InterviewsUitgelicht

Interview Frankie Cosmos: “Ik ben Luna Lovegood en het publiek is Harry Potter: ik wil hun beste vriend zijn!”

Vorige week nog blies ze vierentwintig kaarsjes uit. Toch mag ze op die leeftijd al vijftig Bandcamp-releases en twee studioalbums onder haar naam schrijven. Greta Kline luidt die, maar wellicht doet Frankie Cosmos sneller een belletje rinkelen. Op 30 maart voegt ze, naast Zentropy (2014) en Next Thing (2016) een derde album toe aan die reeds indrukwekkende lijst: Vessel. Een vat dat letterlijk overloopt van gevoelens. Op Valentijn (kon het nog toepasselijker?) zagen we Frankie Cosmos in een posh hotellobby in Brussel. En of het een sehnsüchtig (én vrolijk!) gesprek was: ‘Yes, it’s all very personal but it’s not just a page from my diary. I would never get on stage and read my real diary. That’s much worse.’

Je reist door Europa om promotie te maken voor je derde studioalbum Vessel. Vervult die nakende release – na een vijftigtal onafhankelijke releases – je nog steeds met een speciaal gevoel?

Elke release voelt anders omdat het maakproces al telkens verschillend was. Vessel was een volledig nieuwe ervaring voor mij: nooit werkte ik met zoveel mensen en Sub Pop samen of maakte ik een promotour. Voor de vorige platen deed ik dat niet. Ook muzikaal probeer ik steeds nieuwe manieren te vinden om mijn relatie tot de nummers interessant te houden. Dat moet wel. Gedurende een jaar zal ik ze elke dag moeten spelen. Over sommige liedjes ben ik minder enthousiast, maar een tijd later vind ik ze toch weer leuk op een andere manier. Mijn gevoelens veranderen voortdurend.

Op de nieuwe plaat verken je alle veranderingen die je leven onderging als gevolg van de muziek die je sedert zes jaar met de wereld deelt. Welke veranderingen zijn dat?

Oh man, zoveel veranderingen. (lacht) Hoe performen en nummers schrijven bijvoorbeeld geëvolueerd zijn sinds ik in mijn slaapkamer schreef, opnam om het nummer daarna meteen online te plaatsen. Nu is dat een jarenlang proces van schrijven, de bandleden inlichten, samen verder uitwerken, opnemen en uiteindelijk met dat resultaat gaan touren. Een compleet andere werkervaring. Met ouder worden krijg ik andere visies op liefde en vriendschap en hoe ik in de wereld wil staan. It’s always changing. Over een jaar kan ik me al anders voelen over de nummers op Vessel die nu zo nieuw aanvoelen. There might be a totally different me in a year. (lacht)

Op welke manier beïnvloedde muziek maken je leven?

Muziek maken als job is een raar iets. Had ik op voorhand geweten hoe het echt is, dan zat ik hier nu misschien niet. Ik heb nooit weloverwogen beslist om artiest te worden, alles viel gewoon in die plooi. Touren is vreemd. Je slaapt niet elke nacht in je eigen huis en krijgt geen complimentjes op het werk. Het verandert de manier waarop je vriendschappen hebt. Het verandert alles in feite. Dat maakt het moeilijk om regelmatige gewoontes te hebben. Best een harde noot om te kraken. Ook beangstigend: mensen weten wie je bent of hebben een mening over je, ook al kennen ze je niet. Anoniem of gewoon ‘iemand’ zijn, lukt niet meer.

‘I want to be invisible’. In heel wat nummers, zoals “Jesse”, zing je over onzichtbaar zijn, een schaduw in een schaduw…

Dat is mijn favoriete lyric uit het hele album en niemand heeft er me ooit iets over gezegd! Je bent de eerste die erover begint. Anonimiteit mis ik soms, ja. Wie wil ik zijn, wat verdien ik, wat wil ik hebben? Alle macht van de wereld? Of wil ik liever compleet onzichtbaar zijn zodat ik me geen zorgen hoef te maken over de impact die mijn schrijfsels op iemand kunnen hebben? Me inbeelden dat Frankie Cosmos het leven van een onbekende kan beïnvloeden… That really scares me. (lacht) Dat voert de druk op, maar ik probeer er niet aan te denken. Over de reacties van het publiek maak ik me geen zorgen. Otherwise it would just drive me crazy. Als ik me voortdurend zou afvragen hoe de luisteraars mijn nummers zullen interpreteren, zou dat ten koste van de zuiverheid gaan. Ik wil mezelf vertegenwoordigen. Het is oké als de luisteraar mijn nummers anders interpreteert dan ik ze bedoeld had.

