Op 21 november van vorig jaar speelde Black Rebel Motorcycle Club een stevige set in de Roma te Antwerpen. Enkele uren voor de razende gitaren zat drumster Leah Shapiro nog rustig backstage. Zoals het echte rock ’n rollers betaamd, was er niets al te chique te vinden in de coulissen. We konden zelfs stellen dat hetgeen we aantroffen alle stereotypen bevestigde: groezelige sfeer met een rookgordijn dat je tegemoet komt. Maar dat deed niets af aan de zeer warme ontvangst en gezellige babbel die we mochten hebben met een van de sterkste vrouwen in de rock ’n roll. We hadden het over het nieuwe album Wrong Creatures dat uitkomt op 12 januari, haar jeugd in Denemarken en haar liefde voor Tom Waits.
Eerst en vooral proficiat met jullie achtste album inmiddels. Hoe was het om terug samen te komen na de verplichte pauze?
Leah: “Ik zou het niet per se definiëren als ’terug samen komen’. Ik heb nooit het gevoel gehad dat we ooit gestopt zijn met werken, zelfs met de zes maanden rust door mijn operatie (Shapiro werd eind 2014 geopereerd aan Chiari Malformatie. Een hersenafwijking die kan leiden tot kracht- en gevoelsverlies, evenwicht- en coördinatiestoornissen, etc.). Er blijft altijd werk over. Tijdens mijn revalidatie waren we alweer een tour aan het plannen voor de zomer van 2015. Dat was fysiek heel zwaar, maar ik had het echt nodig. Na die tour hebben we ons volledig gesmeten op het schrijven van een nieuw album in onze kleine, bouwvallige oefenstudio thuis (lachend). Ertussenin hebben nog wat tours gedaan. Het ging nogal snel van touren naar de studio en terug.”
Jullie nieuw album klinkt toch vooral minder uptempo tegenover vorig materiaal. Is dat een bewuste keuze?
Leah: “De vorige zaten vol tempowissels. Het ene moment gaat het er gezapig aan toe, om dan niet veel later enkele versnellingen hoger te schakelen en verschroeiend uit de hoek te komen. Op Wrong Creatures hebben we ervoor gekozen om het tempo vrij constant te houden.”
Heeft het idee dat je nooit meer muziek zou spelen door je hoofd gespookt? Of was dat gewoon geen optie?
Leah: “Euhm, ik hoopte dat dat nooit een optie zou zijn, maar je kan zo’n dingen niet voorspellen. Die angst welde bij momenten wel op in mij, maar ik heb geprobeerd daar niet te veel aan toe te geven. Ik heb gewoon geprobeerd stap voor stap alles door te komen: eerst de operatie zelf en daarna gewoon gehoorzamen aan alles wat het team dat mij hielp met mijn revalidatieproces zei.”
Heb je tijdens die revalidatie ook hulp gekregen van je collega’s in de band of fans?
Leah: “Ja, enorm. De hele gemeenschap van BRMC-fans waren absoluut geweldig. Onze website-verantwoordelijke heeft een crowdfunding op poten gezet. De fans hebben letterlijk mijn leven gered, want de ziektekostenverzekering in Amerika is echt verschrikkelijk en dan druk ik mezelf nog vrij zacht uit (lachend). Maar gelukkig kreeg ik dus een serieuze duw in de rug. Ik twijfelde of ik mijn situatie wel bekend zou maken voor het grote publiek, maar achteraf gezien ben ik heel blij dat ik dat gedaan heb. Dankzij Facebook ben ik ook in contact gekomen met mensen die de operatie reeds ondergaan hadden en mij dus mentaal konden voorbereiden. Ze hielpen mij ook bij het kiezen van een chirurg. Dat heeft mij vooral enorm geholpen. Buiten de financiële hulp was heel de gemeenschap heel open en en genereus. Achteraf kon ik ook spreken met mensen die met dezelfde ziekte moesten leven. Zowel mensen die binnenkort ook onder het mes moesten, maar ook mensen die niet zo’n succesvolle operatie achter de rug hadden. Dat was wel angstaanjagend, maar iedereen bedoelde het goed uiteraard. Onze Facebook-pagina werd echt overspoeld met berichten van mensen die op eender welke manier met de aandoening in contact kwamen.”
