Iedere week worden we om de oren geslagen met nieuwe albums. Omdat het moeilijk is om ieder album zijn eigen review te geven, hebben we een nieuw concept uitgedokterd. Het is simpel, we houden het ‘beire kort’ maar geven het album toch zijn review die het verdient. Deze keer hebben we het over albums van Buffalo Tom, The Temperance Movement, Lucy Dacus, Loma, Imarhan, The Decemberists, Fickle Friends, L’impératrice, Lo Moon, Isha, Bonfire Lakes, Martha Ffion, Hot Snakes, Suuns, Yo La Tengo en Meneer Michiels.
Buffalo Tom – Quiet and Peace (★★★★)
Buffalo Tom is nog maar toe aan zijn negende album. De band die eind jaren ’80 debuteerde, is ondertussen een gevestigde waarde in het muziekmilieu. Nadat de band eind jaren ’90 even on hold stond, kwam er een comeback in 2007. Nu, zeven jaar na hun laatste album is daar Quiet And Peace, zomaar één van de sterkste albums uit hun carrière. Want jawel, de comeback van Buffalo Tom was er geen waarbij de band plots mindere albums uitbracht. Nee, de drie albums sinds hun comeback kunnen ze zelfs bij de beste leggen die ze ooit maakten. Op Quiet and Peace horen we niets vernieuwend, maar hoeft dat ook? Het antwoord is nee. We krijgen stevige rockers zoals opener “All Be Gone”, zachte ballads zoals “Overtime” en natuurlijk nummers boordevol tempowijzingen zoals “Freckles”. Dat laatste nummer is trouwens geweldig, een fantastische plaat eigenlijk die toont dat oude rockbands echt nog straffe platen kunnen afleveren.
Quiet And Peace verscheen op 2 maart via Schoolkids Records.
The Temperance Movement – A Deeper Cut (★★)
The Temperance Movement grijpt in A Deeper Cut terug naar de soundscape van hun debuutplaat uit 2013. Na het minder succesvolle tweede album White Bear was er nood aan vernieuwing, maar in het geval van dit nieuwe album kan je die poging tot innovatie even goed zelf-plagiëring noemen. Phil’s stem vormt opnieuw de ruggengraat van de rocktracks die net als op de debuutplaat worden overschaduwd door de vele ballades. Uitspringers van de plaat zijn “Caught in the Middle”, “Beast Nation” en de titeltrack “A Deeper Cut”. In één woord kan de plaat omschreven worden als een fanpleaser, maar daar blijft het spijtig genoeg ook bij. Desondanks blijft de band live muzikaal een zeer sterk geheel vormen en daardoor verdienen ze het voordeel van de twijfel. Op YouTube kan je hen live nu al bewonderen, maar in levende lijve zijn ze op 29 maart eveneens te bewonderen in De Zwerver, Leffinge. Allen daarheen dus!
A Deeper Cut verscheen op 16 februari via Earache Records.
Lucy Dacus – Historian (★★★★½)
Masochisme, atheïsme, dood en verslavingen: Lucy Dacus schuwt de grote thema’s niet op haar tweede plaat. Gelukkig weet ze met de precisie van een historicus die thema’s perfect te vatten in compacte rocksongs. Historian gaat vooral over haar persoonlijke geschiedenis. De grote momenten uit haar leven verpakt ze op zo’n toegankelijke manier dat het niet klinkt als een navelstaarderige autobiografie. In “Night Shift” verwerkt ze een break-up waarvan ze in “Addictions” nog moet afkicken. Haar religieuze familie en opvoeding moet het ontgelden in “Nonbeliever”, terwijl haar demonen er van langs krijgen in “Next of Kin”. De manier waarop Dacus potige rocksongs vol zelfvertrouwen koppelt aan haar diepgaande en onthullende lyrics is niet minder dan meeslepend. Zonder echt nieuw te zijn binnen het rockgenre, weet Dacus toch vooral haar persoonlijke grenzen te verleggen. Blaast haar grootmoeder haar laatste adem uit in “Pillars of Truth” dan krijgen wij het voorrecht om de levenslessen te horen die Dacus er uit trekt. Historian is alvast een plaat voor de geschiedenisboeken.
Historian verscheen op 2 maart 2018.
Loma – Loma (★★★★)
Met Shearwater en Okkervil River doorzwom Jonathan Meiburg al enige watertjes in het folkgenre. In zijn nieuwe band Loma is het echter de stem van Emily Cross en de desolate instrumentatie die de spotlight steelt. Van eenzame gitaren (“Who Is Speaking?”), over afstandelijke elektronische drums (“Dark Oscillations”) tot weidse arrangementen (“Joy”): werkelijk alle aspecten in het folkspectrum gooit de band op hun debuut door elkaar. Het resultaat is een album dat mysterieus en indringend klinkt. Maar eens je je overgeeft aan de stem van Cross en de atypische nummers dan is Loma een overweldigende plaat die je drie kwartier doorheen desolate landschappen sleurt. Loma is een plaat die best als plaat beluisterd wordt. De nummers complimenteren elkaar, lopen in elkaar over en zijn ondanks hun verschillen toch opvallend coherent. Geloof ons, het zullen de beste 45 minuten van je week zijn!
