Vijf jaar na de release van Stabat Mater konden we Madensuyu weer op de planken zien met nieuw materiaal. De Gentse Handelsbeurs moet een thuishaven zijn voor het duo, die duidelijk zin hadden in de cd-voorstelling van Current. Een korte ‘goedenavond’ en de band stak van wal met “A Current”. Het eigenzinnige pianostuk kon live even sterk intrigeren als op het album. De stuwende drums en de bombastische wending in het nummer kwamen goed aan bij het publiek. Het tweede nummer van de avond werd “One More Time”, een ankerpunt op de nieuwe plaat. Stijn De Gezelle neemt vanachter zijn piano de rol van coach op zich wanneer hij op guitige manier de kudde luisteraars aanspoort met slagzinnen op het razende ritme.
De nieuwe nummers doen het niet slecht in de live-setting, maar die gebruikelijke ‘wall of sound’ die we van Madensuyu gewoon zijn, is er gewoon niet. De piano slaagt erin om voldoende kracht te spuwen en diverse gevoelens, gaande van wanhoop tot integriteit over te brengen, maar net zoals op het album schiet er voor ons wat tekort. We waren dan ook gerustgesteld wanneer we bij de start van het optreden een gitaar zagen blinken in de achterhoek van het podium. En ja hoor, wanneer Stijn deze in de hand nam en de eerste noten van “Tread On Tread Light” speelde, ging er een lichte extase doorheen het hele publiek. Ook “Mute Song” afkomstig uit Stabat Mater was een schot in de roos. De grimassen op het aangezicht van Pieterjan Vervondel verraden een combinatie van pure concentratie en tegelijk een volledige overgave tot zijn artistiek vakmanschap. De twee genieten volop van hun show, er is dan ook niets beter dan artiesten op een podium te zien die er volledig voor gaan. Dat gevoel geeft Madensuyu, de muziek is er omdat ze er gewoon intrinsiek moét zijn, een rauwe ongeremde manier van uitdrukking.
Wanneer de gitaar terug wordt omgeruild voor piano, is het vooral “Ill Timed” dat ons bijblijft. De overlappende samenzang in dit nummer heeft iets bezwerend. De combinatie van de twee hun stemmen heeft altijd al kunnen overtuigen en hier vult het geslaagd de leegte op die veel van de nieuwe nummers hebben, zonder rommelig te worden. Toch kunnen we besluiten dat de oudere nummers het ook live beter doen dan deze van de laatste worp. Het is begrijpelijk dat de band het eens over een boeg wou gooien en dat is bij deze ook goed gelukt. Er zijn natuurlijk echter maar zoveel wegen die je als duo kan inslaan, en wij verkiezen een Madensuyu waar de gitaar weeldig tiert over piano-gerichte nummers. Dit werd nogmaals duidelijk bij de bis-nummers “Ti:me” en “Fafafafuckin’”. Absolute publieksfavorieten afkomstig uit D Is Done, en met rede want het hoogtepunt van de avond was toch op dit moment.
De band is zichzelf zeker bewust dat Current niet hun meest bejubelde werk zal worden, ze speelden echter met volle goesting en lijken vooral tevreden dat ze terug hun volledige zelve kunnen geven op een podium. Een straf optreden van een van de strafste Belgische bands, Madensuyu is terug en dat is altijd goed nieuws.
