Maandag 5 februari 2018 zal de punk-annalen ingaan als de aankomst van Cayetana, Pup en The Menzingers op het Europese vasteland tijdens hun gezamenlijke UK/EU tour. De aanwezigen zullen jaren kunnen zuchten ‘dat je erbij had moeten zijn’. Inderdaad, zo’n avond was het. Al kan dit verslag je misschien helpen om te doen alsof.
Cayetana werd aangekondigd als all-girl indierock sensatie en zelfs met die verwachtingen werden we meer dan aangenaam verrast. Een 90ies sound met alle voordelen van de 21e eeuw en belachelijk catchy basriffs maakten ons instant fan. De herkenbare lyrics maakten het geheel af. Geen enkele punkrocker kan iets inbrengen tegen nummers die ‘Hot Dad Calendar’ of ‘Am I Dead Yet’ heten.
Dat het publiek na Cayetana goed opgewarmd was, werd meteen duidelijk bij Pup. Al bij het eerste nummer begon de menigte te moshen en luidkeels mee te zingen. Alle frustraties die je bij een maandag kan verzinnen, werden er lustig uitgehotst met nummers als Reservoir en hitjes-tweeluik ‘If This Tour Doesn’t Kill You, I Will’ en ‘DVP’. Nummers over alles verknallen en te veel drinken doen het uiteraard altijd goed bij millenialpunks. Pup staat bovendien garant voor snedige gitaarrifs en bizarre anekdotes. Ooit al gehoord van Canadezen die in België een Irish pub bezoeken om de Amerikaanse Superbowl te kijken? Nu wel. Geen wonder dat de band één van de favorieten is van Finn Wolfhard. Je weet wel, Mike uit Stranger Things. Dat ze ook zelf vonden dat de sfeer goed zat, beaamde zanger/gitarist Stefan Babcock door op het einde van hun set zelf te crowdsurfen.
De Trix krijg je gelukkig niet zo snel klein, want hoofdact The Menzingers moest nog komen. Het was alweer van Groezrock geleden dat de Amerikanen in ons land waren en we hadden ze gemist. Wie een beetje op de hoogte is, weet al dat deze jongens beter bekend staat als ‘de Meezingers’. Wie de band niet kende, kon zich alvast iets voorstellen bij de omschrijving ‘ouder maar nog niet volwassen’. The Menzingers kunnen ondertussen al op vijf platen teren, waarin ze het powerchord steeds opnieuw uitvinden en net als Pup en Cayetana over universele waarheden zingen. Ook hier ontstond meteen een golf van enthousiasme in het publiek toen de eerste noten werden ingezet. Het helpt ook dat de band zelf steeds even geestdriftig speelt.
“Thanks for coming out on a school night!’ riep zanger/gitarist Tom May. We voelden ons prompt zestien jaar. Al kwam dit misschien ook omdat het merendeel van het publiek zich zo gedroeg: springen, zingen, crowdsurfen. De sfeer zat er zo mogelijk nog beter in dan bij Pup. Of het iets te maken had met de ondertussen geconsumeerde pintjes, durven we niet beweren. Er werd in ieder geval meer gezweet dan tijdens een sessie crossfit. Fitness voor punks, ya’ll.
De zang was niet altijd even toonvast – dat geven we eerlijk toe – en daar hadden wij ook zelf iets mee te maken. De opbouw van de set was echter perfect, een aantal explosieve hits afgewisseld met wat rustpunten en zo’n beetje een doorsnede van de laatste drie albums – en als toemaatje een cover van The Bouncing Souls als één van de drie bisnummers. De fans werden verwend.
Dat het een feestje zou worden, hadden we wel gehoopt. Met bands als Pup en The Menzingers zit je altijd wel snor. Zo werd Trix Club even een voorsmaakje van de zomer. Moge hij vol bier, gitaren en vriendschap zitten. Nood aan een acuut shot punk? Rep je dan naar één van onze buurlanden.
Foto’s door Gresle Photography.