Loma verscheen op 16 februari via Sub Pop. Op 25 spelen ze in De Kreun, twee dagen later komen ze naar de Botanique.
Imarhan – Temet (★★★)
Tuareg desert-blues is nog lang niet dood. Het genre met als pioniers Tinariwen, heeft tegenwoordig al heel wat volgers. De Algerijnen van Imarhan bewijzen met hun tweede album Temet dat dit soort muziek nog een lang leven beschonken is. Er is ook een link tussen beide bands, de producer van dit album (Eyadou Ag Leche) is bassist bij Tinariwen en de neef van Sadam, frontman bij Imarhan. Muzikale familie, zoveel is duidelijk. “Ehad wa dagh” is zowat de beste track op het album, het heeft de Afrikaanse sfeer, is uptempo en je moet gewoon dansen als je dit hoort. Ook “Tumast” kan je tussen de sterren van het album rekenen. Sterk gitaarwerk, verschillende stemmen en een spontane warmte die je lichaam overneemt. De rest van de plaat probeert dit voorbeeld te volgen, maar er is te veel afwisseling tussen tempo en traagheid. Dat zorgt er voor dat je niet constant geconcentreerd blijft luisteren. De ene keer zit je op een geit in de woestijn, en de andere keer op een wilde dromedaris. Wij weten wel wat we willen, Imarhan weet het niet helemaal.
Temet verscheen op 23 februari via City Slang.
The Decemberists – I’ll Be Your Girl (★★)
Na zeven albums vol opzwepende en meeslepende folkrock besloten The Decemberists het over een andere boeg te gooien. De band had namelijk het ongeluk om samen met Arcade Fire, Mumford & Sons en andere indiefolkbands de grote indiefolk revival mee te maken en dus werden pareltjes van platen als The Crane Wife, The King is Dead en Picaresque verbannen naar de status van culthit. De kans dat hun nieuwe plaat I’ll Be Your Girl ook eenzelfde lot beschoren is, lijkt ons echter sterk. Muzikaal trekken frontman Colin Meloy en zijn Decemberists de kleurrijke lijn van What A Terrible World, What A Beautiful World door, al klinkt het hier veel speelser en lijken ze zichzelf minder aux serieus te nemen. “Everything is Awful” is een even aanstekelijke als enerverende tegenhanger van “Everything is Awesome” uit de LEGO film, opener “Once In My Life” is fijn, maar weinig opvallend. En dat geldt eigenlijk voor quasi alle nummers op I’ll Be Your Girl. Op “Severed” wordt wat geklooid met elektronica, “Your Ghost” lijkt een verloren C-kantje uit The Crane Wife en enkel “Rasulska, Rasulska/The Wild Rushes” weet echt de magie te vatten van hun eerdere werk. Dat het maar snel weer december wordt voor The Decemberists.
I’ll Be Your Girl verscheen op 16 maart via Rough Trade.
Fickle Friends – You Are Someone Else (★★)
Fickle Friends timmert al lang aan de weg. De Britse band uit Brighton brengt na drie jaar on the road en een tiental singles eindelijk hun debuutalbum uit. Dat er in die tijd een hele hoop materiaal verzameld werd, deed hen de das om. You Are Someone Else telt 16 songs waarvan we er al acht kennen. Opener “Wake Me Up” voorspelt, zoals we eerder al zeiden, niet veel goeds: platte popsongs. Ook de rest van het album houdt diezelfde sound aan. De frisse 80’s sound is Fickle Friends meer en meer aan het verliezen. Fickle Friends leunt tegenwoordig meer aan bij de commerciële Paramore-prut en minder bij hun vroegere evenbeeld Chvrches en The 1975. “Rotation” is een van de weinige songs die weldegelijk someone else laten horen. Voorts horen we vooral goeie oude songs en slechte nieuwe popprobeersels. Kiezen is verliezen, maar Fickle Friends wint geen prijs voor de tussenoplossing op You Are Someone Else. Misschien kan de Britse band ons nog overtuigen van de nieuwe songs op 13 april in de Botanique.
You Are Someone Else kwam uit op 16 maart via Polydor Records.
