Owl City – het pseudoniem van de Amerikaanse Adam Young – is terug! Het elektronica project van Young begon, naar eigen zeggen, in zijn slaapkamer omwille van slaapproblemen en een overdosis aan creativiteit. Dat het slechter had gekund, Adam! Het resultaat bestond uit enkele MySpace – for nostalgia’s sake – hitjes, een full album getiteld Ocean Eyes en een oorwurm van formaat onder de noemer “Fireflies”. Het nummer stond zodanig bol van de vrolijke deuntjes, schattige loops en mierzoete lyrics waarvan we spontaan diabetes kregen, dat het haast onmogelijk was om dé guilty pleasure van 2009 niet luidkeels mee te kwelen. Na enkele andere hitjes, waaronder de soundtrack voor films zoals Wreck It Ralph & Legend of the Guardians, werd het even stil rond het éénmansproject van Young. Nu neemt Owl City ons echter mee op uitstap naar een andere stad die – net zoals hij – ook slaapproblemen heeft, namelijk the city that never sleeps; New York City.
Het nummer begint met hetzelfde recept dat we al jaren van Owl City gewend zijn; een schattig, opgewekt pianoriedeltje, een poppy bassline en Young die ons vrolijk toezingt hoe hij ons mee wil nemen richting The Big Apple. Allemaal héél schattig en wel Adam, maar vergeef ons even een puntje kritiek alvorens we je vrolijk komen vergezellen om door New York te huppelen. We moeten namelijk eerlijk toegeven dat het nummer nogal vlak klinkt en Young niet echt de moeite heeft genomen om te experimenteren met zijn sound. Desalniettemin moeten we ook – schoorvoetend weliswaar – toegeven dat onze productie van serotonine en dopamine toch een lichte stijging kent na het beluisteren van “New York City”. We kunnen Owl City niet anders dan als makkelijk toegankelijke knuffelmuziek blijven bestempelen die u kan beluisteren wanneer u geen puppy bezit om tegen uw gilet te trekken of gewoon even een kleine glimlach op uw gezicht wil toveren.