AlbumsRecensies

Until The Ribbon Breaks – Until The Ribbon Breaks (★★★): een touw dat niet altijd gespannen staat

Misschien zegt je de naam Until The Ribbon Breaks niet veel, maar het tweetal uit Cardiff heeft al heel wat op hun palmares staan. Zo maakten ze onder anderen remixen voor onder andere London Grammar, Lorde en Sam Smith en waren ze te horen op het nummer “Job Well Done” van Run The Jewels. Ook met hun eigen materiaal wisten ze zich al in de schijnwerpers te spelen met hun in 2015 verschenen debuutplaat A Lesson Unlearnt. Nu, drie jaar later, lossen ze hun tweede, naar zichzelf betitelde plaat.

Peter Lawrie-Winfield en Elliot Wall kozen ook op hun tweede plaat voor een spokenword-achtige opener met de naam “Open (Home)” waar een man zijn thuis beschrijft en daarbij ondersteund wordt door een dromerige melodie. Een ietwat vreemde en gewaagde keuze van de Britten vinden wij. Het eerste echte volwaardige nummer, “Count the Lightening”, klinkt dan ook vele malen meeslepender en dromeriger wat ook te danken is aan de markante stem van Peter.

De nummers van Until The Ribbon Breaks klinken vrijwel altijd heel filmisch en weten beelden op te wekken in ons hoofd, zoals bijvoorbeeld bij het nummer “Black and White” het geval is, dat eveneens heel uitnodigend is om op te dansen. Dansen kan men ook doen op “Here Comes The Feeling”, een nummer dat thuishoort in de categorie uiterst catchy nummers en zich een oorworm van formaat mag noemen die meteen een lach op je gezicht weet te toveren.

De muziek van Until The Ribbon Breaks kan men heel goed als heel dromerige electropop omschrijven waarbij heel wat invloeden en instrumenten met elkaar vermengt en gecombineerd worden. Van iets wat orientalisch (“One Match”) tot het gebruik van een strijkersarrangement (“Use Me Up”) en zelfs een harp in “(Interlude) You Are Not To Blame”.

Eén van onze favorieten op de plaat, naast “Here Comes The Feeling”, is zonder twijfel “Petrichor”. Een pakkend refrein boordevol emoties en vol synths blijken een gouden combinatie waarvan we duidelijk wel van kunnen smullen. In tegenstelling tot het teleurstellende einde in de vorm van “My Love” en “Meru”, nummers die voor ons wat meer pep nodig hebben om ons aandacht te vestigen.

Met hun tweede plaat tonen de twee hun potentieel, maar we blijven toch met het gevoel achter dat het tweetal uit het Verenigd Koninkrijk nog meer in petto heeft dan ze op hun tweede hebben laten horen. De nummers zijn op zich wel leuk en zitten goed in elkaar, maar missen vaak iets om uit de massa te treden.

Facebook / Website

2016 posts

About author
Schrijft wel eens iets...
Articles
Related posts
Filmpje van de week

Filmpje van de week 16 - 22 mei

Deze week waren er opvallend veel filmpjes die een teruggooi deden naar de vroege nillies en duidelijk heel wat regisseurs die graag…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.