Na de show het publiek ontmoeten, zien wie er luistert en van onze muziek houdt: dat is fantastisch! Mensen tijdens het concert plezier zien hebben: dat maakt het touren en spelen de moeite waard. I feel like they are my best friends. Heb je Harry Potter gelezen? Ik hou van Harry Potter en blijf maar grappen dat ik Luna Lovegood ben terwijl het publiek Harry, Ron en Hermione voorstelt. Ze malen er niet om met mij bevriend te zijn, maar ik ben geobsedeerd door hen. I’m just like ‘Oh, I love them’. Telkens ik speel, vormt het publiek mijn beste vriend. Zoveel jonge mensen, teenagers, die steeds opdagen. Allemaal zoveel cooler dan ik als zestienjarige. Grave kleren, stuk voor stuk uniek en leuk. Zo gelukkig zijn we om altijd op zo’n tof publiek te kunnen rekenen. Niet alle bands hebben een leuk, kalm publiek dat écht luistert.

Je ouders (Kevin Kline & Phoebe Cates) zijn beide acteurs, kennen die druk eveneens. Zie je hen vaak?

Mijn ouders hebben inderdaad ervaring met hetgeen ik doormaak. Natuurlijk hebben ze veel meer werkervaring en zijn ze ook stukken bekender dan ik. Ze waren allebei artiest, hadden fans en weten dus hoe dat voelt. Op die manier steunen ze mij enorm. We leven in dezelfde stad (New York City, nvdr) en ik bezoek hen zeker één keer per week. Dan eten we samen. Mijn moeder doet niets liever dan koken voor mij. Het scheelde niet veel of ik had haar meegebracht op deze trip omdat ik bang was om alleen te gaan. Ik besefte dat het toch beter was om in mijn eentje naar Europa te komen. But I’m like such a baby and I always go to my parents.

In de VS gaan zoveel schoolkinderen op zomerkamp voor drie weken. Dat kon ik vroeger niet, zo bang was ik. Zelfs aan sleepovers deed ik niet mee. Altijd was ik bij mijn ouders. Dat is meteen ook de reden waarom ik New York nooit verliet voor hogere studies. ‘I need to be with my family’, dacht ik steeds. Zoveel kinderen zijn erop gebrand hun ouderlijk huis te ontvluchten; ik ben zo blij dat ik dergelijke gevoelens niet koester.

Hoe kwam Vessel tot stand? Hoe manifesteerden je eigen bijdrage en die van de bandleden zich in het eindresultaat?

Voortdurend schrijf ik nummers, ook tijdens het touren. Sommige oefenden we meteen al in met de band en brachten we tijdens de show voor de lol. Je wil ook niet élke avond dezelfde set spelen. Met die nieuwe nummers brachten we wat variatie aan in de setlist. Ook ouder materiaal bliezen we nieuw leven in. “Being Alive”, “Duet” en “Bus Bus Train Train” raakten zo op de nieuwe plaat. Die maakten we trouwens bijna volledig tijdens de Next Thing-tour. Spannend want niemand wist wat we aan het doen waren. Het is leuk om eerst enkele nummers op het podium te brengen en achteraf te beslissen of ze daadwerkelijk de plaat halen of niet. Er zijn natuurlijk ook nummers die we nog nooit live speelden. Vanaf maart zullen we die uitproberen en zien wat het geeft.

Bestaan er grote verschillen in de realisatie tussen Vessel enerzijds en Zentropy en Next Thing anderzijds?

Bij elke plaat kwamen er meer instrumenten aan te pas. Zentropy maakten we als tweekoppige band. Drums en gitaar. Hunter (Davidsohn, nvdr) realiseerde wel alle studioalbums. Zentropy is, wat de instrumentatie betreft, het meest uitgeklede nummer. Bij Next Thing waren we al met z’n vieren en namen we op zoals we live zouden spelen. We voegden weinig toe. Gewoon een paar kleine klanken. Bij Vessel daarentegen, maakte ik me geen zorgen over hoe we het live zouden spelen. Ik schreef veel nummers die een tweede gitaar vereisen en dacht gewoon: dit komt op het album, no matter what. Ik ben niet bang om meer akkoorden dan er bandleden zijn, in de nummers te incorporeren. Dat maakt het geluid van Vessel voller en anders dan voorgaande albums.

Merk je inhoudelijk ook contrasten ten opzichte van die vorige twee platen?

Als persoon ben ik steeds in verandering. Wat ik schrijf, zal bijgevolg ook altijd een andere vibe hebben. Vessel is de eerste Frankie Cosmos release met échte breakup songs. Sommige schreef ik tijdens mijn vijfjarige relatie, andere dateren van na de breuk. Vessel bevat een grotere mate van bewustzijn en besef, over mezelf, de keuzes en beslissingen waarmee ik worstelde.

“Caramelize” dient als thematische opening voor Vessel. Waarom dat nummer?

“Caramelize” bestaat uit verschillende delen en raakt uiteenlopende gevoelens. Het gaat niet om één iets. Het nummer start met mij alleen en bouwt op tot de band erbij komt. Het weerspiegelt de arrangementen en klanken in de rest van het album: zowel solo als full band nummers. “Caramelize” heeft beide en daarom hou ik er zo van.

