Met z’n vieren zijn ze, de mannen van Mantis. Twee EP’s uit 2016 brachten hen intussen langs mooie podia als daar zijn: Rock Herk, Putrock, Roadburn Festival, Play Festival en een hele rits cafés met een oog voor muzikaal talent. Pogojazz, zo omschrijven ze zichzelf. Lees: een uiteenlopende mengelmoes van postrock in de brede zin van het woord. Zo legden ze hun oor al te luister bij de mathrock van And So I Watch You From Afar, maar lijken een band als Russian Circles of wat vuile stonerrock ook zeker te kunnen pruimen. Ze vonden dat het in 2018 tijd was om met het echte werk naar buiten te komen. En ziehier, debuutplaat Magnolia is een feit.
Een poosje terug kregen we een eerste single van de plaat. Die mag op Magnolia ook de debatten openen. De vlam schiet dan ook meteen in de pan met “Miasma”. Onmiddelijk wordt ons een lekkere riff in de schoot geworpen, nadat een stevige basdrum onze bloeddruk al wat voorbereidend de hoogte in had gejaagd. Gitaar en basgitaar brullen het hele nummer lang, maar leiden ons daarbij meermaals om de tuin met behulp van een uitstekende drumsectie. Zowel qua ritme als qua stijl schakelt het viertal vrolijk op en af, en zo blijft “Miasma” verrassen. De stuwende drums blijven het nummer wel continu aanvuren en houden het tempo er steeds in.
Ogenblikken later hebben we even het gevoel ons in een aangrenzende kamer te bevinden. De drums van “Mono No Aware” lijken van ver te komen en synths vormen een inleiding tot vrolijk en zonnig gitaarwerk. De dreiging van daarnet lijkt verdwenen, maar ook hier maakt Mantis gebruik van hun flexibele versnellingspook. Na een dikke twee minuten lijkt de song volledig open te breken in een heuse climax, maar schijn bedriegt. De verwachte uitbarsting komt er wel degelijk (en met verve), maar wordt voorafgegaan door een trashy en chaotisch stukje. Enerzijds zorgt dat weer voor variatie, maar het had er voor ons niet in gehoeven. Verder in het nummer springt “Mono No Aware” immers nog genoeg kanten op om ons boeiend en krachtig mee te sleuren.
Wie daarna niet aandachtig aan het luisteren is en de stilte tussen de nummers niet heeft opgemerkt, denkt dat we nog steeds in de vorige flipperkast zitten. Ritmeschakeringen vormen echt wel een rode draad doorheen Magnolia, want ook “Malpurajo” slingert ons van het kastje naar de muur. Het enige waar wij aan denken is zo snel mogelijk onze gordel aandoen, voor we plankgas en vol brute kracht als een lappenpop heen en weer geschud zouden worden.
Even naar adem happen, lijkt geen overbodige luxe en we worden op onze wenken bediend, zij het maar eventjes. Een fijne pianomelodie bouwt de spanning op, en daarna trekt Mantis enkele stevige spurtjes in een heerlijk uitgesponnen “-7”. We luisteren naar post-apocalyptische instrumentatie zoals we dat graag hebben. Waar onze voordeur tijdens de eerste drie nummers vooral bestookt werd met een forse stormram, mikt “-7” voor het eerst op onze gemoedstoestand. Het neemt ons mee in een verhalend nummer, met kippevel, (wan)hoop en finaal ook een ontlading wanneer we de piano van bij het begin opnieuw in de mix mogen verwelkomen.
Ook slotnummer “M” (die letter komt vaak terug, niet?) laat ons op dergelijke wijze overstag gaan. Via een roffelende bridge steken we over van mysterieus en desolaat naar fijn en bevredigend. Om niet veel later getuige te zijn van een heuse krachtmeting waarin loeihete gitaren nog brutaler voor de dag komen dan eender wanneer op Magnolia. En wanneer je denkt te mogen uitblazen, wordt er nog eens ferm nagetrapt door een ontploffende laatste rechte lijn. Een aanrader voor fans van het zwaardere werk.
Daarvoor hadden “Monstro” en “Must Put Horns On It” de gemoederen ook al serieus verhit. Het eerste deed ons denken aan schuimbekkende paarden. Nadat Mantis ons opnieuw in een slazwierder met verschillende snelheden had laten vallen, ging het langs zowel melodische passages als forse uithalen. Denk aan bijvoorbeeld Steak Number Eight. Op “Must Put Horns On It” horen we dan weer eerder een mix van Kapitan Korsakov en Queens Of The Stone Age. In een aanstekelijke en groovy vibe vinden we een catchy gitaarriff terug, maar let vooral op de fantastische baslijn. Potig en kloek geeft die het nummer volume, en speelt eigenlijk de hele plaat een prominente rol. Complimenten ook aan producer Jan Viggria (The Guru Guru, Statue) en mixer van dienst Jannes Van Rossem, die het energieke viertal goed uit de verf doet komen. Ook het artwork van Robin Todde verdient aandacht, met een prent die tot de verbeelding doet spreken.
Op Magnolia tonen de mannen van Mantis dus dat ze over een flexibel versnellingsapparaat beschikken dat vlot schakelt tussen genres en ritmes. Het is een veelzijdig en wispelturig album dat onverwacht uit de hoek blijft komen en gul van slagkracht en onstuimigheid is voorzien. Zonder daarbij structuur en melodie te verliezen. Ondanks de vele variatie in de nummers is het natuurlijk wel een repetitieve plaat, en vragen nummers als “-7”, “Mono No Aware” en “M” de nodige aandacht. Magnolia vereist dus de nodige energie en luisterbereidheid, maar wie dat alles kan opbrengen zal het album ongetwijfeld weten te appreciëren.
Gisteren kregen onze noorderburen de eer om de release van Magnolia te hosten, vanavond is de Muziekodroom in Hasselt aan de beurt voor de Belgische release. De show is bovendien volledig GRATIS, met support van All We Expected. Een uitgelezen kans als je het ons vraagt!
Andere tourdata vindt je hier
