedanst en zocht hun bassist vaak het publiek op. Harten werden veroverd, opdracht meer dan volbracht.

View this post on Instagram

A post shared by rarity (@raritytheband)

Tijd voor Endless Heights. Enkele jaren geleden stonden ze hier ook al, nu keerden ze terug met hun nieuw studioalbum Vicious Pleasure. Zwevend tussen Citizen en Hindsight zijn de Australiërs enorm gegroeid tegenover New Bloom uit 2014. Hun aparte melodische stijl en groteske maar fragiele sound, hebben een duchtige progressie meegemaakt. Hoewel ze er net een lange reis van 24u hadden opzitten, hadden ze er duidelijk zin in. De frontman haalde het beste uit zijn wondermooie stem, terwijl vooral de muzikale genialiteit van de bassist en drummer opvielen. Single “Come a little closer” werd klassevol gebracht, en al evengoed ontvangen. Dat hun performance zo edel was, was deels ook te danken aan het voortreffelijke werk van de soundengineers achter de PA, dikke pluim. Vaak werden de nummers trager gespeeld dan de studioversie, het werkte allemaal mee aan een steengoede set van de klassevolle ausies.

Hun eerste Europese tour en tweede show ooit speelde Casey in de exact zelfde zaal. Drie jaar geleden openden ze voor Capsize, nu staan ze er als headliner. Het is snel gegaan, maar daar hebben ze dan ook zelf voor gezorgd. Met hun eerste singles werden ze vooral op YouTube een sensatie, met Love Is Not Enough kwam dan de bevestiging als beloftevolle band. In de tussentijd scheerden ze hoge toppen met hun intieme concerten en bouwden een zekere livereputatie op. Ondertussen is België één van hun meest bezochte landen door onder andere tours met kleppers als The Amity Affliction, Being As An Ocean en Thy Art Is Murder.

Eerder deze maand zag Where I Go When I’m Sleeping het daglicht. De hoge verwachtingen werden genadeloos ingelost. Het genre emotive hardcore kreeg een volledig nieuwe dimensie te horen in een 40 minuten durende emotionele rollercoaster. Deze exacte sfeer werd ook live overgebracht. “Making Weight” was het openigsnummer, net zoals op het album. Frontman Tom Weaver zijn breekbare stem greep ieders aandacht en zou die niet meer loslaten. “Phosphenes” en “Fluorescents” volgden, twee zeer persoonlijke nummers die, hoewel nog maar enkele weken oud, al zeer goed gekend waren. Lead gitarist Toby schitterde in volle glorie met zijn prachtige atmosferische melodiën.

Het midden van hun set was de ideale gelegenheid voor de passage van enkele oude songs zoals “Darling” en “Teeth”. De fans van het eerste uur screamden vooraan de longen uit het lijf, de sfeer zat er volledig in. Met titeltrack “Where I Go When I’m Sleeping” kregen we één van hun sublieme interludes te horen, die het tempo even liet zakken. Het wondermooie “Bruise” werd gespeeld voor er afgesloten werd met het harde “Litte Bird” uit Love Is Not Enough. Headlinen betekent vaak ook bisnummers, en dat kregen we ook. De al complete set werd afgesloten met hun oudste nummer “Hell” waarbij zanger Tom Weaver middenin de zaal ging gaan staan. “I’m not that good at talking in between songs” hoorden we ergens in de set “but you can find us all at the merch for a chat”. Er onstond een lange wachtrij om met de immer sympathieke band een praatje te maken. De ideale afsluiter van een fantastische avond.

Valley en Rarity bleken meer dan juist een opwarmer te zijn, terwijl Endless Heights op hun eigenzinnige manier voor een vroege climax zorgden. Casey lostte dan weer alle verwachtingen in met een gevarieerde set vol hoogtepunten waar hun nieuw album zorgvuldig werd voorgesteld en de oude songs ook hun oprechte plaats kregen. Iets zegt ons dat deze jonge Engelsmannen het nog wel nog eens heel erg ver zouden kunnen schoppen.