LiveRecensies

Harry Styles @ Sportpaleis: Tachtig minuten vol ups en downs

Een dikke twee jaar zijn gepasseerd sinds One Direction een pauze inlaste. De bandleden gingen elk hun eigen weg en met success zo blijkt: Harry Styles mocht gisteren zijn eerste solo-album komen voorstellen in een 3/4de gevuld Sportpaleis. Gillende tieners, jonge twintigers die hun jeugdcrush kwamen bewonderen en, al-dan-niet gewillige, papa’s en mama’s kwamen zich laten inpalmen door de Brit. Veel moeite moest hij daar niet voor doen. Wanneer we onze weg maakten richting Merksem, werd al snel duidelijk dat Harry Styles het publiek al voor zich had gewonnen nog voor hij één noot gezongen had.

Zo bleek ook uit de krantenartikels die meer dan 24 uur op voorhand verschenen. Wanhopige tienermeisjes die kampeerden om zo dicht mogelijk bij hun idool te komen, vreemd. Nog vreemder was dat er zo goed als geen staanplaatsen ter beschikking waren gesteld, vergiste de organisatie zich misschien met het optreden van Karen Damen in de aanpalende zaal? Opgehitste tienermeisjes en parochiezaalpubliek zijn namelijk twee totaal verschillende dingen. We vroegen ons eveneens luidop af hoe het publiek voor Karen Damen op locatie wist te geraken. De massahysterie die het One Direction lid met zich meebracht, was duidelijk voelbaar in de trams en zal alleszins geen pretje geweest zijn voor de gemiddelde Dag Allemaal-lezer die gratis tickets voor de gewezen K3-zangeres wist te bemachtigen.

Eenmaal gearriveerd mocht de 22-jarige Zweedse popster Mabel ons komen opwarmen. Gekleed in een roze trainingspak leek ze recht uit de fitness het podium op gewandeld te zijn. Mabel bracht ophitsende synthpop dat duidelijk gemaakt is voor hitlijsten en playlists van modieuze winkels. Met een ingetogen versie van Coldplay’s “Fix You” bewees ze echter dat ze zeker en vast over een indrukwekkende stem bezit die ook op zichzelf kan staan zonder opzwepende beats. De rest van het halfuur is niet bepaald noemenswaardig. Een drummer die iets teveel Drake luistert en af en toe een lichte surfsound in de synths brachten niet veel originaliteit met zich mee. Het minirokjes-dragende, music.ly-verslaafde, 14 tot 16 jaar oude publiek kreeg Mabel moeiteloos rond haar vinger gedraaid. Wij kregen het net iets minder warm van de eentonige set met een makkelijke cover als hoogtepunt.

Alsof het gillende publiek nog niet genoeg onder de spanning (en hormonen) bezweek, besloot jongeheer Styles wat One Direction nummertjes in de playlist naar aanloop van zijn optreden te steken en kwam er een gigantische animatie tevoorschijn waarin Harry, 80’s-gewijs, een rubiks kubus oploste. Bij elke beweging of verandering in verlichting weerklonk het geluid van meisjes die bijna in zwijm vielen. Het werd meteen duidelijk dat we de volgende ochtend met gepiep in de oren zouden zitten, en niet door de muziek.

Harry deed er een pak langer dan de gemiddelde persoon over om de puzzel op te lossen maar eens voltooid, was iedereen de kubus al lang vergeten. De, als god gewaande, popster besteeg het podium in een kostuum waarbij we even aan een foute Elvis Presley moesten denken. Wanneer we de moeilijke taak volbrachten om even voorbij de outfitkeuze, slechte dansmoves en gillende pubers te kijken, zagen we echter wel een enorm getalenteerde jongeman die met hulp van zijn band een volle sound bracht en het Sportpaleis vanaf minuut één inpalmde.

Met slechts één album bestaande uit tien songs onder de arm was Harry Styles bijna verplicht elk nummer te brengen en verder aan te vullen met covers om een set vol te krijgen. Dit zorgde er dan ook meteen voor dat Harry een enorm wisselvallige set bracht. Hoe sterk hij “Only Angel” en “Woman” bracht, zo saai en eentonig waren “Ever Since New York” en “Two Ghosts”.

