Superorganism kan zich nu al de revelatie van 2018 noemen, of was het 2017? De band brak vorig jaar door met het geniale “Something For Your M.I.N.D.” en wist hiermee heel veel potten te breken. De band tekende bij Domino Recordings en stonden zelfs in de longlist van BBC Sound Of 2018. De groep leerde elkaar kennen via het internet wat er voor zorgt dat er leden uit Het Verenigd Koninkrijk, Japan, Australië en Nieuw-Zeeland in de band zitten. Ze zijn met zeven en maken experimentele pop die tegelijk aanstekelijk en absurd klinkt. In de Rotonde van de Botanique was dat niet anders. Ze verzorgden een korte show boordevol spektakel en wisten ons te overtuigen dat hun toekomstig er meer dan rooskleurig uitziet.
Openen mocht Jeremy Walch, een Brusselaar die al af en toe eens een voorprogramma in de zaal mocht doen. Wij vragen ons af waarom ze hem nog steeds vragen. Het zal zijn enthousiasme zijn, want voor zijn muziek zouden wij hem alleszins niet meer terug vragen. Hij stond alleen op het podium, terwijl hij normaal met band optreedt. Misschien lag daar het probleem voor de erbarmelijkheid van zijn set. Wij gaan die vooral onthouden als een die we zo snel mogelijk wilden zien eindigen. Een lo-fi sound met simpele akkoorden en een drumcomputer die eigenlijk niets bijbracht gemengd met vocals die zelden toonvast waren, het zal gewoon zijn dagje niet geweest zijn zeker?
Het was dus niet moeilijk voor Superorganism om hier boven te geraken, en ze deden er zelfs nog een schepje bovenop. Ze brachten een memorabele set die we zelden zagen van zo’n beginnende band. Zowel de visuals als het artistieke zat perfect in elkaar en toont dat de band perfect weet waar ze mee bezig zijn. Het zevental had elk een ander soort kleur vest aan wat er meteen voor zorgde dat er een vrolijke kleurenboel op het podium stond. Daarnaast werden er ook van begin tot eind projecties getoond die ons de ene keer deden wegdromen maar ons vooral bij de les hielden. Ook van glitters had de band geen angst, iedereen had zo’n glitterboel onder zijn ogen gesmeerd.
Opkomen deed de band ook in stijl, want het drietal achtergrondzangers en dansers kwam met een belletje op om zo een mysterieuze sfeer te laten ontstaan. Lang duurde deze sfeer wel niet, want als snel werd “It’s All Good” ingezet. Meteen wisten we dat het effectief allemaal goed ging komen. Een vreemde stem vergezelde ons met een raket naar de ruimte en via aanstekelijke synths en hemelse samenzang konden we er een geniale soundtrack voor krijgen. Die samenzang is heel poppy en zou bij de grootste popzangeressen ook kunnen passen. Bij Superorganism wordt deze begeleid door een zachte lo-fi stem van de immens kleine frontvrouw Orono Noguchi.
Die frontvrouw is nog maar net achttien maar staat heel zelfzeker op het podium. Zij moet ook de band leiden. Ze doet dit door tussen de nummers door wat zaken te vertellen over bijvoorbeeld water, en deelt ook high fives uit. De zeven komen duidelijk goed overeen. Het opvallendste is toch vooral het drietal dat rechts staat. Zij verzorgen samenzang bij de nummers, beelden de lyrics uit en halen nu en dan ook eens een tamboerijn of anders niet alledaags instrument boven. Het zorgt er wel voor dat er altijd iets te zien is, want dansen doen ze levendig. Bij “Reflections On The Screen” krijgt er zelfs iemand een solo en zorgt zo voor een aanstekelijke tekst die blijft hangen. Alles is mooi uitgedokterd bij Superorganism en dat is fijn om te zien.
Doordat er zoveel te zien is op het podium, is het soms moeilijk om ook aan de muziek te denken. Het publiek staat vooral vol verwondering te kijken naar wat er zich allemaal afspeelt op het podium. Muzikaal zit alles ook heel sterk in elkaar. Soms eens een vreemde opbouw met watergeluiden, een andere keer start een nummers als een videogame. Hoe het ook mag zijn, alles heeft de nodige portie absurditeit maar is net toegankelijk genoeg om aanstekelijk te blijven. Wanneer de songs dan weer te catchy worden, komt de band aanzetten met een experimentele input of een chaotisch geheel aan instrumenten om dat teniet te doen. Een goed voorbeeld hiervan is “Nai’s March” dat een ballad-achtige feeling in het begin heeft, maar al snel alle kanten uitschiet. Heel fijn om dat allemaal te ervaren.
Het einde van de set bestaat uit de twee hitjes van de band. “Everybody Wants To Be Famous” zet het einde in van de reguliere set en zorgt er voor dat het publiek bescheiden begint mee te zingen. Toch is het pas bij bisnummer “Something For Your M.I.N.D.” dat iedereen echt begint te bewegen en zingen. De toeschouwers zien herkenbaarheid en voelen het einde naderen, dus nu kunnen ze zich toch eens laten gaan. Voordien was dat nagenoeg onmogelijk door het spektakel dat zich op het podium afspeelde. Superorganism is duidelijk een band die klaar is voor groter werk en het mag gezegd worden: de volgende keer zien we ze niet meer in de Rotonde, die zal te klein zijn voor de band. Het enthousiasme, de kunstzinnige voorzieningen en toch vooral het aanstekelijke zorgen er voor dat het zowel de hipsters als de modale muziekliefhebber aanspreekt, en als je dat kan, ben je als band binnen voor de rest van je leven.
Setlist:
It’ All Good
Nobody Cares
Night Time
Reflections On The Screen
The Prawn Song
SPRORGNSM
Nai’s March
Everybody Wants To Be Famous
Bis:
Something For Your M.I.N.D.
