AlbumsRecensies

Black Foxxes – Reiði (★★★½): Boksmatch zonder knock-out

AlbumsRecensies

Black Foxxes – Reiði (★★★½): Boksmatch zonder knock-out

Haast uit het niets braken de Britse rockers van Black Foxxes door met hun bijtend debuut I’m Not Well uit 2016. Een geweldige gut punch die ons recht in de maag trof en waar wij eventjes van moesten bekomen. De zwarte vossen blijkbaar ook, want na twee jaar relatieve stilte kruipen ze terug uit hun hol met een stevige opvolger. Reiði is IJslands voor woede en razernij en dat woord dekt de lading van het album volledig. Twee jaar na hun debuut zijn de demonen en problemen nog altijd niet overwonnen en klinkt frontman Mark Holley nog steeds alsof hij de wanhoop nabij is. Op I’m Not Well werden we meegesleurd op een donkere en diepgaande trip, deze keer klinken Black Foxxes wat vlakker en durven ze ook al wat meer kleur te gebruiken. Met wisselend succes.

Na het succes van hun debuut had frontman Mark Holley nood aan wat reflectie, afstand en rust en die vond hij (zoals nog wat muzikanten voor hem) in het prachtige IJsland. Niet enkel de titel van hun plaat vond daar zijn oorsprong, ook de basis voor heel wat nummers op Reiði lijken rechtstreeks uit het desolate maar wondermooie landschap geplukt te zijn. Toch bewandelen Black Foxxes telkens de dunne lijn tussen oprechte melancholie en ietwat overdreven hipsterige Instagram-wanderlust. Leadsingles “Manic in Me” en “Saela” belichamen die delicate evenwichtsoefening nog het best. Verpakt als poprocknummers hebben ze beide dezelfde boodschap. ‘I’ve got to get there, out of here,’ begint Holley op “Manic in Me”, waarna hij toegeeft: ‘I’ve started to feel fake.’

Ook “The Big Wild” mist de venijnige gitaren en manische zang die het debuut zo’n intense beleving maakten. In ruil krijgen we wel fijne rocknummers die toch eerder mikken op de radio dan op de gevoelige snaren. Dat Holley ons aanspoort om ‘Into The Wild’-gewijs alles achter te laten en een nieuw leven te beginnen, doet de balans dan weer overhellen naar naïeve wanderlust. ‘Born, born onto this sheltered state, I’ve been trying to break my chains,’ klinkt op papier wel goed, maar komt snel over als een platitude. Ook al deed de trip naar IJsland deugd voor Holley en zijn Foxxes, het antwoord op hun vragen ligt niet noodzakelijk in het land van Sigur Rós en Björk.

Het begon nochtans goed met opener “Breathe” die zijn meeslepende climax langzaam laat opbouwen. Hier passen de emotionele lyrics perfect met de snerende gitaren, opzwepende drums en dramatische strijkers. De zeldzame keren dat Black Foxxes diep durft te snijden zijn meteen ook de hoogtepunten van het album. “It Had To Be You” heeft dezelfde ingrediënten als de opener en doet er ook iets gelijkaardigs mee, maar weet wel zijn eigenheid te bewaren. Vooral de doorleefde zang van Holley en de harde gitaren trekken je mee de dieperik in. Wanneer Holley ‘liar’ vervangt door ‘cheater’ krijgt het nummer plots een veel persoonlijkere draai en vraag je je af wie er hem hem heeft laten zitten.

Ook wat verder op de plaat toont in Black Foxxes hun talent om kleine nummers groots meeslepend te maken. “Take Me Home” begint met één enkele gitaar en mond uit in stuwende drums en gierende gitaarfeedback om uiteindelijk te eindigen met één enkele piano. Tussendoor horen we het vettige en prettige “JOY” waarin Holley wakker ligt door alle vragen in zijn hoofd en ons dan maar uitdaagt: ‘Come call me erasable.’ “Am I Losing It” stelt dan weer diepgaande vragen als ‘Am I wasting all my life, On all I’ve done’ zonder ze te beantwoorden.

Na de intense climax van “Take Me Home” neemt Black Foxxes wat gas terug in de ‘rustige’ afsluiter “Float On”. Het nummer laat het album haast letterlijk wegdrijven voor de band nog een laatste versnelling plaatst. Zo zitten de twee contrasten die de plaat dragen harmonieus vervat in het laatste nummer van de plaat. Rust leidt tot woede, leidt tot kalmte. Reiði is een plaat als een existentiële woede-uitbarsting die zichzelf weet te kalmeren.

Was hun debuut een onversneden brok rauw vlees, dan klinkt Black Foxxes op Reiði eerder als een halfdoorbakken steak. Best wel lekker, makkelijker verteerbaar en ook goed afgekruid, maar helaas ook minder memorabel. Uitstekende singles als “Manic in Me”, “Breathe” of “It Had To Be You” grijpen ons bij de lurven en sleuren ons mee in de donkere gedachtenkamer van Mark Holley. Andere nummers als “Flowers”, “The Big Wild” of “Am I Losing It” scheren aan de oppervlakte maar weten niet dezelfde intensiteit en emotionaliteit op te wekken. Black Foxxes winnen met Reiði de bokskamp wel op punten, maar ondanks enkele rake klappen weten ze ons toch niet tegen het canvas te meppen.

Reiði verschijnt op 16 maart en op 19 april staan Black Foxxes in Café café in Hasselt.

Related posts
InstagramLiveRecensies

Black Foxxes @ Kavka Oudaan: Sluwe sfeerschepping

Black Foxxes is een Britse rockband uit Exeter. De groep draait al iets meer dan tien jaar mee, maar een grote doorbraak…
AlbumsRecensies

Black Foxxes – Black Foxxes (★★): De vossen verliezen hun haren én hun streken

Zelfbenoemde albums zijn meestal bedoeld als statement. Je vernoemt het album naar de naam van je band als een teken van herkenning:…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Black Foxxes - "Swim"

Black Foxxes is een (indie)rockband uit Exeter, UK. Sinds 2013 gaat deze band al mee maar 2020 staat toch geboekt als mijlpaal…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.