The Limiñanas zijn een psychedelisch duo uit het diepe zuiden van Frankrijk. Fans van psychedelische garage-pop zullen de band ongetwijfeld al ontdekt hebben, maar bij het grotere publiek bleef de groep tot nu toe redelijk ongekend en dus onbemind. Met deze nieuwe langspeler Shadow People zouden ze mogelijk ver buiten Frankrijk een achterban kunnen kweken. Want wat een ontdekkingsreis is dit album. Waar hun ouder werk nog tekort schoot in het vasthouden van de aandacht, verbazen ze nu met bijna elk nummer. Albumtrack “Shadow People” combineert een sinister marimba deuntje met slijpende gitaren op de achtergrond. Gast-vocaliste Emmanuelle Seigner maakt het nummer zo bedriegelijk boeiend dat het makkelijk is om de tijd uit het oog te verliezen terwijl je verdwaald in haar verleidelijke stem.
Het geluid van The Liminanas werd al veel vergeleken met dat van The Velvet Underground en hoewel wij die lijn niet zo ver zouden doortrekken als de meesten, maakt het beluisteren van dit album toch weer onlosmakelijk de connectie met The Velvet Underground & Nico (u weet wel, het banaanalbum). Al vanaf de opener “Ouverture” is de omschrijving hypnotiserend en monotoon op zijn plaats, zoals dit ook bij TVU het geval was. De psychedelische nonchalanche geïnspireerd door de garage uit de 60’s, laat een blijvende indruk achter doorheen het album.
Vooral op “Dimanche” laat het koude synthgeluid rillingen lopen over de rug, lichtjes deprimerend als het ware. Vreemd genoeg valt hier een 80’s new wave/cold wave-vibe te bemerken die nog enkele keren terugkeert in andere nummers.
Dé psychedelische trip die het potentieel heeft voor grotere reikwijdte is echter “Istanbul is Sleepy”. Het nummer was reeds vorig jaar al terug te vinden op de voorbereidende EP, en het zou ons niet verbazen als het binnenkort eens opduikt in de zoveelste opgeklopte reclame voor een of ander automerk. Niet erg, de muziek zit op zijn minst al goed dan.
De tweetaligheid die de band hanteert op dit album is troef. De paar Franse nummers maken de ontdekkingsreis des te meeslepender terwijl een volledig Franstalig album het grotere plaatje niet neergezet zou hebben. Het is onmogelijk dat “Le Premier Jour” en “Trois Bancs” géén onbevlekte geesteskinderen van Serge Gainsbourg zijn. De typerende stijl van het icoon en de bijhorende sensuele baslijnen zijn zonder een twijfel een grote inspiratie geweest voor The Limiñanas.
Het geluid uit de 80’s steekt opnieuw de kop op tijdens “The Gift”. Een nummer dat uit handen werd gegeven aan niemand minder dan Peter Hook (Joy Division, New Order), die in het verleden al had samengewerkt met de band. Hij herbekeek de arrangementen van het nummer zodat er een opvallende opbouw op te merken valt. Kleine elementen worden geleidelijk aan toegevoegd en weer weggenomen, hetgeen voor een interessante dynamiek zorgt. Hook liet zich naar eigen zeggen inspireren door het alom bekende “La vie en rose” voor deze bewerking. Hij mocht zelf ook de baspartij inspelen en zijn kenmerkende pittige sound is duidelijk aanwezig. Ook Iggy Pop drukte al zijn stempel van goedkeuring door de nieuwe nummers te draaien tijdens zijn radioshow ‘Iggy Confedential’ op BBC Radio 6.
Shadow People is een rijkelijk beïnvloed psychedelisch meesterwerk dat verschillende muziekgenres perfect combineert. Een samenvoeging van het beste uit de jaren zestig, tachtig en de Franse muziekgeschiedenis. Dit is een album waar we alleen maar vol lof over kunnen zijn.
