AlbumsRecensies

Young Fathers – Cocoa Sugar (★★★½): Vaders, zoon en heilige geest

Bestormden ze de muziekwereld in 2014 en ’15 met twee geweldige albums na elkaar, dan namen de Schotten van Young Fathers deze keer hun tijd voor een derde album. Het kleurrijke ensemble kreeg al snel de reputatie van onberekenbaar en vol verrassingen te zitten. Wervelende singles als “Shame”, “No Way” en “Get Up”  waren de uitblinkers van DEAD en White Men Are Black Men Too, albums die hen meteen tot indiedarlings bekroonden en een Mercury Prize opleverde. Een plaatsje op de soundtrack van Trainspotting 2 met “God Only Knows” en vier passages door ons land later, is er dus eindelijk een derde plaat die zeker niet moet onderdoen voor hun voorgangers.

‘See how it goes,’ zo steken Alloysious Massaquoi, Kayus Bankole en Graham “G” Hastings van wal. Dat is meteen nog de beste instelling om dit album in te gaan. De kitscherige albumhoes mag dan wel doen denken aan Grace Jones of foute eighties pop, de inhoud van het album is dat allerminst. De scherpe synths grijpen je al van bij het begin vast terwijl Alloyssius’ stem je langzaam binnen trekt. “See How” voelt dan ook meer aan als een prelude op het album en bereidt je voor op een dik half uur tegendraadse hip hop pop.

Single “In My View” en “Fee Fi” zijn daar al meteen twee mooie voorbeelden van. Want ook al klinken de instrumentals hoopvol en positief, de lyrics verraden een totaal ander beeld. ‘When I leave you’ll be dancing on my grave,’ zingt Alloyssius alsof alles in zijn leven tegenzit. Toch is dit Young Fathers’ meest radiovriendelijke single die we ooit al hoorden, en ze komen er verdorie nog mee weg. Het is gelikt, dansbaar en toch komt dat zwarte randje nog steeds piepen. Op “Fee Fi” is het dan weer net andersom en horen we één en al zwartgalligheid. ‘Nice set of knives, give me a slice, I like your flesh,’ al na twee nummers zouden wij Young Fathers niet meer onze keuken toevertrouwen. Hun lepe stemmetjes kruipen over je rug en doen je nekharen overeind staan. Zo kan het dus ook op Cocoa Sugar.

‘Young Fathers have a new single. You can’t dance to it,’ zo werd hun eerste single “Lord” aangekondigd in januari. Die twee zinnetjes dekten de lading volledig en meer informatie hadden we toen ook niet nodig. Want zo is Young Fathers ook, enkel het broodnodige. Wat weg kan, wordt weggelaten. Alles staat in functie van de muziek en ze laten zich niet vatten in sierlijke arrangementen. Het gospelkoor op “Lord” lijkt in die laatste categorie te vallen, ware het niet dat die het nummer net naar een emotioneel hoogtepunt brengt. Het is zonder twijfel de breekbaarste song die Young Fathers ooit schreven. Het refrein gaat door merg en been. Dat er niet kan op gedanst worden, vinden we dan zelfs niet eens erg. Langzaam heupwiegen zal ook wel mogen zeker?

Het pastorale gevoel dat “Lord” zo hemels maakt, trekt de band gewoon verder in “Tremolo”. Met orgels, samenzang en een langzame opbouw naar een hoogtepunt dat nooit komt, lijkt het alsof ze hun ziel willen zuiveren in een biecht. ‘Addicted to the light,’ moeten Massaquoi en Bakole opbiechten. Op het tweede deel van de plaat zijn de religieuze toespelingen niet te tellen: blasfemie en bijgeloof in “Holy Ghost”, mirakels in “Border Girl” en naar de kerk gaan in “Picking You”. Een zondagse mis zal nog nooit zo opzwepend zijn geweest als met Young Fathers.

Ergens over halverwege vragen Young Fathers of we nog mee zijn. ‘Are you all in?’ klinkt het op “Holy Ghost” en wie zo ver raakt in de plaat moet dan volmondig ‘Ja!’ toegeven. Ook al klinkt Cocoa Sugar gelikter en poppier dan hun vorige platen, toch blijft er die scherpe rand die van Young Fathers toch geen doorsnee band maakt. Ook al klinken singles “Toy” en “In My View” als perfect hitlijstmateriaal, de charts is niet hun natuurlijke habitat. “Wow” en “Border Girl” bewijzen met hun vreemde geluiden (kreunende vrouw, hijgende mannen) dat ze nooit in dat strakke keurslijf van de popmuziek zullen passen.

De derde worp van Young Fathers zadelt ons uiteindelijk met een dubbel gevoel op. Cocoa Sugar is misschien een minder politieke en meer persoonlijke plaat geworden, al lijken die invloeden steeds moeilijk te ontrafelen. Wat is nu waar en wat is statement; de grens is dun en ze schuwen de grootspraak ook niet. De religieuze verwijzingen en vergelijkingen moet je korreltje zout nemen of zoals Aloyssius zelf rapt ‘The song is superstition, if you ever listen.’

Young Fathers doen waar ze zin in hebben en laten zich door niemand op andere gedachten brengen. ‘I’m not for sale, I’m not for rent,’ vatten ze het zelf nog goed samen op “Toy”. Cocoa Sugar zit vol opzwepende en bezwerende ritmes die elkaar afwisselen. Donker en licht houden elkaar in balans terwijl ze proberen de kerk in het midden te houden. Toch bijten Young Fathers minder hard en zijn de melodieën ook wat poppier geworden. Een sprong naar de mainstream is het nog zeker niet, al klonken ze nog nooit zo toegankelijk als op Cocoa Sugar. 

Cocoa Sugar verschijnt op 9 maart via Ninja Tune. Op 6 april staan Young Fathers op het BRDCST Festival in de Ancienne Belgique.

Related posts
InstagramLiveRecensies

Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’…
InstagramLiveRecensies

Barry Can't Swim @ Ancienne Belgique (AB Club): Al kan hij wel vliegen

Vorig jaar bracht muzikant Barry Can’t Swim zijn debuutalbum When Will We Land uit. Hij zocht er de randjes van het housespectrum…
LiveRecensies

SLIFT @ Ancienne Belgique (AB Box): Intergalactisch stokbrood

Het aantal muzikanten dat je uit Toulouse kunt opsommen, blijft als Belg en zeker als Vlaming eerder beperkt. Toch is er een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.