L’Impératrice – Matahari (★★★)
De Parisiens van L’Impératrice hebben hun debuutplaat Matahari uit. De band stelde zich al uitgebreid aan het Belgische publiek voor als voorprogramma van Oscar & The Wolf in het Sportpaleis, maar kreeg het publiek toen niet helemaal mee. Hun muziek is echter best aanstekelijk en dat is op Matahari meteen duidelijk. De plaat heeft echter het probleem dat sommige nummers te ééntonig zijn (bv. “Erreur 404) en dat heel veel hetzelfde klinkt. Toch staan er op de plaat enkele parels die op zich vijf sterren zouden kunnen krijgen en het één en ander goed maken. Zo hebben ze o.a. het groovy “Ma Starlight” en het funky “Matahri” die weten uit te blinken. We zijn alvast blij dat ze zichzelf niet ‘La Reine’ (de koningin) hebben genoemd, want dat zou nog net iets te hoog gegrepen. ‘L’Impératrice’ (de keizerin) volstaat momenteel, maar op 1 mei krijgen ze in de Botanique een nieuwe kans.
Matahari kwam uit op 2 maart via Microqlima.
Lo Moon – Lo Moon (★★★)
Als je met “Loveless” een geniale debuutsingle serveert, dan leg je de lat heel hoog voor het debuutalbum. Lo Moon bouwde meer dan twee jaar op naar dat album en nu het er eindelijk is, zitten we toch met wat gemengde gevoelens. De singles die we al op voorhand hoorden (vooral “This Is It”, “My Money” en “Thorns”), zijn eigenlijk het beste van de hele plaat. Gelukkig is dit 60% van het album. Er wordt gesproken over invloeden van Talk Talk, maar wij horen bij Lo Moon vooral nummers die gemaakt zijn voor stadions. Grootse klanken, een gigantisch refrein en emotionele zang, het zit er allemaal in bij Lo Moon. Vanaf “Camouflage” zakt het album weliswaar in, wat er voor zorgt dat het niet zo geweldig is als we initieel hoopten. Jammer, maar we geloven wel dat de band het zwaar gaat maken. Met een debuut op zak, zijn ze er alvast klaar voor.
Lo Moon verscheen op 23 februari via Columbia Records.
Isha – La vie augmente, Vol. 2 (★★★)
Isha wordt door velen gezien als the next big thing uit onze Belgische hoofdstad. Hij kon vorig jaar al enige naamsbekendheid verwerven dankzij de twee optredens met het hip-hop project Niveau 4, een nummer op de soundtrack (naast andere grootheden Damso, Coely en Zwangere Guy) van de film Tueurs en zijn tien nummers lange EP La vie augmente, Vol. 1. Nu verscheen de tweede volume en die gaat op hetzelfde elan verder met nummers als de Caballero & JeanJass samenwerking “Tosma”, de , buitenbeen en eerbetoon aan zijn vader “Mp2m” en het grimeachtige “Domamamai”. Zijn teksten komen vaak bruut over wat ook te danken is aan zijn kenmerkende lage stem die wel weet op te vallen in de massa. Een solide EP van de nieuwe eerlijke huid van Brussel!
La vie augmente, Vol. 2 verscheen 23 maart op Zone51.
Bonfire Lakes – Leaves (★★★★)
Fans van melancholie en dromerigheid kunnen eindelijk hun hart luchten. Op donderdag 23 maart kwam het langverwachte debuutalbum Leaves uit van de Genkse americana/folk band Bonfire Lakes. Op negen nummers tijd weet de groep rond zanger Marino Roosen ons mee te nemen op een trip vol melancholie en tederheid. Wanneer Sarah Pepels, die we kennen van Portland, en Roosen in dialoog gaan ontstaat er een tedere spanning die we alleen maar kunnen toejuichen. Slechts enkele keren laten ze de tederheid achter zich door warme meeslepende gitaarsolo’s toe te voegen. “Imploded” is voor ons the best of both worlds. Zowel een scheurende gitaar als een zanglijn die ons doet terugdenken aan het verleden. Echt spannend is de plaat niet maar soms is mooi zijn al genoeg om ons te overtuigen.
Leaves kwam uit op 23 maart in eigen beheer.
Martha Ffion – Sunday Best (★★★½)
Tien nummers die samen voor een halfuur genot zorgen. Dat is Sunday Best, de debuut-lp van Martha Ffion, in enkele woorden samengevat. Nummers als “Punch Drunk”, “Take Your Name” en “Beach” zouden perfect passen bij één of andere Amerikaanse film over tieners die op zoek naar hun identiteit zijn en blinken door hun subtiliteit uit. De highlight van het album is “Missing You”, waarin we lichtjes o.a. de beginjaren Lana Del Rey herkennen. Het album heeft zowel iets vrolijk als iets sentimenteel en die kruising bezorgt elke luisteraar een speciale vibe. Fans van Courtney Barnett en Lana Del Rey zullen van dit album houden en zullen Martha al snel in hun hart sluiten. De Ierse songwriter heeft een leuke plaat uit waar de puurheid van muziek primeert. Graag meer van dat.