Wat zijn de belangrijkste onderwerpen die je in de nummers aansnijdt?

Tijdens het schrijven besteed ik geen aandacht aan het overkoepelend geheel of aan wat het ‘thema van de plaat’ zou moeten zijn. Maar nu ik met mensen praat over Vessel en het allemaal tracht te analyseren, merk ik dat bepaalde thema’s toch sterker naar voren komen. In een band zitten, muzikant zijn, is zo’n thema. Maar ook: de complexe relatie tussen het vertrouwen en de verwachtingen die je met kunst tegenover het publiek schept, liefde, lichamelijkheid, uitvissen hoe ik voor mezelf zorg en onafhankelijk van anderen ben. Dat zijn grote thema’s. Toen het album klaar was en ik alle teksten nog eens las, viel de overvloed aan vraagtekens meteen op. Zoveel onbeantwoorde vragen, zoveel onopgeloste gevoelens. Hoe ga ik daarmee om?

Het merendeel van de nummers gaat over sombere kwesties, zoals twijfels, onzekerheden, liefdesverdriet, je geliefde(n) missen. Toch slaag je erin die topics met speels- en luchtigheid te verpakken. Is dat de manier waarop je met zorgen en angsten omgaat in het echte leven?

Er zit inderdaad een gemeen trekje aan de nummers vast: ze klinken happy en grappig, maar bezitten toch een droevige ondertoon of tekst. Dat is eigen aan mijn dagelijkse gedrag: alles grappig maken en de schoonheid in tristesse ontdekken. Met ouder worden, leer ik mezelf om te accepteren dat ik anders ben. Voor jonge mensen is dat soms moeilijk. Ik drink en rook niet. Van tourende artiesten wordt verwacht dat ze feesten. Mijn hele band; niemand van ons gaat naar feestjes. Na een concert gaan we gewoon naar huis om te slapen. Het voelt alsof je niet cool bent. Accepteren wie je bent, is dan een goed idee. (lacht)

Heel wat luisteraars zullen ervan uitgaan dat de lyrics je eigen gedachten of gebeurtenissen in je persoonlijk leven reflecteren. In hoeverre kan dat kloppen?

Dat klopt in grote mate. Fictieve elementen reflecteren ook steeds de gevoelens van de schrijver. Ik kan het me niet inbeelden om over emoties of ervaringen te schrijven die ik nooit zelf beleefd heb. Misschien ben ik gewoon lui en schrijf ik daarom enkel over mijn eigen gevoelens. Ik vind het beangstigend om persoonlijke zaken de wereld in te sturen; daarom heb ik graag een bandnaam en kom ik niet als ‘Greta Kline’ naar buiten als artiest. De nummers zijn persoonlijk, maar allerminst een pagina uit mijn dagboek. Het is kunst waar ik aan gewerkt heb, waar ik moeite in gestoken heb. Een dagboek heb ik wel, maar dat verschilt toch danig van de nummers. It’s much worse. Ik zou nooit op een podium kruipen en uit mijn dagboek voorlezen. (lacht)

Je hebt iets met poëzie?

Ik studeerde poëzie als autodidact. De gedichten van Frank O’Hara vind ik fantastisch. Wat ik uit zijn werk distilleerde, is de gedachte dat je een gedicht kan maken uit een klein moment dat betekenisloos lijkt. In alles kun je betekenis vinden. Dat maakt zijn poëzie zo mooi.

Hoe zie je de toekomst van Frankie Cosmos – naast andere projecten (zoals Lexie) en alter ego’s?

Ik weet het niet. Dit jaar touren we lang met Frankie Cosmos. Over het volgende album of project heb ik nog geen beslissingen gemaakt. Mijn relatie met muziek verandert voortdurend en ik weet zeker dat die zal blijven veranderen. Misschien probeer ik wel een andere job uit en kom ik dan ooit terug naar de muziekwereld. Ik werkte ook een tijdje aan een ander gek kunstproject dat ik binnenkort wereldkundig hoop te maken.

Op 24 mei kan iedereen die het wil Vessel live ontdekken in DOK (Democrazy). Praatje met juffrouw Kline na het concert inbegrepen.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Sleep Token - Take Me Back to Eden (★★★★): Een epische trip

Muziek en mysterie, een eeuwenoud concept dat ondertussen tot in de puntjes is gemediatiseerd met een absoluut summum in de vorm van…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Frankie Cosmos - Inner World Peace (★★½): Lieflijke navelstaarderij

Frankie Cosmos is een geschenk voor de recensent: om het complete oeuvre van de band te (her)ontdekken, is er minder dan twee…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Frankie Cosmos – “F.O.O.F.”

Frankie Cosmos brengt met “F.O.O.F.” het derde nummer van hun aankomende album Inner World Peace uit. De Amerikaanse indiepopgroep rond zangeres Greta…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.