AlbumsRecensies

U2 – Songs of Experience (★★): Hoe nieuw soms niet nieuw is

Onze oude vrienden zijn terug met een nieuw album. Deze keer schakelden ze hun ‘experience’ duidelijk in en verrasten ze ons niet door een volledig album ongevraagd in eenieders iTunes te droppen. Wikipedia leert uw dienstbode dat dit alweer het 14e studioalbum van Bono en co is. 14 maal is scheepsrecht, of toch niet?

Voor het geld moeten ze het al lang niet meer doen, de kick moet dan maar de plaatsvervangende reden zijn. Diezelfde kick bekomen wij toch niet van dit album. Liedjes die, het moet gezegd, wel perfect zijn voor stadia vol fans. Openen doet de Ierse band met “Love is All We Have Left”, traag en nogal ‘openend, als u begrijpt wat we bedoelen. Simpel en ons vooral met een hongerig gevoel achterlatend. “Lights of Home” begint sterk en trekt dat relatief goed door. Tot aan het refrein. Dan wordt het een meezinger.

“You’re the Best Thing About Me”, een lied dat zowaar het zwakkere afkooksel van het neefje van het broertje van “Where the Streets Have no Name” zou kunnen zijn. Zo’n lied. Waar de laatste song ons een breder beeld op gitaarspel biedt, stelt de eerste gewoon teleur. Het refrein is literatuur. Zoals de Dag Allemaal dat is.

“Get out of Your Own Way” is zo’n typische aanmoedigingssong voor tieners. Alleen zijn die tieners van tegenwoordig bij U2 49- jarige BMW-besturende bedrijfsleiders. De outro (mét Kendrick Lamar) is wél geinig. Alsof ze het zelf weten. “American Soul” brengt hopelijk genoeg op voor Depeche Mode, er is namelijk best wel wat leentjebuur bij hen gespeeld. Misschien is het refrein, bekeken door de roze bril van Bono, wél Rock and Roll zoals ze zelf verkondigen, wij zien hier alvast niets van. Het woordmopje RefugJezus bekoort ons wel, maar daar blijft het bij.

De baslijn op “Summer of Love” mag er zijn, het moet gezegd. Er wordt zelfs voorzichtig meegefloten door uw verslaggever. De subtiele overgangen gaan van Ed Sheeran-invloed uit de strofes naar Lost Frequencies in het refrein. Gewoon goed en slim. Niet alles hoeft slecht genoemd worden. “Red Flag Day” heeft misschien niet de meest vrouwvriendelijke titel (of ligt dat aan onze geperverteerde geest) maar het is wél een catchy popsong. Een kolfje naar de hand van de liefhebbers van onze eigen The Lighthouse en consoorten. Na meefluiten wordt er nu ook al met de heupen gewiegd. Zeker door de drumbeat in het tweede refrein die ons naar The Police katapulteerde. En dan… Vrije val naar een lied dat even overbodig is als groene coca-cola, een zonnebril in de regen of Leo van Taxi Leo in Thuis. “The Showman” zal waarschijnlijk geen klassieker worden, helaas.

U2 bewijst de laatste jaren de oren open gehouden te hebben. Een Mura Masa invloed op “The Litte Things that Give you Away” valt niet te ontkennen. Hier voegden ze hun geheel eigen delay-gitaartjes toe. Helaas tot niet al te groot succes. Hoe catchy “Summer of Love” of “Red Flag Day” ook moge zijn, “The Litte Things that Give you Away” is het niet. Sometimes believen wij jouw ‘existance’ ook niet, Bono!

De volgende track heeft de vreemde atmosfeer van een Bjork-plaat. Combineer dat met Beatles-eque arrangementen in het refrein en je komt zowat bij het eindproduct “Landlady”. U2 krikt het niveau terug op. “Landlady” valt best naar te luisteren. De verdoken solo’s zijn zowaar een plus. De brug had misschien niet gehoeven maar het refrein compenseert dit best.

De industriële intro van ’The Blackout’ is zonder enige twijfel goed. Zoals in het goede van de vuile en ruige 80’s, denk aan New Order, gekruist met een opgekuiste versie van Royal Blood. Giet over die kruisbestuiving nog wat toegankelijke Goose en je komt tot een stoer mama en papa – liedje. Niemand zegt hier dat dat slecht hoeft te zijn.

U2 zou U2 niet zijn als ze een goed liedje opvolgen met een slecht. Denk aan alles wat fout gaat bij Keane, Kings of Leon of Imagine Dragons. Dat is zowat wat er bij “Love is Bigger than Anything in its Way” gebeurt. Die festivalterrein-samenzang-outro zou cool kunnen zijn, maar dan herinneren we ons dat U2 helemaal geen festivals speelt. ‘Overbodig’ is dus vooral de term die bij ons naar boven komt. De laatste ‘song of experience’, “13”, die qua intro wat doet denken aan “Fix You” van Coldplay (nog zo’n band…) heeft bij ons geen negatieve gevoelens opgewekt (hoezee). Evenmin positieve (Oh nee).

Eindigen doet deze plaat dus gewoon in stilte en anonimiteit, zoals deze plaat zou moeten gehouden worden. Zelfs wij kunnen niet ontkennen dat er enkele leuke liedjes op staan. Een enkel zelfs de moeite waard in een lijst te stoppen op je favoriete streamingdienst! Voor het overige is deze plaat vooral gemaakt als opvulsel/bonus bij een aantal singles. Als je er op die manier naar luistert valt het allemaal best wel mee, maar verwacht geen plaat met dertien klassiekers op.

PS: “Ordinary Love” vanop het deluxe album is echt een straffe en goeie popsong. Luistert u daar gewoon naar en dan heeft u meer dan genoeg ‘nieuwe’ U2 voor de kiezen gekregen.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single U2 - "Atomic City"

Het was alweer een hele tijd geleden dat we van de Ierse rockers van U2 nieuwe muziek te horen kregen. Of dat…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single U2 - "Your Song Saved My Life"

Wie geïnteresseerd is in bands met een rijke geschiedenis, zal U2 maar een saaie band vinden. Sinds 1976 bestaat de Ierse rockgroep…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Martin Garrix - "We Are The People" (feat. Bono & The Edge)

Nederlander Martin Garrix heeft het al ver geschopt in zijn leven. De dj speelde reeds op festivals als Coachella en Tomorrowland en…

2 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.