Uitgelicht

22 albums die je misschien over het hoofd zag in 2017

Uitgelicht

22 albums die je misschien over het hoofd zag in 2017

Op een jaar komen er meer dan duizend albums uit over heel de wereld. Zoveel dat je niet alles kan gezien of gehoord hebben. Ook wij hebben dit jaar heel veel over het hoofd gezien, maar er zijn toch enkele platen die we jullie niet wilden onthouden. 22 om precies te zijn, en we hebben ze hier allemaal opgelijst voor jullie in een willekeurige volgorde, gewoon omdat ze allemaal evenveel de moeite waard zijn. We probeerden om de lijst zo divers mogelijk te maken, hopelijk vind je hier nog jouw ontdekking van het jaar!

Madeline Kenney – Night Night at the First Landing

Het debuut van Madeline Kenney is een pareltje dat zoveel invloeden bevat dat het uniek wordt. De jongedame werd voor haar plaat geholpen door Chaz Bundick (Toro y Moi), maar toch weet ze een eclectisch album voor te leggen die ze helemaal zelf in elkaar flanste. Sporen van shoegaze, indie rock, pop of country zijn nooit ver weg en aan de hand van haar frêle stem weet ze deze allemaal van een schattige, doch mature, invloed te voorzien. Hier dan weer experimenteel, daar dan weer lekker aanstekelijk, niets lijkt onmogelijk op deze plaat. Ze is zelfzeker en referenties naar Mazzy Star of Jessy Lanza zijn dan ook niet van de pot gerukt, een dame waarvan we in de toekomst nog veel hopen te horen.

The Surfing Magazines – The Surfing Magazines

Het debuut van The Surfing Magazines is er een met tonnen karakter. Voor de gelegenheid werkten leden van de Britse indiebands The Wave Pictures en Slow Club samen om het beste van de jaren ’60 in een nieuw no-nonsense jasje te steken. Op hun titelloze plaat horen we een mix van surfrock, rhythm & blues en bizarre popmuziek met een psychedelisch randje. Diepe tomdrums, rammelende gitaren en vlotte teksten weten die typische Britse schwung naar boven te brengen zonder te veel te rekenen op nostalgische gevoelens. Om de variatie te spekken wordt er ook af en toe gas terug genomen en komt de saxofoon zelfs af en toe boven piepen! Een album waar veel plezier aan te beleven valt!

Poppy Ackroyd – Sketches

De Londense muzikante Poppy Ackroyd mag dan wel klassiek geschoold zijn, binnen de lijntjes kleuren doet ze niet. Op haar vorige albums schreef ze eigentijdse klassieke muziek waarbij ze ook duchtig experimenteerde met gemanipuleerd piano- en vioolgeluid. Op Sketches toont Ackroyd aan dat die muziek ook zonder een ambientkarakter overeind blijft. Deze plaat bestaat namelijk uit herwerkingen van zes oudere werken en vier nagelnieuwe composities die ze herleidt naar pianoarrangementen. De uitkomst is een bloedmooi en gevoelig album waar Poppy Ackroyd haar expressie kanaliseert doorheen slechts één instrument. Zuivere emotie, maar nog steeds met enorm veel persoonlijkheid. Een stille voorloper op haar volgend album dat januari verschijnt en opnieuw zal experimenteren met etherische laagjes.

The Staves/yMusic – The Way Is Read

Dankzij hun engelachtige samenzang en fijne folknummers leerden we de zusjes Stavely-Taylor al kennen in 2012 met hun debuut Dead & Born & Grown. Met de door Justin Vernon (Bon Iver) geproduceerde opvolger If I Was in 2015 bevestigden ze alleen maar alle goeie vermoedens die we hadden. Maar hun nieuwe album The Way Is Read is een hele andere brok. De liefelijke luisterliedjes werden ingewisseld voor scherpe violen van het ensemble yMusic en het resultaat is een plaat die heel wat minder makkelijk te verteren is. Nu eens herkennen we er de oude Staves in (“Silent Side”), even later brengt yMusic ons in een nummer als “Courting is a Pleasure” naar haast barokke kamerpop oorden. Zacht en hard kunnen de zusjes als geen ander laten samenvloeien in bloedmooie en meeslepende nummers. Met de kerstvakantie in het verschiet is het de perfecte periode om de muziek van The Staves (en vooral The Way Is Read) nog een kans te geven. Want hun nieuwste plaat wordt na iedere luisterbeurt alleen maar beter en beter.

