Slowdown is het tweede album van de klassiek geschoolde violiste Hannah Epperson. In haar muziek exploderen zowel klassieke als elektronische indie-elementen tot een uniek geheel. De artieste heeft dan ook tot doel om met unieke rauwe sounds een emotionele beleving te scheppen die van tijd tot tijd kan variëren bij haar publiek. Slowdown is zelfs nog meer extravagant en experimenteel dan haar eerste plaat Upsweep, zodat ze soms de grenzen overschrijdt. De dreigende vioolsnaren, pianotoetsen en harpkronkels creëren het gevoel dat je in een eindeloze sneltrein zit en het leven zo voorbij laat gaan. Slowdown maakt bewust en roept een halt toe om meer stil te staan bij de dingen des levens.
Het album is net zoals voorganger Upsweep opgedeeld in delen ‘Amelia’ en ‘Iris’. Op die manier schept Epperson een tweespalt binnen haar plaat. Vijf nummers in twee verschillende versies die telkens tegenover elkaar staan zorgen voor een veranderende ervaring. De meer elektronische ‘Amelianummers’ zijn eerder explosief, terwijl de ‘Irisnummers’ meer bescheiden en minimalistisch zijn. Aan te raden is om het album als een geheel te beluisteren in plaats van de nummers individueel. Ookal laten de songs veel ruimte toe voor eigen invulling en betekenis, Epperson ziet ‘Amelia’ en ‘Iris’ als twee fictieve figuren waardoor het album een heel andere dimensie krijgt. De tegengestelde werelden van deze personages versmelten samen om het eveneens fictieve karakter te vormen van een narcistische en vervreemde jongeman met een ernstige en (potentieel) levensbedreigende obsessie. Vandaar de soms beangstigende ondertoon in de muziek.
De artieste ziet zichzelf als een tijdsreiziger. Op haar expressieve en gevarieerde manier laat ze dit ook tot uiting komen in haar muziek. Door meerdere luisterbuurten zijn de evoluties in de songs meer merkbaar dan na een eerste indruk. Het maakt echter niet uit hoe vaak je het beluistert, het blijft even complex en verrassend keer op keer. Het album is bovendien voornamelijk gekenmerkt door de spanning tussen versnelling en vertraging, rust en onrust. Het eerste nummer “20/20 (Amelia)” klinkt eerder bombastisch en spoedig in de oren terwijl opposant “20/20 (Iris)” intiem en langzaam is. Het zijn ook vooral deze nummers die het meest van elkaar verschillen en inderdaad twee unieke werelden creëren.
Ook beiden versies van “Cats Cradle” zorgen voor wisselvallige stukken muziek waarin het talent van Epperson als violiste sterk benadrukt wordt. Met “Tell The Kids Its Gonne Be Alright” en “40 Numbers” gooide ze het op een meer dromerige boeg. Helemaal genieten van de rust blijft moeilijk doordat de muziek toch vrij experimenteel blijft voor het merendeel van de nummers. Soms twijfel je of deze muziek echt bedoelt is om rustig in je woonkamer te beluisteren of klank bij beeld te vervaardigen in een avant-garde museum. Dit maakt het album enigszins uniek, vervelen zal het haast nooit.
De andere nummers zijn minder gedifferentieerd. Door te hard te focussen op die tweestrijd in het album dreig je het luisteren soms om te zetten in een spelletje ‘zoek de zeven verschillen’. Ondanks dat dit niet helemaal de bedoeling is, hebben ook wij ons hier schuldig aan gemaakt. Hierdoor kwamen we dan ook tot de grote conclusie dat het grote verschil voornamelijk schuilt in het gebruik van de instrumenten. De eerste vijf nummers zijn eerder een combinatie van synthesizer en viool, terwijl het tweede deel dan weer gekenmerkt is door de koppeling tussen harp en viool. Al bij al is heel het album gekenmerkt door meeslepende, psychedelische melodieën die ideaal zijn om tot zen te komen eens het experimentele omarmd kan worden.