Ik heb gelezen dat de chirurg die jou behandelde een groot fan van BRMC is. Was dat toevallig?
Leah: “Volledig toevallig. Hij was niet alleen BRMC-fan, maar een muziekfreak in het algemeen. Hij houdt ook van live optredens. Daardoor had hij een beter inzicht in wat het leven op tour inhoudt. Vooral fysiek dan en wat voor revalidatie ik moest ondergaan. Er waren dokters die me bij consultatie vertelden dat ik een maand na de operatie terug op tour zou kunnen vertrekken. Ik ben geen dokter, maar dat lijkt me helemaal niet mogelijk. Onder welke condities dan ook, leek me dat een beetje optimistisch (lachend). Het is goed om optimistisch te zijn, maar dat is gewoon onrealistisch.”
Over het tourleven gesproken: hoe is het eigenlijk om als vrouw op tour te zijn tussen allemaal mannen?
Leah: “Ik heb het nooit anders geweten, maar ik denk niet dat het zoveel anders is. We zijn hier allemaal gewoon om onze job te doen. Ik zit al tien jaar in de band en de hele crew is ook al een hele tijd bij elkaar. Iedereen is heel professioneel, dus zoveel maakt het niet uit.”
Dus de vooroordelen dat de rock ’n roll wereld een mannenwereldje is is hierbij ontkracht?
Leah: “Dat denk ik wel (lachend). Alles hangt af van van je eigen definitie van wat een mannenwereld is en of je al dan niet gelooft dat er in zo’n wereld geen plaats kan zijn voor iemand van het andere geslacht.”
Ik bedoel gewoon het algemene beeld van ruige mannen in zwarte leren jassen.
Leah: “Een zwarte leren jas dragen betekent niet veel hoor (lachend). Er zijn echt ‘badass’ vrouwen in rock ’n roll hoor.”
Heb je af en toe nood aan een soort uitlaatklep? Iets totaal anders dan zware gitaren.
Leah: “Ja uiteraard. Ik kan met niet inbeelden dat iemand dat niet nodig heeft. Hoewel ik enorm hou van zware muziek, touren specifiek met BRMC, mag dat niet de hele omvang van je bestaan zijn. Ik denk dat het niet echt gezond is als je geen ervaringen of leven buiten dit alles hebt en het beperkt je creativiteit. Alles wordt dan zo eendimensionaal. Zelfs los van de muziekwereld denk ik dat het belangrijk is om je horizon te verbreden. Ik ga graag uitdagingen aan die me tegemoet komen. Je kan er echt veel van leren, als je er maar met hart en ziel voor gaat. Ik heb in het verleden ook shows gespeeld die niet binnen de opties liggen van wat ik full-time zou willen doen, maar hoe breder je muzikaal gamma is, des te meer richtingen die je kan uitgaan.”
Vanwaar komt eigenlijk het idee van jullie biker-style muziek?
Leah: “We gaan nogal breed in de verschillende genres die we spelen, maar biker-style klinkt wel cool (lachend). Ik ga nogal graag de psychedelische kant op. Daarin kan je echt doen wat je wilt. De bandnaam komt van de film “The Wild One” met Marlon Brando, een bikerfilm, uiteraard (lachend). Langs de andere kant is het niet echt onze bedoeling om biker muziek te maken. Hopelijk kunnen we iets meer aan dan dat.”
Denk je dat het toevallig is dat jullie muziek zoveel gebruikt wordt in tv-series en films? Want de intro van Wrong Creatures “DFF” klinkt ook echt weer als de perfecte soundtrack voor een serie als Vikings.
Leah: “Het is zo grappig dat je exact die serie eruit haalt. Ik ben een hele periode volledig bezeten geweest door Vikings. Ik ben van origine Deense, dus het is gedeeltelijk mijn erfenis. Ik hou ook echt van de muziek die erin gebruikt wordt. Ik hou van het concept dat je overal ritme en muziek in kan vinden. Persoonlijk hou ik enorm van het geluid van de oceaan en het bos. “DFF” is geschreven met dat allemaal in het achterhoofd plus een klein beetje het gevoel van Vikings. Ze gebruiken nogal vocale geluiden in de serie, maar niet per se taal. We hebben al instrumentale muziek gemaakt in het verleden, maar ik wou eens onze stemmen gebruiken als instrument.”