Le 77 – C‘est le 77

Le 77 (voor het gemak even uitgeschreven: le Sept-Sept) is voor velen nog een nobele onbekende en dan is het ook geen toeval dat hun eerste plaat, C’est le 77, voor velen (nog) onder de radar bleef. Dat is zonde want op hun eerste longplayer staan enkele parels zoals onder andere “Black Angus” en “DTR” die ons terug naar de jaren ’90 weten te katapulteren met hun laidback hiphop. Het viertal bestaande uit Fele Flingue, Peet, Morgan en Rayan brengen gedurende een dik halfuur hun muziek op een pretentieloze en soms wel humoristische manier dat het stilzitten onmogelijk word. Het in het Frans rappende collectief kan het dus ook zonder NIVEAU4!

Hajk – Hajk

Hajk komt uit Noorwegen, maakt aanstekelijke indie pop en Sigrid verklaarde ons al fan te zijn van de band. Dat is niet zonder reden, het debuut van de band bezorgt je tien nummers lang een goed gevoel. Dat komt enerzijds door de zeer aanstekelijke melodie die in alle nummers kruipt, de diverse stemmen en vooral het gemak waarmee alles naar voor komt. De ene keer ga je al fluitend door een zonnig landschap, de ander keer zit je gezellig rustig op een terrasje. De muziek past overal, maar dan vooral in de zomer en als dit al door Noren kan gemaakt worden, moet je het wel beluisteren.

Heaters – Matterhorn

Het uitspinnen van nummers zodat je tegelijk wegdroomt en een wauw-gevoel krijgt, is niet voor iedereen weggelegd. Toch kan Heaters dit op Matterhorn. Net zoals de berg is het puntig, moeilijk te beklimmen maar eenmaal je de beklimming voltooide, is het wondermooi. De band laat zijn nummers met een psychedelische invloed leven en gebruikt heel veel effecten om een zweverige sfeer in de muziek te krijgen. Het is dit samen met de repetitieve sound dat je in trance houdt en door hier en daar wat tempowijzigingen door te voeren, blijft het album altijd boeien. Slechts acht nummers lang en toch straf genoeg om te willen blijven luisteren. Jammer dat het zo onder de radar bleef, want de instrumentaal is dit een zeer sterk album.

Hoops – Routines

We houden bij Dansende Beren van dromerige indie rock. Hoops spant hierbij wel de kroon en wij vinden het jammer dat de band niet meer aandacht kreeg hier in ons landje. Nochtans moet de band niet onderdoen voor de Mac DeMarco’s onder ons. Toch is Hoops is minder slacker en iets meer dromerig. Soms gaat het tempo snel, andere keren nemen ze gas terug, maar de leidraad is wel genieten met wat genotsmiddelen in het lichaam. Door goed mee te zweven op de zachte deuntjes van de band gedrenkt in reverb, snap je meteen waarom Hoops zoveel meer verdient dan ze nu doet. Een band die wij maar al te graag eens in ons Belgenland aan het werk willen zien.

Mt. Wolf – Aetherlight

Als je in de Van Dale het woord ‘etherisch’ opzoekt, zou je op slag de muziek van Mt. Wolf moeten horen. In een jaar waar Bon Iver, Sigur Ros en andere hemelbestormers geen nieuw werk uitbrachten, was Aetherlight de beste plaat om hogere sferen op te zoeken. “Heavenbound” geeft met zijn titel al meteen alle intenties prijs en legt de lat voor het debuut van de Britse band al van bij het begin heel hoog. Een uur lang weten ze je te begeesteren met hun dreampop die de beste elementen uit Bon Iver en James Blake samenbrengt en doen er toch hun eigen ding mee. Naast Novo Amor, The Bronze Medal, The Slow Show en tal van andere bands slaagt Mt. Wolf zich toch te onderscheiden door geen goedkope emoties te verkopen en hun nummers de ruimte te geven om te groeien. “Hamburg” schurkt tegen de zes minuten aan en uitschieter “Starliner II” krijgt net geen negen minuten om zich in volle glorie open te spreiden. Mt. Wolf vraagt je tijd, maar dat is het meer dan waard.

