InterviewsUitgelicht

Interview Superorganism: “Ezra Koenig mag ons altijd bellen”

Superorganism is een bont gezelschap afkomstig uit alle hoeken van de wereld. Ze leerden elkaar kennen via internet en wonen nu allemaal tezamen in een enkel huis in Londen. Met hun eclectische en flitsende weirdo pop verkregen ze een plaatsje op zowat elke internet blog ter wereld en daarnaast ook op het legendarische label Domino Records. Vrijdag komt hun debuut uit. Enkele weken terug hadden we een gesprek met drie van de acht leden van de band, Emily (synths, productie), Harry (gitaar, productie) en de 17-jarige Orono (zang).

Jullie wonen nu allemaal samen in Londen, hoe bevalt het daar?

Harry: London is raar. Het is zo’n enorm grote stad, maar tegelijk is het een collectie van allemaal kleinere dorpen. Zo eindig je in een betrekkelijk kleine bubbel. Wij wonen in Oost-Londen en we blijven eigenlijk altijd in onze eigen buurt hangen, voornamelijk in ons huis zelfs. Dus we wonen dan misschien in een gigantische stad, maar toch lijkt het alsof we maar in een klein dorp wonen, omdat er een totale disconnectie is met de rest van de stad.

Emily: Met acht mensen die in een klein huis wonen, zorgt er feitelijk voor dat er constant een feestje bezig in ons eigen huis. Ik heb het gevoel dat we een kleine staat zijn middenin een gigantische stad. Want Londen, ja, ik kan eigenlijk nog steeds niet bevatten hoe groot het is.

Is het een groot verschil met waar je vandaan komt?

Harry: Voor mij en Emily wel. Voor Orono waarschijnlijk minder, want zij is opgegroeid in Tokyo en dat is waarschijnlijk de grootste stad in de wereld.

Orono: Ja, ik denk het wel (denkt even na). Londen en Tokyo hebben wel gelijkenissen. Ik zou zeggen dat beiden vrij traditioneel zijn. Wat zorgt voor een vreemd gevoel van vertrouwdheid.

Hoe heb je het thuis uitgelegd dat je de halve wereld ging rondreizen om in een band te stappen?

Harry (naar Orono): Je ouders leken er vreemd genoeg gerust en gelukkig mee.

Orono: Ze waren meer op hun gemak dan ik. Ik wist niet wat ik moest verwachten in Londen, of in het Verenigd Koninkrijk. Alles wat ik kende was Harry Potter, of Bridget Jones’ Diary. Ik ben wel wat geobsedeerd door Colin Firth.

Emily: Dus je kwam gewoon naar Londen om hem overal tegen te komen?

Orono: Ik heb geen idee waar hij woont. Ik weet wel waar Hugh Grant woont, dat is ergens bij die fijne kleine parkjes dicht bij ons huis.

Emily: Oh ja, daar wonen ze allemaal. Dat is zo wat de Hollywood Hills van Londen (lacht).

Harry: Het ding is, Orono is naar Londen verhuisd wanneer ze zeventien was, vlak na haar middelbare school. Maar daarvoor was ze, op haar veertiende, al naar Maine verhuisd om daar naar school te gaan, volledig op zichzelf. Ondertussen zijn haar ouders er allemaal gerust in. Ze zullen bij zichzelf denken “ze redt het wel.”

Orono (schertsend): Of misschien heb ik gewoon zoiets van “fuck you guys” en dan ben ik weg. En dan denken zij bij zichzelf “Oeps, waar is ze nu weer naar toe?”

Harry: Voor de rest van ons is het gewoon een avontuur. Bij ons in Nieuw—Zeeland gebeuren er heel veel toffe dingen, maar als je echt geïnteresseerd bent om iets te doen rond muziek, kunst, of cultuur, dan moet je haast wel overzees gaan. Dat gebeurt heel vaak, al komen de meesten dan wel terug.

Jullie waren allemaal al bezig met muziek voor jullie verhuisden. Is jullie manier van songschrijven verandert nu je allemaal bij elkaar woont?

Emily: Nah. Eigenlijk is het nog krak hetzelfde. We zijn allemaal opgegroeid met muziek. We kwamen thuis van school en dan ging je online om wat rond te chatten en dingen uit te wisselen. Gaande van foto’s, video’s en ideeën. En op die manier zijn we muziek beginnen maken. Voor ons is dat een normale manier, niet alleen om muziek te maken maar ook om onze levens te leiden. Zelfs hier in Brussel, we zaten in drie verschillende hotelkamers maar toch zit je constant tegen mekaar te leuteren via de telefoon en zo wisselen we ideeën en mixen en visuals uit, ook met de bandleden die nog thuis zijn.

Harry: Ook met wat grove moppen er tussen door.

