Net als het iedereen betaamt, maakten Els Pynoo en Danny Mommens, muzikaal koppel en al 21 jaar lang Vive La Fête, dit jaar hun voornemens bekend. Begin januari kondigden ze een nieuw album aan, en de afgelopen weken leken ze helemaal te ontluiken uit hun winterslaapcocon met eerste singles “Tourterelle” en “A Paris”. Destination Amour is een nieuw liefdeskind van het koppel, waarvoor ze de handen in elkaar sloegen met Belgische elektropionier Dan Lacksman, waarmee ze voordien ook al samenwerkten op Grand Prix.
Waren we even opgelucht dat we Pynoo’s sappige Frans opnieuw hoorden. Een goed jaar geleden rukten ze ons de lakens abrupt van het lijf met hun eerste Engelstalige single “You Can Sleep In My Bed”. Het was sinds 2013 geleden dat ze 2013 uitbrachten, een album dat boven weinig uitstak. Ze gingen opnieuw aan het schrijven, en in 2015 was Destination Amour bijna klaar. Toch schrapten en herschreven ze alles en begonnen helemaal opnieuw. Destination Amour werd een proces dat vijf jaar duurde. Maar voilà, de band is terug met een album dat nog sterker naar nouvelle vague ruikt dan tevoren en teksten die “Tokyo” of “Maquillage” ver overklassen. Al was dat in beide gevallen niet extreem moeilijk.
Els Pynoo lijkt haar wildste haren kwijt te zijn. Minder no-nonsense teksten, maar meer diepgang. Het klinkt minder vuil dan vroeger, zonder wilde schreeuwen, maar we krijgen sensuele kreunen en gilletjes in de plaats. De Monks mix van “Destination Amour”, waar Pynoo opzichtig onderweg is naar de eindbestemming, vormt een bevredigend hoogtepunt. Met de ‘bravere’ aanpak overvalt ons soms een oppervlakkig gevoel, met nummers als “Couche-toi” die niet echt van de grond loskomen.
Beginnen doen ze met het hoopvolle “A Paris”, dat klinkt als het opstijgen voor een fijne reis van elektro, kitsch en chanson. Het nummer bouwt gestaag op tot het ons loslaat boven de wolken. De bestemming? Dat spreekt voor zich. Het album heeft niet voor niets een titel meegekregen. De titeltrack daarvan, “Destination Amour”, krikt het tempo weer op na de iets te trage ballade “Impossible Amour” en hangt tussen 80’s uptempo pop en kitsch-elektro.
“Samedi Soir” en “Mots Blues” vormen een energieke tandem waarbij gitaren vrij spel krijgen en weinig woorden al veel zeggen. “C’est débile” schrijven we bij onze favorieten, met een sound die zo terugkatapulteert naar de vroegere jaren van Vive La Fête, maar toch spreekt over selfies nemen. Zo 2017. Maar het werkt wel, want we willen spontaan al onze kleren in het rond begin zwaaien, als een moderne versie van “Lacs du Connemara”.
Vive La Fête is terug in volwassen gedaante. De muziek klinkt divers in de ritmes en elektrobeats, al mist het soms aan kinderlijke speelsheid. De nummers zijn duidelijk gemaakt om ook live te overtuigen, met stevige elektrische gitaren en teksten als ‘je veux te voir danser’. Wie ze in ons land live aan het werk kan zien, kan deze zomer onder meer terecht op Repmonde Rock, de Gentse Feesten en W-Fest. En vergeet niet, Els wil je zien dansen.