Elder – Reflections Of A Floating World

Elder is eigenlijk één van de bekendste onbekende bands op deze lijst. In het stoner milieu draait deze band al sinds 2005 mee, maar daarbuiten zijn ze nooit echt gekend geraakt. Toch is hun muziek stevig, vuil en vol vettige riffs. Hun nieuwe plaat Reflections of A Floating World zou zomaar eens het beste kunnen zijn wat we van de band kregen. Zes nummers, allemaal schommelend rond de tien minuten en vooral een heel epische doch mysterieuze sfeer. Denk aan Mastodon maar dan veel minder toegankelijk en vooral veel instrumentaler. Elder heeft met Reflections Of A Floating World een ontwikkeling doorgemaakt die hen meteen bij de beste stoner bands van de laatste jaar brengt. Leer hen snel kennen, ze zijn echt de moeite.

Flat Worms – Flat Worms

Soms heeft een mens niet meer nodig dan eens goed doorrammen. Flat Worms neemt dit op hun debuut erg letterlijk. Ze mixen post punk zoals Parquet Courts of Protomartyr met garage rock zoals Ty Segall en Thee Oh Sees. Geen verbazing dus dat dit debuut op Castle Face Records (van John Dwyer van Thee Oh Sees) verscheen. De groep heeft ook banden met alle voorgenoemde bands dus het spreekt voor zich dat die invloeden niet van de pot zijn gerukt. Allemaal songs van om en bij de twee minuten en allemaal met de bedoeling om eens stevig door te zakken. Afsluiter “Red Hot Sand” toont de sterkte van de band en dit debuut, in de gaten houden is alweer een understatement.

Alyeska – Crush

Alaska Reid is amper zeventien, maar liet toch al direct een debuut optekenen dat kan tellen. Op Crush doet ze waar indierock in essentie nog het meest om draait, namelijk pretentieloze en leuke liedjes maken. De meest memorabele daarvan zijn “Sister Buckskin” en “Tilt-A Whirl”, die vol zitten met fleurige gitaarlijntjes, refreinen die niet uit je hoofd te krijgen zijn en een algehele vibe die zonder veel moeite een glimlach op je gezicht kan toveren. Gezien de plaat uit het brein van een tiener komt, is het niet verwonderlijk dat de tekst vaak aandoet alsof het uit een tienerdagboek komt. Er zitten stukken nostalgie naar haar kindertijd, coming of age thema’s en ook een laag nihilisme. Het zorgt voor een geheel van erg fijne liedjes, die ook een rusteloze en wispelturige ondertoon bezitten. En dat werkt perfect.

Katie Ellen – Cowgirl Blues

Drie jaar na het uiteenvallen van haar vorige band Chumped, schotelt Anika Pyle ons onder haar nieuwe alias Katie Ellen een indierock album voor, vol met teksten geschikt voor existentieel verdwaasde jongelui die niet al te zeker zijn van hun eigen plek in de wereld. Een mens kan zich afvragen wat er in godsnaam nog te bereiken valt met zo’n plaat. Die mens zou er in dat geval goed aan doen om naar Cowgirl Blues te luisteren. De hele plaat zindert en bruist, de melodieën zijn scherp, Pyle declameert haar teksten met een scherpe stem en vol overgave. Zo laat ze elk nummer dwingend en bijtend klinken. Tekstueel blijft ze niet in vaagheden hangen, maar wordt ze net heel persoonlijk, wat een extra kwetsbare laag toevoegt en alles naar een hoger niveau trekt. Geregeld duwt ze het gaspedaal flink in en laat ze een aantal nummers eindigen op een haast euforische noot. Wat Anika Pyle hier doet ligt sterk in de lijn van wat Waxahatchee solo en met haar (erg goede) vroegere band P.S. Eliot liet horen en hopelijk is Pyle een even rooskleurige toekomst beschoren.

Football, etc. – Corner

Football, etc. is een artiest die al jaren op bandcamp rondhangt, maar slechts recentelijk buiten dat platform erkenning is gaan genieten. Corner is dan ook niet het eerste werk van de Texaanse emo-rockband, maar wel het eerste dat onze aandacht kon grijpen en vasthouden. Op Corner laat de band hun gitaren goed hun gang gaan. Wat opvalt is dat alles erg helder klinkt, de melodieën zijn groots opgezet en de instrumentatie volgt dit patroon. De nummers die hieruit volgen zijn, voor ieder die van gitaarmuziek houdt, vrijwel onweerstaanbaar. Football, etc. speelt in hun teksten voornamelijk de underdog, maar toch leggen ze enorm veel energie aan de dag. Het resultaat is een half uur dat voorbij vliegt, gevuld met enkel voltreffers. Volgend jaar volgt een tour met de populaire indie-act Japanese Breakfast, wat de band hopelijk een aantal nieuwe fans kan opleveren.

