Wie houdt van meeslepende, interessante en meer dan originele elektronica, zal ongetwijfeld samen met ons afgeteld hebben naar de komst van de debuutplaat van Rumours, Megamix. Met hun eerdere singles “Ibiza”, “Somebody”, “Soft Stones” en “So”, stelden Hannah, Jonas, Stefanie en Pieter-Jan de luisteraar alvast voor een uitdaging. We maakten kennis met een nieuw concept, een nieuw verhaal, waarin we uitgenodigd werden om ons open te stellen voor een atypische combinatie van verschillende genres, verschillende elementen en andere soorten sferen.
Met Megamix gaan ze nog een stapje verder door de luisteraar uit te nodigen om helemaal ondergedompeld te worden in hun eigen verhaal, met liefdesverdriet als rode draad. Daarbij kozen ze voor een persoonlijke aanpak. Het hele opnameproces werd namelijk voor het overgrote deel door hen zelf gedaan, op zolder. Wij waagden de sprong in hun Megamix-verhaal en werden aangenaam verrast.
De introtrack “Megamix” begint met een verfrissend energiek deuntje dat langzaamaan vergezeld wordt van bassynth. Een mysterieuze sfeer wordt opengetrokken en een nostalgisch gevoel sijpelt binnen. Fluisterende zang weergalmt en de bassen worden sterker, alsof iets groters wordt aangekondigd en we meer en meer worden meegesleept in dit verhaal. De energie bouwt op en wij willen dansen samen met deze shaman hoppers.
Van zodra “Ibiza” eraan komt, verandert de mysterieuze energie naar een tropische, zomerse vibe waarop volop gedanst kan worden. We gaan er helemaal in mee en wanen ons ook op het eiland. De open, dromerige sfeer maakt dat we met gesloten ogen willen meewiegen met de wind in onze haren en de zon op onze huid. De zachte atmosferische zang lijkt van overal te komen en maakt dat “Ibiza” voelt als thuiskomen.
Met “I’ll Bet You” lijkt het alsof we terug tot de kern van de zaak komen. Meteen valt de enorme 90’s vibe op en wordt de energie opgedreven. Onze sjamanendans gaat een versnelling hoger, met ‘I bet you knew what was wrong, I bet you knew all along’ als onze mantra. Naarmate het nummer vordert, merken we dat we op een dik melancholisch feestje beland zijn om te dansen tot we erbij neervallen, om dan weer gas terug te nemen met “You And I”. We stellen ons vragen, willen in onze cocon kruipen. Verdriet sijpelt binnen. Op het eerste zicht lijkt de tekst simpel en cliché, maar de eerlijkheid ervan komt evenzeer binnen. ‘We had our ups-and-downs, but it all worked out.’ Muzikaal worden op de juiste momenten mooie accenten gelegd in dit rustigere popnummer.
Onze sjamanendans gaat verder, met deze keer ‘Honestly you never got me feeling’ als onze mantra. Toen “Somebody” uitkwam als single, hadden we het in het begin wat moeilijk, tot het in ons hoofd bleef plakken en we de drang voelden om het nummer nog eens op te zetten, en nog eens, en nog eens. Door het nummer opnieuw te horen, in het geheel van de plaat, zijn we helemaal mee. Zeker wanneer het nummer losbarst naar het einde toe, voelt de hele energie van het nummer heel juist aan en vormt dit juist één van de hoogtepunten in onze sjamamendans.
“Soft Stones” lijkt de perfecte brug te vormen tussen de oudere nummers van Rumours en het nieuwere concept. Het lijkt alsof we helemaal gehypnotiseerd worden onder de bezwerende, mysterieuze gezangen. Langzaamaan komt een harde, razendsnelle beat tevoorschijn die een soort onderlaag vormt, onder de langzame atmosferische bovenlaag. Dit spelen met tegenstrijdige elementen en tegenwringende lagen maakt dat het shamangehalte ongelofelijk hoog zit. Ons hoofd is vaag, maar ons hart gaat tekeer. We lijken verdoofd, maar willen blijven dansen. Geen idee waar we gaan uitkomen, maar dat zien we dan wel. Het enige wat telt is ons gevoel.
