AlbumsRecensies

Screens – Low (★★★½): De grenzen binnen muziek doorbroken

AlbumsRecensies

Screens – Low (★★★½): De grenzen binnen muziek doorbroken

Wie onze ontdekkingsrubriek “Zalm van de maand” al een tijdje volgt, zal zonder twijfel al over Screens gehoord hebben. Deze nieuwe eclectische jazzband werd een aantal maanden geleden terecht met onze titel bekroond. We waren toen al danig onder de indruk van de opnames die we online vonden. Het viertal heeft een gemeenschappelijke interesse in elektronica en volgen allemaal een jazzopleiding in Gent of Brussel. Nog belangrijker is dat ze een gemeenschappelijke missie hebben: de grenzen en restricties binnen de muziek doorbreken. Een opzet waar ze ook in slagen op Low, de debuut-ep van de band.

Low mag dan wel maar drie nummers lang zijn, toch weet Screens hier veel in te vatten. Zo start de ep al op een rijkelijke manier met de titeltrack. Een synth fonkelt als het gedimd licht van een ster in de verte en met veel emotie brengt de saxofoon enorm veel sfeer. Het klinkt allemaal best wel atmosferisch en jazzy, maar er is zoveel aan de hand dat de muziek niet in hokjes te plaatsen is. De basgitaar die gezapig, maar stevig over het nummer trekt, geeft “Low” een zwaarmoedig gevoel dat ons een slowcore of post-rocknummer ons ook zou geven. Toch weet Screens dit op subtiele wijze te counteren door te contrasteren met verrassende elementen en een extatische climax.

Het viertal weet het ook minder genuanceerd aan te pakken en voor de weg vooruit te kiezen. Op “It Ain’t Easy Being Cheesy” laten ze er geen gras over groeien en duwen de punchy drums en loodzware bassen de muziek op kruissnelheid. In die stroom doen de saxofoon en synths ons hoofd volledig tollen. De dominante rol die de ritmesectie neemt, doet denken aan hoe een New Yorkse jazzcombo David Bowie begeleidde op “‘Tis a Pity She Was a Whore”, één van de meest dynamische momenten op zijn laatste album Blackstar. Zeker iets dat als compliment mag beschouwd worden.

Afsluiten doet Screens met een complete ommezwaai. “What You Don’t See” is zonder twijfel de vreemde eend in de bijt. De sax wordt opgeborgen en in de plaats krijgen we een samenspel van lage arpeggios op gitaar en pingelende synths. Het klinkt als een mooi evenwicht tussen een menselijk en elektronisch aspect. Vooral de zang op het einde draagt hiertoe bij. De energie en onvoorspelbare opbouw waar we zo van genoten op de andere nummers blijft hier helaas wel achterwege. Misschien is dit aspect binnen hun veelzijdige mengeling van stijlen eentje die ze nog verder moeten onderzoeken.

Met drie nummers en zoveel meer ideeën is het een moeilijke klus om als band je ten volste te tonen aan de buitenwereld. Toch vinden we dat Screens hier met zoveel veelzijdigheid dik in geslaagd is. Op Low maakt het viertal duidelijk dat ze een grote drang heeft naar experimenteren en uitproberen, maar ze weten daarnaast ook goed waar ze mee bezig zijn. Hun debuut-ep doet ons alvast denken aan hoe een volledig album van hen zou klinken. Wij vermoeden dat de muziek van Screens nog beter tot zijn recht zou komen moesten ze een grotere spanningsboog kunnen creëren.

Related posts
InstagramLiveRecensies

Low @ Trix: Dagen als deze en vanouds

Low bracht vorig jaar hun dertiende langspeler uit en die werd goed onthaald. Het voormalige trio, dat nu als duo door het…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Sonic City Festival 2022 pakt uit met Low, Black Country, New Road en Gilla Band als curators

De organisatie van Sonic City in Kortrijk maakte eerder al bekend dat er dit jaar drie curatoren zouden zijn voor het festival….
2021FeaturesInstagramUitgelicht

De 50 beste albums van 2021

2021 was wederom niet het makkelijkste jaar uit ons bestaan, maar de constante bleef gelukkig wel dat er ook in coronatijden heel…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.