CANVAS – Worry

Post-hardcore komt de laatste jaren enorm op en dit resulteert in een overvloed aan matige bands die een ietwat generische sound hebben. Het Britse CANVAS hoort daar gelukkig niet bij en steekt met kop en schouders boven de rest uit. Het album is een met emoties beladen meesterwerk over de zorgen en angsten die horen bij eenzaamheid, ouder worden en depressies. De stijl van CANVAS laat zich kenmerken door geëmotioneerde screams en melodieuze gitaarstukken die je bij de keel grijpen. Er is ook gelet op details, zo begint het album met een smeekbede aan een geliefde, en misschien de luisteraars om te blijven. Maar alle gebeurtenissen in het album blijken te veel te zijn, want met uitgerekend die verwoording eindigt het laatste nummer “All Allone” dan ook; ‘I’m Relapsing. Please stay for a while. Love the boy who hides behind his smile.’ De zanger voert een zware strijd tegen deze angsten, maar naar het einde toe, krijgt de depressie hem te pakken, “Haunt You” is één van de weinige nummers die iets zachter zijn, neerslachtig eigenlijk, niet enkel qua zang maar ook op muzikaal vlak.

Clap! Clap! – DIG DELVE DAMN

Cristiano Crisci, Italië’s snelst groeiende dj en producer, heeft nogal een neus voor etniciteit en culturele antropologie. Dus, wat dacht het Tropenmuseum in Amsterdam? “We geven die vriendelijke mens ons hele audio archief.” Alle geluiden die de Nederlanders opnamen in ex-kolonies werden aan hem opengesteld om volledig uit te kammen. Een beetje jaloezie is op zijn plaats, maar als je dan hoort wat voor een genre-overschrijdend album daar is uitgekomen, verbleekt die emotie direct. Clap! Clap! trakteert ons met DIG! DELVE! DAMN! op een aardbol uit een andere dimensie. Venus lijkt even dichtbij of veraf als Afrika of Azië. Een elektronische behandeling van de meest authentieke opnames die een man in zijn handen kan krijgen. Een knap staaltje knip en plak werk dat bewijst dat muziek maken, in welk genre dan ook, altijd een zoektocht is. Jij hoeft niet te zoeken, want dit album is voor het buitenaardse bedrag van €0,00 hier te downloaden.

Bedouine – Bedouine

Het leek wel alsof we in 2017 om de oren werden gestaan met sterke platen van sterke vrouwen. Björk, Julien Baker, Phoebe Bridgers, Aldous Harding, The Weather Station … de lijst is schier eindeloos en toch waren we bijna het heerlijke debuut van Bedouine vergeten. Je zou ook haast vergeten dat het een album was dat dit jaar verscheen. Van het artwork, de stem tot de instrumentatie en het gevoel, alles ademt jaren 70 en het lijkt alsof Azniv Korkejian haar album na jaren vanonder het stof haalde. Korkejian werd geboren in Syrië met Armeense ouders, verbleef haar jeugd in Saoedi Arabië en trok naar de Verenigde Staten toen haar familie een Green Card won. Toch klinken nummers als “Dusty Eyes” en “One of These Days” door en door Amerikaans. Haar zoete stem en songwriterkunsten zijn op haar debuut al uitgepuurd en nemen je al meteen op sleeptouw. Indringend, integer en altijd zeemzoet. Laat je bezweren door Bedouine en raak nooit meer uit die gelukzalige roes!

WSTR – Red, Green Or Inbetween

Begin 2017 verscheen een straf pop punk album van een band uit Australië. Hoewel ieder nummer meezingbaar en aanstekelijk is, wist het nooit een groot publiek te bereiken. Oké, erg origineel is het niet maar de lyrics zijn wel straf gebracht en de band windt er ook nergens doekjes om. Ze zijn er om jou elf nummer lang alles te laten geven. Nergens nemen ze gas terug en overal blijft er dan ook een soort van zeer strakke, energieke vibe hangen. De vocals zijn zeer proper gebracht maar toch verschuilt er zich altijd een furieuze ondertoon. Leuke plaat die je zeker moet checken als je into de pop punk bent van onder meer Neck Deep, New Found Glory of zelfs Sum 41.