Emily: Een hoop grove moppen. En emoji’s. Dus nu voor ons, in een enkel huis, dat betekent dat we allemaal in onze kamers kunnen zitten om aan dingen te werken en dan sturen we die naar elkaar. Ofwel hangen we samen wat rond. Eerlijk gezegd verandert er dus eigenlijk weinig. Het is de manier waarop we ons leven leiden, we zouden het niet kunnen veranderen zelfs al wilden we dat.

Harry: Qua snelheid is het wel veranderd. Nu hoeven we niet meer met een tijdsverschil rekening te houden. Orono zat in Maine, wij in Londen, iemand anders in Sydney. Dan kon het een tijdje duren vooraleer iedereen een nieuw idee heeft gezien. Terwijl als ik nu iets naar Orono stuur kan ze er eigenlijk direct aan beginnen werken.

Orono: Of als ik hem negeer kan hij direct naar beneden stormen en zich kwaad maken.

Harry: Inderdaad, al gebeurt het wel veel vaker dat jij aan mijn deur staat te bonken om me wakker te maken.

Jullie brengen veel tijd met elkaar door, hebben jullie dan ook gezamenlijke hobby’s die niks met muziek te maken hebben?

Harry: Eerlijk gezegd niet denk ik (denkt even na). Wij eten graag samen.

Orono: Vorige week zijn we nog gaan bowlen voor het verjaardagsfeest van Tucan (ander lid van Superorganism).

Harry: Ja, al is dat ook al weer geëindigd in een karaokesessie, want ze hebben een karaokeinstallatie in de bowlingzaal. Er is altijd wel iets muzikaals aan. In het weekend gaan sommigen wel eens uit, maar we eindigen meestal allemaal tesamen in de keuken om naar muziekvideo’s te kijken. Moest je bij ons wonen en je bent geen muzikant dan vrees ik dat je je vlug zou doodvervelen.

En wat denken de buren daar allemaal van?

Emily: Die klagen niet. Dichtbij is er ook een baby die de gewoonte heeft om te beginnen huilen om 4 uur ’s nacht, dus ik denk niet dat we zo’n groot probleem vormen.

Harry: We maken ook geen lawaai meer na 22u. Ik ben niet eens zeker of de buren weten dat we een band zijn. Alhoewel, onlangs waren we muziekvideo’s aan het maken en toen had Robert een hele productiecrew bij ons thuis uitgenodigd. Dus misschien vermoeden ze wel iets.

Emily (verontwaardigd): Die liepen zomaar onaangekondigd door mijn kamer, om 7u30, lag ik daar nog volledig naakt in mijn bed. Maar dus ja, er staan vaak cameramannen door het raam te filmen en onlangs kwam zelfs Channel 4 een reportage maken. Dus waarschijnlijk valt dat wel op. Nu is Londen zo’n grote stad dat er ook een grote anonimiteit heerst. Letterlijk om de hoek zijn er de Toe Reg Studios, waar onder andere Elephant van The White Stripes werd opgenomen en dat is gewoon gebouwd in een huis, je zou nooit zien dat het een opnamestudio is. We hebben dat zelf ook heel toevallig ontdekt. Dus in feite kan alles gebeuren in onze straat.

Je vermeldde daarnet al het maken van muziekvideo’s. Die zijn bij jullie vrij opmerkelijk. Hoe worden die gemaakt?

Harry: De muziekvideo’s zijn voor ons even belangrijk als de muziek. Muziek en video’s zijn gewoon deel van een enkel kunstwerk. Er is een lid van de band, Robert Strange, die zich daar speciaal mee bezig houdt. Hij woont ook bij ons en hij is diegene die ze samenstelt en ze finaal afwerkt. Maar tegelijk is het ook een collectieve oefening. We gooien allemaal ideeën in het rond en terwijl hij er aan werkt, komt hij vaak om feedback en advies vragen. Het is dus een iemand die ze maakt, maar het wordt gevormd door alle leden van de band.

In de videoclip van “Everybody Wants to Be Famous” speelt YouTube een grote rol. Is dat een referentie naar hoe jullie bij elkaar kwamen? (Orono kwam voor het eerst in contact met andere leden van de band via de commentaarsectie van YouTube).

Orono: Eigenlijk niet. Wanneer we voor het eerst aandacht kregen, waren er veel mensen die dachten dat ik niet echt was. Er werd gespeculeerd dat we een zijproject van Kevin Parker waren en gezien mijn naam een willekeurig Amerikaans stadje lijkt, dachten velen dat ik een verzinsel van Parker was. In werkelijkheid heet ik zo omdat mijn ouders elkaar in die stad leerden kennen. De video is “self referential”, maar dan eerder aan het feit dat mensen twijfelden over mijn bestaan.

