Balmorhea houdt van Gent. De sympathieke groep uit Texas zei het meermaals tijdens hun verwarmende concert in het NTGent, maar dat ze het meenden, bleek vooral uit hun muzikaliteit. Het publiek in de Gentse schouwburg kreeg een afwisselend programma voorgeschoteld vol dromerige wiegeliedjes, al zorgde de strakke speelstijl en gevarieerde setlist ervoor dat de band geen moment verveelde. Het voorprogramma werd verzorgd door Martyn Heyne.
Democrazy krijgt in maart de kans het NTGent eventjes over te nemen, en dat is ongetwijfeld een goede zaak; de prachtige zaal biedt een perfect decor voor concerten. De zitjes op het statige balkon werden vrij snel ingenomen door de vroege vogels in het publiek. De staanplaatsen in de parterre werden trager opgevuld. Martyn Heyne, die het voorprogramma voor zijn rekening nam, speelde daardoor voor een vrij leeg ogende zaal. Het plaatje klopte gelukkig wel. De mensen in de parterre gingen gezellig op de grond zitten en genoten van het schouwspel op gitaar. De Duitse Heyne studeerde af aan het conservatorium van Amsterdam en bewees wat er allemaal muzikaal mogelijk is met een gitaar. Dat is heel wat, blijkbaar. Het is dan ook niet voor niets dat Nils Frahm, A Winged Victory For The Sullen, Alt-J en The National al aanklopten bij Heyne. De toon voor de rest van de avond werd meteen gezet; genieten á volonté.
Zonder veel poespas trad Balmorhea aan. De band uit Austin, gevormd rond Rob Lowe en Michael Muller, loste hun debuut in 2007. De albums volgden mekaar in snel tempo op en de band tourde de wereld rond. Na vijf sterke albums en één live-album volgde er een dipje. De grote vraag naar nieuwe muziek en de daaraan gekoppelde torenhoge verwachtingen zorgden ervoor dat de band een pauze nam. Een pauze die hen deugd deed, blijkt nu. Vijf jaar na Stranger volgde er eind vorig jaar een nieuw album. Eentje mét nieuwe sound. Clear Language mixt de kenmerkende warme sfeer van Balmorhea met postrockinvloeden die doen denken aan de dromerige nummers van Explosions in the Sky en This Will Destroy You.
Van zodra de eerste noten weerklonken, vulde de parterre zich. Het podium werd gevuld met zes muzikanten en een veelvoud aan instrumenten. Als luisteraar was het meteen duidelijk dat het zestal muzikaal sterk op mekaar is ingespeeld. De complexe instrumentale muziek boeide vanaf het eerste nummer. Het podium was simpel, maar sfeervol ingericht. Drie grote lampenkappen van zwierige witte stof zorgden voor een warme gloed over de zaal. Geen overtolligheden, de sterkte van de groep zat hem in de muziek.
De eerste woorden van dank volgden al na het eerste nummer. De band is graag in Gent en is enorm blij terug te zijn, zeiden ze. In 2009 stonden ze nog in Café Video, de jaren nadien volgden onder meer twee keer de Sint-Elisabethkerk. In 2010 namen ze daar hun livealbum op. Niet zomaar loze woorden dus, maar oprechte dankbaarheid voor het publiek en de locatie.
De schouwburg bleek een dankbare locatie voor Balmorhea. De intieme sfeer van het NTGent ondersteunde de ingetogenheid in de muziek. Nieuwe en oudere nummers wisselden elkaar af. De opbouw zat goed in mekaar en bleef het publiek boeien. “Clear Language”, “Sky Could Undress” en “Dreamt” bleken ook live vette knipogen naar de postrock. Hoewel nummers als “Baleen Morning” en “Bowspirit” de zaal vulden met een heel andere sfeer, was het concert één mooi geheel.
De afstand tussen de band en het publiek bleef klein; letterlijk en figuurlijk. De schouwburg lijkt gemaakt voor concerten als deze. Balmorhea bedankte het publiek voor hun aandacht en de complete stilte tussen de nummers door. Het was inderdaad enorm frappant dat de gsm’s meer dan bij andere concerten in de broekzakken bleven en dat je ook tussen de nummers door een speld kon horen vallen.
De marimba en de strijkers zorgden doorheen het concert voor de nodige warmte. De gezongen oe’s en a’s klonken prachtig meerstemmig en voegden nog wat extra sfeerelementen toe aan de strak gespeelde set. De muzikanten leken zich stuk voor stuk te amuseren op het podium en heel wat instrumenten passeerden de revue. Je speelt blijkbaar enkel bij Balmorhea als je van alle markten thuis bent. Persoonlijke hoogtepunt was “Massolan”. Het nummer is te horen op hun vijfde album Stranger uit 2012, maar klinkt frisser dan ooit door de doorgedreven drumpartij. Het nummer zorgde voor het nodige heupgewieg bij het publiek en de energie was te voelen tot helemaal achteraan op het balkon. De toegift begon met een solonummer op piano. Lowe betrad het podium alleen en bracht het publiek nog eens volledig tot rust met “Waiting Itself”.
Meteen na hun laatste noten wachtte het zestal hun publiek op in de wandelgangen voor een praatje. Dat ging er, net als hun hele concert, heel hartelijk en ongedwongen aan toe. Het voltallige publiek trotseerde het koude Gent na dit concert nét iets warmer en kalmer.
