Door covers te maken van enkele pop-punknummers wist ze in April vorig jaar de aandacht te trekken van het muzieklabel Pure Noise Records, en amper negen maanden later verschijnt nu haar debuut All I Said Was Never Heard. Lizzy Farrall is haar naam, en ze is een jonge singer-songwriter die voorlopig nog vrijwel onbekend is. Op haar Facebook lezen we dat ze een ‘unhealthy obsession met earl grey tea en writing sad songs’ heeft, kortom, ze is Brits en brengt erg gevoelige muziek. Al haar nummers zijn een soort van dagboek dat ze bijhoudt, en ze zijn uiterst puur en eerlijk. Vier van de vijf songs kregen we al eerder te horen, toen ze uitgebracht werden als single, en keer op keer lieten ze ons sprakeloos achter.
De eerste single van op de EP, was ook de eerste single die we te horen kregen, op de dag dat ook aangekondigd werd dat Pure Noise haar een contract gaf. “Broken Toy” is misschien wel het gevoeligste nummer van All I Said Was Never Heard, en gaat over het eenzijdige blijvende gevoel van verliefdheid, nadat een relatie eindigd. In de bijhorende music video zijn niet alleen de landschappen prachtig, maar ook de ietwat minimalistische gitaarmuziek die op het einde bijna volledig wegvalt, waarna Farrall a capella voortgaat. “Pack Of Wolfs”, dat erna komt, is ook weer zo’n persoonlijk nummer, dat gaat over enkele problemen waar ze mee te kampen had. Opnieuw begeleidt door enkele akoestische gitaren en ditmaal ook melodieuze achtergrondzang laat ze met haar diepzinnige tekst weer menige traantjes vloeien. Het nummer begint rustig, maar wordt na een nog kalmer middenstukje iets levendiger en nog aangrijpender.
Na die twee ietwat vergelijkbare nummers zijn we des te meer verbaasd door de catchy elektrische gitaren en het hogere tempo in “Better With”. Het terugkerende refrein ‘And I have never spent so many days just wanting to be awake.’ beginnen we al snel mee te lippen, en stilzitten wordt stilaan ook moeilijker. Haar teksten blijven mooi en gevoelig, maar met dit nummer toont ze toch dat ze niet alleen trieste, trage songs kan brengen. In “Better Off” laat ze een rampzalige relatie achter zich, en de emoties die in haar stem sluipen, verraden de pijn achter het nummer. De ietwat vrolijke gitaar wijst dan weer op opluchting, en zorgt voor een positieve sfeer in het lied.
De afsluiter, “Hollow Friends” lijkt in het begin weer een traag, minimalistisch nummer te worden, maar gaandeweg groeit het. De drums krijgen meer invulling, door op het einde ook wat cymbalen te gebruiken, de gitaar wordt luider en er komen blazers bij op het einde. Zo geeft ze ook aan dit nummer een unieke toets en slaagt ze er in om ook dankzij de variatie in haar stem steeds nummers te creëren die zich ondanks dezelfde thema’s toch van elkaar differentiëren. Een mooi debuut dus van deze jonge Britse, die we vast en zeker in de gaten houden.