Harry: Ergens gaat het wel een beetje over onze ontmoeting. Orono heeft ons attent gemaakt op de hele cultuur rondom YouTube. Er zijn daar hele werelden van entertainment die onze ogen hebben geopend en zeker een invloed hebben gehad op de band. Hoe mensen zichzelf kunnen tonen aan zo’n groot publiek op zo’n DIY manier. Dat heeft ons wel beïnvloed en ik zie de clip en het nummer als een referentie hiernaar.

Wat zijn dan jullie favoriete delen van youtube?

Orono (veert recht): Jake Paul! Wij zijn allemaal “huge Jake Paullers”.

Harry (lachend, terwijl Emily instemt): Ik ben meer een Logan Paul kind of guy.

Wat vinden jullie dan van de controverse rond zijn persoon?

Orono (veert opnieuw recht): Iedereen maakt fouten.

Emily: Het internet maakt het mogelijk dat mensen zich op zo’n extreme manier kunnen uitdrukken, zonder enige filter. Dus dat soort dingen gaan waarschijnlijk blijven gebeuren.

Harry: We belonen mensen voor aandacht zoekend gedrag. Als je mensen genoeg blijft belonen kan je echt verbaasd zijn hoe ver ze gaan. Op een manier past die hele heisa perfect met ons nummer. “Everybody Wants To Be Famous” is niet noodzakelijk kritisch, maar meer een observatie. Iedereen is op zoek naar een bepaalde vorm van faam. En dat hoeft niet noodzakelijk te betekenen dat je de nieuwe Beyonce bent, je kan ook binnen je kennissenkring bekend staan als “the funny guy” of als iemand die goed is in skateboarden.

Ondertussen hebben jullie ook en zekere vorm van fame bereikt. Gaan jullie, als mensen die veel tijd op internet doorbrengen, soms jullie zelf daar opzoeken?

Harry: Ik probeer van niet. Maar het is soms lastig om het niet te doen.

Orono: Mijn moeder doet het. En ze raakt dan erg van streek wanneer ze een slechte commentaar ziet. Dat stuurt ze dan naar mij door, maar ik zit daar echt niet op te wachten. Zowel ik als mijn vader blijven haar zeggen dat ze het moet laten, maar toch blijft ze zoeken. En dan stuurt ze mij enkel maar de negatieve reacties door.

Maar er zijn ook al een hele hoop positieve dingen over jullie verteld. Zo zijn jullie al de nieuwe Gorillaz genoemd en jullie worden ook vaak vergeleken met The Avalanches. Wat vinden jullie daarvan?

Emily: Heel flatterend en zelfs een beetje surrealistisch. Ik word er haast sentimenteel van, “Frontier Psychiatrist” (nummer van The Avalanches) is namelijk een favoriet nummer uit mijn jeugd. Dat mensen die invloeden vanuit mijn kindertijd herkennen, is heel fijn, want het betekent dat die onbewust doorschemeren in hetgeen waarmee ik nu bezig ben. Want we weten niet echt waarmee we precies bezig zijn terwijl we iets maken. Daarom is het altijd grappig als journalisten ons met een bekende band vergelijken.

Harry: Die Gorillaz vergelijking vind ik haast te flatterend. Het is geweldig natuurlijk want ik hou erg van Gorillaz, maar het lijkt haast belachelijk. We zitten maar wat stomme deuntjes te maken in onze slaapkamer, het is haast beledigend tegenover Damon Albarn. Alhoewel, nu zou ik ook te ver gaan in valse bescheidenheid. Het is heel fijn, laat ik het daar op houden.

Hebben jullie ook nog andere gedeelde invloeden?

Emily: We hebben een lange gedeelde Spotify playlist waar we vanalles in gooien. Ik zou zeggen dat dat onze gedeelde invloeden zijn. Alles wat daarin staat, blaast me omver. Het gaat van moderne glinsterende popmuziek zoals Katy Perry of Charli XCX, tot alternatievere dingen, Pavement en The Magnetic Fields en zo.

Harry: En Arthur Russell!

Emily: De sound van onze band komt voort uit het feit dat we allemaal toegang hebben tot een eindeloze voorraad aan muziek. Wanneer je om het even wanneer, elk nummer uit de geschiedenis kan beluisteren, dan verwijdert dat de context van de dingen. “Disco vs. Punk”, “de comeback van Rock ’n Roll”, dat soort zaken verwateren. Want het is toch allemaal marketing. Dat zijn culturele uitvindingen rondom muziek, niet gewoon mensen die naar muziek luisteren. Voor mij gelden genres niet als een leidraad doorheen de muziekgeschiedenis. We houden gewoon allemaal van muziek die onmiddellijk onze hersenen kietelt. We noemen dat dan popmuziek, maar het kan vanalles zijn.