Met “Pew Pew” wanen we ons weer in de 90’s. De titel mag je letterlijk nemen want de pioew-geluidjes komen geregeld eens binnen langs alle kanten. ‘Tell me what you’re thinking about.’ Met een nerveuze ondertoon gaat dit verhaal verder en wordt onze sjamanendans standvastiger. De richting van het nummer verandert stilaan en we voelen bijna letterlijk dat er iets uit elkaar groeit. ‘And I can feel it coming, two worlds apart.’ Alsof we weten waar dit naartoe gaat, alsof we ons voorbereiden op wat komt.
Dat “Surface” een gewoonweg ijzersterke song is, wisten wij al vanop de EP Infant. De gelaagdheid in dit nummer is enorm interessant en speels. Voor het album werd het nummer in een nieuw jasje gestoken en is die gelaagdheid zelfs nog beter geworden, alsof het nummer bestaat uit verschillende niveaus die op zichzelf staan en geregeld met elkaar in aanraking komen. Zinnen als ‘Keep my emotions to myself’, ‘So much I care that it hurts’ en ‘So full of dirt that’s who I am’ gaan door merg en been. Naarmate het nummer nog meer wordt opengetrokken, komt de rauwheid en eerlijkheid van de zanglijnen binnen als een bom. We lijken te verdwalen in alle emoties die op ons afkomen, maar blijven vastbesloten terwijl de onderlaag van beats maar blijft doorgaan als een sneltrein.
Wanneer de sneltrein tot stilstand komt, blijven we verdwaasd achter en komt het nummer “So” net gepast invallen als een luisterliedje met goeie beats. ‘I wanna feel a little more and talk albout the things we know for sure.’ Het nummer voelt als een soort subtiele rustpauze in het grotere geheel, zeker als we te horen krijgen wat hierna nog komt.
“Tiktak” zit van in het begin opvallend goed, alsof elk element in elkaar klikt. De net iets lagere zanglijnen lijken te werken, de melodie van de synths, de beats en ook de sfeer klopt helemaal. Bepaalde elementen die in het begin op de achtergrond zaten, komen naarmate het nummer verder gaat juist meer op de voorgrond, alsof bepaalde dingen altijd vertrouwd zullen voelen zelfs als we de weg kwijt zijn. De zinnen ‘There’s one thing I know, I won’t let this go’ en ‘It will all fall apart, it will never go away’ laten ons besluiteloos achter. Waar we daarnet nog zo vastbesloten stonden te dansen op “Ibiza”, neemt de tweestrijd toe. Maar van één ding zijn we toch zeker: ‘I’m gonna make you feel.’
De tweestrijd maakt plaats voor pure confrontatie. “Wallaroo” kijkt ons recht in de ogen met zware bassen en zinnen als: ‘This is just a lie, don’t even know what it’s about, the facts are there, but you deny.’ Onheilspellende beats duiken op en er is geen ontsnappen aan. ‘To be sure, taking lives,’ klinkt enorm krachtig. De emotie zit hoog, maar de besluitvaardigheid ook en dit voelen we enorm. ‘This is it, all of it, it is what remains unsaid,’ sleept ons mee in het diepe dal en met dit laatste nummer, laat dit album ons achter met een bom aan emotie.
Onze algemene indruk van Megamix is dat het tegelijkertijd heel nostalgisch aanvoelt, en toch ook heel vernieuwend. Alsof we zowel muzikaal als tekstueel voelen dat we met heimwee terugkijken naar een tijd die nooit meer terug zal komen, dat er iets veranderd is, dat de toekomst al begonnen is en we hierin moeten meegaan. Het is een heel eerlijk en persoonlijk album dat van begin tot eind één coherent verhaal vormt, waarbinnen alle elementen lijken te kloppen.
Rumours stond al lang op onze kaart en heeft zich met dit album alleen maar verankerd. We zijn enorm benieuwd naar hoe de nummers live zullen klinken, maar ergens weten we dit al: als een bom.