Terug naar de series: op welke serie of film waarin jullie muziek gebruikt werd ben je het meest trots?
Leah: “Het zijn er echt zoveel, maar dat ons nummer “Stop” in Sons Of Anarchy werd gebruikt, is wel cool uiteraard. Hier zijn we weer bij de bikers (lachend). Ongeacht wat je ook denkt van de Twilight-films, vampieren waren echt populair gedurende een bepaalde periode. De soundtrack voor die filmreeks was ook enorm sterk en goed bij elkaar gezocht. Er staan echt een aantal heel goede nummers op. Zeker het nummer “Possibility” van Lykke Li vond ik heel sterk, maar ook bands als Muse, The Killers en Band Of Skulls maakten er deel van uit. Tussen die namen staan was een enorm grote eer.”
Wat zou Leah Shapiro gedaan hebben in het dagelijkse leven als BRMC of muziek spelen in het algemeen niet zo goed had uitgedraaid?
Leah: “Ik heb echt geen flauw idee. Ik zou waarschijnlijk nog altijd aan het panikeren zijn en toch een manier zoeken om wat ik nu doe toch te laten slagen. Al op heel jonge leeftijd panikeerde ik al over het feit dat ik moest opgroeien en een schoolcarrière tot een goed einde moest brengen. In Denemarken is het de gewoonte dat je na je middelbare school door Europa gaat reizen, terug thuis komt, een universitair diploma haalt en een goede job vindt. Op mijn tien jaar werd ik al gek van dat idee. Ik begon manieren te zoeken om rond dat hele systeem, opgroeien in het algemeen en een verantwoordelijk lid van de maatschappij zijn, te geraken (lachend).
Ik wou vooral niet vastgeroest geraken op één plaats. Ik heb heel wat dingen geprobeerd, maar tegen het einde van mijn middelbare school begon ik te drummen en dat klikte meteen. Ik heb nog andere instrumenten uitgeprobeerd, maar ik ben echt slecht in alles. Ik heb een tijdje een basgitaar gehad, geen hoogvlieger. Op school moest ik pianolessen volgen, verschrikkelijk (lachend). Ik kon enkel toonladders spelen, wat waarschijnlijk het meest nutteloze ooit is (lachend). Met drummen voelde alles heel natuurlijk aan en ik ben er ook obsessief mee bezig geweest. Het heeft wel jaren geduurd voor ik dan ook maar een beetje geld verdiende met muziek, laat staan er echt van kunnen leven. In het begin had ik de gekste jobs tussen al het touren door. Ik heb van alle dingen uitgedeeld: van ballonnen tot whiskey-shots.”
Was drummen dan echt een roeping voor jou?
Leah: “Zo kan je het verwoorden. Ik zeg meestal: de drums hebben mij gekozen. Mede door de drums heb ik ook de grootste beslissing van mijn leven gemaakt. Twee vrienden van mij gingen na het middelbaar naar Engeland om een jaar lang een muziekopleiding te volgen. Omdat ik nog geen idee had wat ik ging doen, hebben ze mij meegesleurd naar daar en zo is het allemaal begonnen.”
Nog een vraag om ons gesprek luchtig te eindigen: als je een liedje mocht kiezen dat jij graag zelf had geschreven, welk nummer zou het dan zijn?
Leah: “Oh man, zo luchtig is dat niet. Dat is echt een moeilijk vraag. Mijn hersenen gaan nu twee kanten uit: een liedje in het algemeen of meer specifiek naar de drums gaan kijken. (lange pauze) Mag ik je gewoon een album geven? Bone Machine van Tom Waits. Eigenlijk elk album van hem, maar dit toch specifiek dan. Hoe hij zijn drums en percussie doet, is echt geweldig. Het geeft een soort oergevoel. Als je naar “Going Out West” bijvoorbeeld luistert, zal je horen wat ik bedoel. Ik ben niet eens zeker of hij wel een drumset gebruikt (lachend). Het lijkt wel alsof er af en toe potten en pannen tussen zitten.”