Sunday Best kwam uit op op 19 maart via Turnstile Music.
Hot Snakes – Jericho Sirens (★★★½)
In de eerste helft van vorig decennium bracht de Amerikaanse band Hot Snakes enkele gevierde albums uit die balanceerden op de grens tussen post-hardcore en pop-punk. Na meer dan een decennium komt de band (met in de rangen coryfeeën van andere legendarische bands zoals bv. Drive Like Jehu) met een comeback album. Jericho Sirens is een album dat even goed uit 2001 kon stammen. De band spendeert wat minder tijd aan noise en herrie, maar besluit gewoon in een rechte lijn door te beuken. Het is post-hardcore geserveerd in enigszins radiovriendelijke porties. Op het songmateriaal valt weliswaar nog steeds niets aan te merken. Het heilig vuur van Suicide Invoice, hun beste plaat, mag dan wat gaan liggen zijn, voor de fans zal dit nieuw album zeker een waardevolle toevoeging aan het oeuvre betekenen. En voor zij die nog geen fan zijn, kan deze plaat misschien als introductie dienen tot een uitstekende band.
Jericho Sirens kwam uit op 16 maart via Sub Pop.
Suuns – Felt (★★)
Op hun vierde album slaagt de Canadese rockband er niet in om een meeslepend geheel voort te brengen. Op Felt laten ze de teugels wat los hangen. Het levert een wat knus voortkabbelende plaat op, maar mist toch alle prikkelende elementen van zijn voorgangers. Hier en daar staat echter nog een sterke track verborgen. Single “Make it Real” is zo’n nummer waar de mix tussen krautrock, jazz en dreampop erg fijn uitdraait. De rest van het album is daarentegen vooral gevuld met nummers die ongemerkt voorbijglijden. Ook de dichtgeknepen vocalen weten de aandacht weinig te grijpen. Suuns zijn op hun best als ze de luisteraar een psychedelische ervaring kunnen aanbieden. Op Felt komen ze, enkele sterke nummers ten spijt, helaas niet veel verder dan een wat onbeduidende soep.
Felt kwam uit op 2 maart via Secretly Canadian.
Yo La Tengo – There’s a Riot Going On (★★★½)
De titel, There’s a Riot Going On, is behoorlijk misleidend. Het vijftiende album van Yo La Tengo is namelijk veel meer geschikt om op te mediteren, dan om er auto’s bij in brand te steken. De plaat is grotendeels instrumentaal en straalt een erg rustgevende en vredevolle sfeer uit. Aan “wauw, wat mooi” momentjes is er geen gebrek. Een deel van ons had toch nog graag de noise-kant van Yo La Tengo willen horen. Stiekem zaten we te wachten op aanzwellende gitaren, terwijl de band flink uit de bocht vliegt en zich overgeeft aan allerhande gefreak en noise-experimenten. Dat bleef helaas uit en de plaat blijft erg braaf. Wat we wel krijgen is ruim een uur aan erg gemoedelijke en behaaglijke muziek, als tegengif voor de woelige buitenwereld. We kunnen er ook wel mee leven.
There’s a Riot Going On kwam uit op 16 maart via Matador Records.
Meneer Michiels – Klets (★★★½)
Het gaat hem met ’t Hof Van Commerce intussen weer voor de wind. Met een haast uitverkochte tour en de door hem gefabriceerde en naar verluid schitterende documentaire “Wien is’t Hof Van Commerce” zijn Kristof Michiels aka DJ 4T4 en zijn kornuiten helemaal terug. Daarbuiten heeft hij echter ook nog een soloproject. Als Meneer Michiels debuteerde hij in 2015, een dikke maand geleden kwam daar met Klets een vervolg op. Maatschappijkritisch, humoristisch, swingend, vingerwijzend en spitsvondig zijn maar een greep uit de adjectieven die we op deze plaat zouden plakken. Meneer Michiels hield zich op Klets minder in om in dezelfde winkel als ’t Hof inkopen te gaan doen, en dat vertaalt zich in een meer hiphopgezinde sfeer. Als een echte ancien ratelt Michiels er op los in zijn sappig Limburgs. Zowel in brutale en snelle schakeringen als glooiende en zweverige passages trekt hij perfect zijn plan. Aanraders: “Al Uw Miserie”, “De Vloedgolf”, “Zand in de Ogen”, “Brandhout” en “Keikop”. Maar geef de rest van het album ook zeker een luisterbeurt.
Klets kwam uit op 16 februari via Fons Records.