Frances – Things I’ve Never Said

Na het succes van “Don’t Worry About Me” had Frances gerust een volledig album vol pianoballads kunnen schrijven. Dat ze het niet deed, verdient al een eerste pluim. Dat ze nog eens durft om ook totaal andere dingen te doen, geeft haar een tweede. Dat Things I’ve Never Said daarnaast gewoon nog eens bomvol goéie songs staat, brengt het totaal op drie. Toegegeven, dat meisje-met-de-piano blijft er overal wel een beetje in. Het Adele-gehalte zit nooit ver weg, maar stoort eigenlijk ook helemaal niet. Eigenlijk zit er vooral diep verscholen een popprinses in Frances. “Let It Out” en “No Matter” hadden niet misstaan op een album van Taylor Swift. “Grow” en “Say It Again” zijn dan weer Coldplaynummers die Chris Martin en de zijnen zélf nog niet geschreven hebben. Voorliefde voor een goeie melodie en weemoedig naar wat pianoklanken? Dan is dit album helemaal iets voor jou.

Yellow Days – Is Everything Okay In Your World?

George Van Der Broek, beter gekend als Yellow Days, bracht in 2016 zijn debuut EP Harmful Melodies uit en die werd alvast warm ontvangen. In 2017 was het tijd voor zijn eerste langspeler Is Everything Okay In Your World? en die toont alvast dat de achttienjarige singer-songwriter een mooie toekomst te wachten staat. Zo werkte hij voor de plaat samen met o.a. Reijje Snow. Hoewel hij niet heel anders klinkt dan als op zijn EP, blijft zijn sound wel vernieuwend klinken. Een melting pot van jazz, indie, soul, blues en meer. Dromerige synths, wenende gitaren en zijn rasperige stem geven de melancholische tonen een rauw kantje. Je mag de titel van de plaat ook vrij letterlijk opnemen: hoe voel je je op dit moment? Met zijn dertien songs probeert hij immers op verschillende wijze een antwoord te geven op die vraag. Het past dan ook perfect bij de filosofische aard van de man, die zelf zegt veel bezig te zijn met de grote vragen des levens. Yellow Days wordt wel al eens vergeleken met Mac DeMarco of King Krule, maar met Is Everything Okay in Your World? belooft dit jong talent alvast zijn eigen weg te plaveien.

Swedish Death Candy – Swedish Death Candy

De prijs voor meest misleidende bandnaam van dit jaar gaat naar Swedish Death Candy. De band kot niet uit Zweden, maakt geen death metal en is al zeker geen snoepje dat je zomaar gaat uitkiezen in de winkel. Ze zijn namelijk wel zo donker als de dood en klinken op hun debuutalbum krachtiger dan eender welke band in hetzelfde genre. Plaats ze gemakkelijk naast Black Sabbath of Fuzz en je weet wat je kan krijgen. Stevige garagerock met een streepje sludge en de nodige aanstekelijkheid. Sterke nummers die telkens maar weer de kracht in jezelf naar boven halen. Gitaarsolo’s zijn geen vreemde en hoe langer de nummers duren, hoe meer je van binnenuit wilt ontploffen. Dodelijk snoep dus.

Jesse Hale Moore – Green End

Soms kan iets dat super afgelikt is en gemaakt voor de radio ook helemaal niet doorbreken. Dat maakt Jesse Hale Moore mee met zijn debuutalbum. Nagenoeg geen promo, bijna geen recensies en dus ook nergens enige aandacht. Toch verdient Jesse Hale Moore dit zeker. Hij maakt breekbare nummers waarin hij zijn hart en ziel legt en dat voel je ook als je naar het album luistert. Hij kreeg hulp van David Hartley (The War On Drugs) en die breekbare sfeer hoor je ook terug in zijn muziek. Hoogtepunt is ongetwijfeld “Every Time”, maar alle songs op deze plaat bevatten een eigenheid die de gevoelige mens in je naar bovenhaalt.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single VENUES - "Unspoken Words"

VENUES is een posthardcore, alternatieve rockband uit Stuttgart die actief is sinds 2015, toen nog onder de naam Break Down A Venue….
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single TUKAN - "Noranda"

Het gaat snel voor de jongens van TUKAN. Het Brusselse kwartet heeft in twee jaar tijd al meer dan honderd concerten op…
LiveRecensies

Elder @ Het Depot: Betrouwbaar vakmanschap

Soms moet het weekend niet altijd met een aperitief ingezet worden, maar kan dat wel met een streepje van de fijnste stonerrock….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.