Je vernoemt net Pavement, zij zijn grootgebracht door Domino Records. Het label waar jullie nu ook op zitten.

Harry: Dat is een enorme eer. We waren in Parijs onlangs en we hoorden een nummer waar Stephen Malkmus aan werkte, maar dat nog niet gereleased was. We konden het nauwelijks geloven, iedereen stond daar te shazammen tot ze ons vertelden dat het nog niet was uitgebracht. Wow.

Emily: Domino is de perfecte match voor ons. Ze houden zowel van grote popmuziek als van echt rare dingen. Sommige dingen zijn huisgemaakt en dan hebben ze ook andere bands…

Harry: …zoals Arctic Monkeys. De grootste band ter wereld.

Emily: Exact. Dat spreekt ons enorm aan. Het is heel lastig om mensen te vinden zoals Laurence Bell, de oprichter van Domino Records. Hij heeft ons zelf benaderd. Het is moeilijk om mensen te vinden die dezelfde kijk op muziek hebben als jezelf en zowel hij als wij houden van zo’n breed assortiment.

Harry: Onze expertise is het artistieke. Hij heeft de expertise om aan al die fantastische platen gewerkt te hebben. Of dat nu Animal Collective is of de vroege Pavement platen. Dat zijn echt speciale artiesten en hij heeft die geholpen om erg populair te worden. Dus we zijn enorm vereerd om in dezelfde categorie als die bands te worden geplaatst. Dat iemand als Laurence met ons wil werken is echt een eer.

Jullie hebben dan ook een erg speciaal jaar achter de rug. Waneer beseften jullie dat Superorganism ineens veel meer dan een hobbyproject werd?

Orono: Voor mij was dat toen ik naar Londen verhuisde. Toen werden al die dingen die ik op een abstracte manier online deed ineens een tastbaar gegeven. Liveshows doen en interageren met mensen die onze muziek leuk vinden. Dat is iets echts. In tegenstelling tot je aantal plays op Spotify.

Harry: Ja inderdaad. Wanneer je enkel online bestaat, is er een vreemde disconnectie. In theorie hebben via Spotify een miljoen mensen naar je muziek geluisterd, maar in je dagelijkse leven merk je daar niets van. Mensen op je school of je werk hebben er geen idee van. Dan heb je precies een geheim dubbelleven. Maar als je een show speelt en daar staan ineens vijfhonderd mensen. Dan is dat echt. Want die staan daar gewoon, het besef is daar dat je effectief een publiek hebt.

Als afsluiter nog een vraag rond fanfictie. Jullie hebben op je YouTube kanaal twee kleine filmpjes met fanfictie gepost. Was dat even wat vrije tijdsbesteding of komt er meer? Ik las dat Orono al Vampire Weekend fanfictie schreef.

Emily: Er komt meer. Veel meer. We zijn daar heel ambitieus mee, het wordt echt gek.

Harry: Dat waren onze eerste pogingen, dus we bouwen dat op naar iets…

Orono: Groter dan de Logan Paul filmpjes.

Emily: Zeker. Misschien wil Logan dan wel mee doen, hij kan zijn dode makker mee brengen. (lacht)

Harry: Misschien kunnen wij diegenen zijn die hem terug brengen uit het Youtube vagevuur. (De drie staren elkaar even aan). Alhoewel, ik ben niet zeker of we dat echt willen doen. (Orono en Emily knikken instemmend).

Orono: Als we een filmpje rond Vampire Weekend maken, dan moet Ezra Koenig meedoen. Hij heeft al over ons getweet, dus dat moet lukken.

Emily: Jazeker. Ezra, als je dit leest, bel me dan eens op. Ik weet dat dit in het Nederlands zal verschijnen maar volgens mij is hij almachtig en zich bewust van alle pers waar ook ter wereld. Dus Ezra, als je dit leest, bel me!

Superorganism, het debuut van Superorganism, verschijnt op 2 maart bij Domino Records.

Related posts
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Murdock: 'Door de keihard evoluerende techniek kunnen we de Rampage-bezoekers elk jaar opnieuw omverblazen'

Het jaar is nog niet eens zo ver gevorderd, maar voor dj-producer en Rampage-oprichter Murdock moet er al heel wat mislopen opdat…
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Reinel Bakole: 'Ik ben nog op zoek naar mijn publiek'

Zangeres, danseres, kunstenares… de Belgisch-Congolese Reinel Bakole laat zich niet in hokjes plaatsen. De voorbije jaren werkte ze aan het bouwen van…
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview ELOI: 'Spelletjesavonden zijn het nieuwe uitgaan'

De autodidactische producer ELOI stak in 2020 haar kop boven het muzikale water. Zwevend tussen rock, hyperpop en rave bouwde de Franse…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.