AlbumsRecensies

Ought – Room Inside The World (★★★★): Minder rauw, maar niet minder spannend

AlbumsRecensies

Ought – Room Inside The World (★★★★): Minder rauw, maar niet minder spannend

Enkele welgemikte penseelstreken op een canvas. Meer hebben de Canadezen van Ought niet nodig om een albumcover te maken. Net als de cover bestaat Room Inside The World ook uit welgemikte melodieën, goeie grooves en gevatte frasering van zanger Tim Darcy die samen een mooi kleurenpalet vormen. Was hun debuut More Than Any Other Day nog een scherpe brok venijnige post-punk, dan klonken de gitaren al iets subtieler op opvolger Sun Coming Down. Op hun derde plaat klinkt Ought minder rauw, maar daarom niet minder spannend.

Frontman Tim Darcy maakte met Saturday Night nog een van de betere rockplaten van 2017 en dat inspireerde hem en zijn bandleden om het met Ought over een andere boeg te gooien. Waar hun eerste twee platen relatief snel en hectisch werden opgenomen, besloten ze om voor hun derde echt de tijd te nemen om nummers uitvoerig te laten groeien. En dat is er duidelijk aan te horen. Op Room Inside The World krijgen we rijke arrangementen en meer kleine details die op vorige platen wat ontbraken. Haast elk nummer is een tot in de puntjes uitgekiende miniatuur die zijn geheimen luisterbeurt na luisterbeurt aan je prijs geeft.

Al van bij de dramatische piano in opener “Into The Sea” weet je dat de derde van Ought een subtielere plaat zal worden. Terwijl de drum van Tim Keen het ritme bepaalt, wisselen gitaren elkaar af en vormen ze zo een kabbelende rivier die ons gaandeweg dieper in de wereld van Ought leidt. “Disgraced in America” vertelt ons dan weer iets over de financiële markten, al weet Tim Darcy het met de nodige pathos te brengen dat hij zelfs een telefoonboek interessant kan laten klinken.

Single “These 3 Things” heeft iets tijdloos en flirt met eighties new wave. ‘Will I hear my soul,’ jammert Darcy. Met die doorleefde stem, kurkdroge bas en uptempo drums neigt hun sound naar Joy Division. Door de spitsvondige lyrics en sterke melodieën, stijgt Ought wel ver boven goedkope nostalgie uit. Je eigen ding doen met zo’n bekende eightiessound is niet makkelijk, maar de band kneedt van de juiste ingrediënten hun eigen ding. Ook “Dissafectation” klinkt alsof het al jaren op een plank ligt, en pas voor dit album afgestoft werd. We horen The Cure en zelfs wat britpop, maar vooral een kant van Ought die ons heel goed bevalt.

Centrale song op dit album is “Desire” dat met zijn koortjes en zachte gitaren helemaal niet lijkt op een Ought nummer. Maar dankzij de smachtende stem van Darcy en de mooie arrangementen is het wel één van de sterkste nummers op de plaat. De saxofoonsolo en ondersteunende synths maken het plaatje compleet. ‘I was never gonna stay,’ zingt Darcy terwijl hij zijn innerlijke crooner laat botvieren. Zo liefdevol klonken de Canadezen nog nooit.

“Brief Shield” is misschien wel nog verrassender dan “Desire”, want ook hier blijven de bijtende gitaren achterwege. Het resultaat klinkt als een zachte versie van Velvet Underground of Yo La Tengo waarbij het verhaal belangrijker is dan bestemming. Gelukkig komen de gitaren nog eens uit de kast op “Take Everything” al moeten ze dan direct al weer op stal in “Pieces Wasted”. De distortion wordt op Room Inside The World slechts zelden helemaal opengedraaid. Ought kiest er deze keer voor om meer echo en twang in hun gitaarsound te steken. Geen botte bijl, maar een scherp geslepen fileermes om minutieus motiefjes uit te snijden.

Dat er meer synths op het nieuwe album staan, is voor een deel de schuld van Alice Coltrane, de Amerikaanse muzikante en tweede vrouw van John Coltrane, wiens synthalbums een grote inspiratie waren voor de bandleden van Ought. De etherische afsluiter “Alice” klinkt dan ook als een ode aan haar muziek, overgoten met een Canadees sausje.

Ought’s derde plaat is een logische en ook gewaagde stap in de nog jonge carrière van de Canadezen. In plaats van sneller en harder te gaan, kiezen ze voor traag en met meer gevoel. Je hoort goed dat de band voor Room Inside The World weet waar ze mee bezig zijn en niet over één nacht ijs is gegaan. Sommige platen worden los uit de pols gegooid en op enkele dagen ingeblikt, maar het loont dus zeker om je tijd te nemen en een album minutieus voor te bereiden. Toch klinkt Ought nergens te beredeneerd en verliezen ze zich niet in oeverloos gepeins. Room is vooral een stap voorwaarts in hun ontluikende ontdekkingstocht.

Room Inside The World verschijnt op 16 februari en op 5 mei komt Ought die voorstellen in de Botanique.

Related posts
LiveRecensies

Ought + Lucy Dacus + Hater @ Les Nuits Botanique: Met de voet op het gaspedaal

Op Les Nuits Botanique is er voor elk wat wils. Zo was er gisteravond ook een affiche voorzien voor de liefhebber van…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Ought - "These 3 Things"

Begin dit jaar bracht Tim Darcy zijn eerste solo-album, Saturday Night uit, maar 2018 lijkt opnieuw het jaar van zijn band Ought te…
LiveRecensies

Angel Olsen + Ryley Walker + Tim Darcy @ Les Nuits Botanique: Tussen mijmeren en verlangen

Het grootste voordeel van Les Nuits Botanique is dat je veel goeie artiesten kan zien voor belachelijk weinig geld. Want geeft toe, 20…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.