Ook in de covers kon hij niet overtuigen. “Stockholm Syndrome” uit het 1D-oeuvre en “Just A Little Bit Of Your Heart” van Ariana Grande worden vlak na elkaar gebracht en achteraf gezien kunnen we enkel zeggen dat dit het beste moment was om even drankjes te gaan bijhalen. Opvallend bij “Stockholm Syndrome” was het indrukwekkend meezingmoment. De über-One-Direction-fangirl is dus nog niet uitgestorven. “What Makes You Beautiful” zorgde voor een hoogtepunt qua sfeergehalte maar eveneens voor een muzikaal dieptepunt. Onze mond viel open bij de intro en strofe die net iets mysterieuzer en bluesy klonken als het origineel. Well played Harry. Of toch niet, wanneer we het refrein bereikten verviel de song heel snel in een ballad die recht uit een vrolijke musical kon komen. Onze positieve verbazing viel dus ook al even snel weg als onze hoop in een goed One Direction nummer.

Naast muzikale dieptepunten vielen er ook een heel aantal muzikale hoogtepunten te beleven. We zijn nog steeds gevuld met ongeloof dat een nummer als “Medicine” het album niet haalde. Ook “From The Dining Table” en een cover van Fleetwood Mac’s “The Chain” konden ons meer dan bekoren. Bij muzikaal sterke popsongs als “Sign Of The Times” lijkt Styles zijn stem iets teveel rust te gunnen. De jongeman bewees eerder al dat hij over een hese maar enorm krachtige stem beschikt, deze kracht werd gisteren niet al te vaak benut en dit zien wij toch als een gemiste kans om de sceptici helemaal te overtuigen.

Bij deze sceptici horen we ook regelmatig vallen dat Harry Styles’ nummers niet bol staan van de creativiteit of originaliteit en ook gisteren was het meermaals duidelijk waar de 24-jarige Britse zanger zijn mosterd haalt. “Woman” had niet mistaan in een set van Lenny Kravitz en “Carolina” deed ons wel erg veel denken aan The Beatles. Als tegenargument kunnen we wel stellen dat Styles zijn invloeden bij de juiste artiesten haalt en halverwege een 180-graden bocht weg van zijn One Direction verleden gestrand lijkt te zijn.

Afsluiten deed hij met het iets stevigere “Kiwi” waarin hij ook een aantal van de niet-gewillige ouders van hun stoel kreeg en het publiek met een glimlach huiswaarts stuurde. Wanneer hij het podium afliep, brachten wij nog even medelijden op voor de crew en security die zich vlak voor het podium bevonden. Deze werden bekogelt met bloemen en knuffels die het podium net niet bereikten.

Harry Styles lijkt ergens vast te zitten tussen zijn boysbandverleden en de meer mature muziek die hij wil brengen. We zagen een set vol ups and downs waarbij in de downs iets teveel werd teruggegrepen naar het vertrouwde One Direction of makkelijke en repetitieve nummertjes die overlopen van clichés. Echter bewees hij ook over een enorm potentieel te bezitten. Wanneer we voorbij de vooroordelen en licht irritante fans kijken, zien we een podiumbeest met grote muzikale sterkte. Wij zien het wel goedkomen met meneer Styles.

Setlist:

Only Angel
Woman
Ever Since New York
Two Ghosts
Carolina
Stockholm Syndrome (One Direction)
Just A Little Bit Of Your Heart (Ariana Grande)
Medicine
Meet Me In The Hallway

Sweet Creature
If I Could Fly

Anna
What Makes You Beautiful (One Direction)
Sign Of The Times

From The Dining Table
The Chain (Fleetwood Mac)
Kiwi

Related posts
InstagramLiveRecensies

Editors @ Sportpaleis: Sluipt de sleur in het droomhuwelijk?

Editors en België, een geslaagd huwelijk dat al meermaals werd beklonken op de Belgische festivalweides. Wie vorig jaar tevergeefs voor de gesloten…
LiveRecensies

Niall Horan @ Sportpaleis: Vloedgolf aan gesmolten tienerharten

Boybands staan bekend als ware wereldsterfabrieken. Take That bracht ons Robbie Williams, *NSYNC had Justin Timberlake en Ricky Martin zette zijn eerste…
LiveRecensies

Rampage 2024 (Dag 1): Vijftien kaarsen, blazen maar!

Na het Total Takeover-experiment vorig jaar, waarbij drum-‘n-bass- en dubstepfestival Rampage naast het Sportpaleis zowat elke club in Antwerpen voor een nacht…

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.