De Muziekodroom te Hasselt vormde gisteren het decor van onze zondagavond. In plaats van ons, samen met de helft van televisiekijkend Vlaanderen, voor de beeldbuis te verschansen om de seizoensfinale van de Tabula Rasa mee te maken, trotseerden wij de koude en mist richting Hasselt. Daar waren we getuige van de ontknoping van de Europese tournée van The Amity Affliction, Counterparts, Alazka en Casey. We zagen alvast dat achter de talrijke tattoos, het gitaargeweld en ruige bolsters enkele blanke, emotionele pitten verscholen zaten.

Casey mocht de avond, voor een reeds halfvolle Muziekodroom, openen. De jonge Welshmen brengen rauwe, emotionele melodic hardcore die begrippen zoals liefdesverdriet en melancholie omarmen. De zaal is misschien wel halfvol maar het glas is altijd halfleeg wat Casey betreft. En dat zullen we geweten hebben want het is duidelijk dat zanger Tom Weaver maar al te goed weet hoe depressie, liefdesverdriet en radeloosheid voelen. De jongeman spuwt en schreeuwt zijn lyrics aan ons adres als ware het wij die zijn hart zo zwaar gebroken hebben. Midden de set moet Weaver ook even het podium verlaten daar hij zijn hevig bloedende neus – nog steeds geen idee hoe hij het geflikt heeft – moest laten verzorgen. “Excuse me while I try to stop this bleeding” klonk het zwakjes en verontschuldigend. Dat er bloed, zweet en veel tranen in de pakkende songs van Casey zijn verwerkt, is misschien een understatement.

Next up: Alazka. De Duitse band, herrezen uit de assen van Burning Down Alaska, heeft er duidelijk zin in. Zangers Tobias Rische en Kassim Auale springen wild enthousiast over het podium terwijl ze vlekkeloos en afwisselend hardere stukken combineren met clean zang. Het contrast tussen de poppy clean zang van Auale en het rommelende klokkenspel van Rische kon bijna niet groter zijn. Mocht de outfit van Auale er nu niet uit gezien hebben alsof hij eigenlijk op een schlageravond in de Ethias Arena had moeten staan. Maar dit geheel terzijde. Alazka brengt een relatief strakke set waar het effectpedaal niet geschuwd wordt maar het publiek echt mee krijgen, lukt hen echter niet. De sing alongs worden wel beantwoord en de gsm lichtjes worden bij het nummer ‘Phoenix’ massaal de lucht in gestoken op vraag van Kassim maar echt warm wordt het publiek er niet van. De temperatuur blijft op het Alaskaanse gemiddelde steken. Het vele verloop naar de bar en de vele mensen die nog rond de merch stand hangen zijn hier stille getuigen van.

Counterparts heeft er een nieuw wapenfeit, getiteld You’re Not You Anymore, bij. Een ideaal excuus voor de heren om het grondplan van de Muziekodroom eens onder de loep te nemen en te trachten her en der wat aanpassing door te voeren via het publiek. Mission accomplished. Het publiek gaat vanaf het eerste nummer los op de hevige, melodieuze tonen van zowel oud en nieuw werk van de band. Circle pits, wall of deaths,… zanger Brendan Murphy vraagt en hij krijgt wat zijn hartje begeert. De jongens lijken ook oprecht dankbaar om in de Muziekodroom te staan. “Every time we play here the amount of people gets bigger and that makes us happy. We don’t deserve you guys.”. Behold nederigheid.  Nochtans verdient Counterparts iedere seconde van onze aandacht. Hoe de heerschappen er na wekenlang toeren nog steeds in slagen zo strak en vernuftig te klinken, is ons een raadsel maar de energie straalt van de band. Wat zich dan ook direct vertaalt in een wild moshende, meezingende meute voor het podium. Her en der durft er zich zelfs al iemand al crowdsurfend richting het podium te begeven om Murphy eventjes te ontlasten van zijn vocale arbeid wat alleen maar in een dikke smile bij de zanger resulteert. Counterparts kwam, zag en overwon vele harten.

Na een korte pauze waarin we door de geluidsmannen van dienst verwend werden door enkele mooie dansplaatjes van Eminem, Nicki Minaj en Charlie XCX – ja, er werd volop gedanst – bestijgt The Amity Affliction het podium. Openen doet de band met het eerste nummer van hun nieuwste langspeler This Could Be Heartbreak. Zanger Joel Birch en bassist/backing vocalist Ahren Stringer staan er beiden wel wat voor gekend om een wisselende kwaliteit van performance te geven maar daar moeten we deze avond alvast niet voor vrezen. Birch ziet er wel vermoeid uit door het vele toeren maar zijn stem blijkt meer dan snor te zitten terwijl hij luidkeels over thema’s als depressie, wanhoop en zelfmoordgedachten zingt. Ook Ahren lijkt deze avond in topvorm te zijn en zingt moeiteloos de vele melodieën en refreinen, waar hij soms bijgestaan wordt door gitarist Dan Brown, terwijl hij lustig verder hamert op zijn basgitaar. ‘Open Letter’ wordt alvast goed onthaald en de zaal, nog steeds goed opgewarmd door Counterparts, zingt naar hartelust het refreintje uit volle borst mee. Wat direct opvalt doorheen de set is dat de band vooral ouder werk speelt, wat door de fans goed onthaald wordt. Klassieker én breakthrough hitje van de band, ‘Chasing Ghosts, bezorgt ons alvast een eerste kippenvelmoment doorheen de setlist wanneer alle aanwezigen het refrein meezingen met de band.

Bij ‘All Fucked Up’ wordt het gitaargeweld van de band even gelaten voor wat het is en wordt de akoestische gitaar van Brown even van onder het stof gehaald. De boodschap is simpel; iedereen heeft zijn problemen, iedereen heeft zijn demonen maar we staan er niet alleen voor. Net zoals in ‘Never Alone’ probeert de band ook een positieve boodschap te brengen doorheen de donkere lyrics die ze soms brengen. ‘All Fucked Up’ resulteert dan ook in een mooie samenzang waarbij het publiek de song vooral mee helpt dragen. In het tweede deel van de set valt vooral op hoe de band wat gas terug neemt en een reeks kalmere nummers brengt. Het lijkt het publiek niet te deren want het voorste deel van de Muziekodroom blijft alles geven om mee te zingen en de beweging erin te houden. ‘Death’s Hand’ en ‘Shine On’ zijn leuke vullertjes maar mochten gerust vervangen worden door iets meer opzwepende nummers wat ons betreft. Gelukkig trekt de band met ‘Pittsburgh’ en ‘Don’t Lean On Me’ nogmaals de volle aandacht naar zich toe. De hitjes missen hun effect niet en nogmaals krijgen we spontaan kippenvel wanneer een volledige Muziekodroom meezingt. Na een laatste nummer verlaat de band, zienderogen vermoeid, het podium met de boodschap dat één van de laatste keren, gedurende een lange tijd, was dat ze in Europa stond.

We zagen vanavond een mooie afsluit van de Europese tour van The Amity Affliction en co. De ene band wist meer te overtuigen dan de ander maar in the end werd het een avond vol kwaliteitsvolle bands en een losse, open sfeer binnen de Muziekodroom. The Amity Affliction en Counterparts kwamen als overwinnaars uit de mist en mogen nu nog het Verenigd Koninkrijk gaan overtuigen alvorens ze Kerstmis op het strand gaan doorbrengen in Australië.

Setlist:

I Bring The Weather With Me

Open Letter

Lost & Fading

Never Alone

Chasing Ghosts

The Weigh Down