Het gaat ontzettend hard voor Rory Graham, beter bekend als Rag’n’Bone Man. In April stond hij nog in ons kleine landje; als eindhalte van zijn wereldwijde tournee verkocht hij de AB volledig uit. Ditmaal is België opnieuw de laatste stop, bij zijn ‘The Overproof Tour’. Vorst Nationaal was hopeloos uitverkocht en iedereen hing aan zijn lippen. Maar nu eerst iets over de geweldige voorprogramma’s.
De Schotse singer-songwriter mocht een halfvolle zaal opwarmen met zijn prachtige gevoelige muziek en dat deed hij op fenomenale wijze. Hij kwam stil op, alleen, zonder een woord te zeggen en bracht ons in bekoring met zijn rauwe stem. Tijdens het eerste nummer liet zijn stem het af en toe wel een beetje afweten, maar wanneer hij bij het tweede nummer, “Lost On You”, vergezeld werd door een pianist op dat grote podium, klonk hij foutloos. Stilaan begon het ons op te vallen dat een groot deel van de menigte al vroeger gekomen was, enkel en alleen om een goede zitplaats te bemachtigen. Deze enorm grote groep zweeg geen seconde, en door hun rumoer kon je met momenten deze verlegen Schot amper horen. Echt een schandalig gebrek aan respect voor deze zeer jonge muzikant. Met “Bruises” kreeg hij toch een groot deel van het publiek stil, en dit lied was dan ook samen met “Lost On You” een hoogtepunt in zijn korte set.
Hierna was het de beurt aan de vrolijke, ietwat knettergekke Rukhsana Merrise, die veel interactie met het publiek uitlokte, in een poging om die vele mensen die enkel voor Rag’n’Bone Man kwamen toch mee te krijgen. Ze liet het publiek haar naam scanderen, stukjes meezingen, en trok met haar enthousiasme alle aandacht naar zich toe. Spijtig genoeg waren er nog steeds veel te veel mensen die beter in een café een tasje koffie gingen drinken in plaats van door haar optreden heen te praten. Ze bracht onder meer “Can’t Feel My Face” van The Weeknd, met een heel trage intro, waarna het nummer in sneltempo verderging. Dan was het tijd voor een mooie song voor iemand die het in haar woorden eigenlijk niet waard was. Eindigen deed ze met het energieke “Money”, dat bij iedereen voor beweging zorgde en de zaal toch een beetje aan het dansen kreeg. Als onverwacht intermezzo weerklonk ‘And so, Sally can wait. She knows it’s too late as we’re walking on by. Her soul slides away. But don’t look back in anger.’ Een stukje van Oasis dus, waarna ze “Money” afwerkte en het publiek uitvoerig bedankte.
Het moment waarop die vele kwetterende fans wachtten, was eindelijk aangebroken, het was tijd voor the man himself, Rag’n’Bone Man. Na een bombastische intro van enkele blazers en onder begeleiding van oorverdovend geschreeuw uit de ondertussen stampvolle zaal, kwam onze favoriete vriendelijke reus eindelijk op. Het was nogal druk op het podium, in totaal stonden er acht muzikanten, en als versiering hingen er mooie illustraties op de achtergrond. Met “Wolves” trapte hij zijn set op gang, en die mooie, diepe stem greep onmiddellijk iedereen bij de keel. Deze Rory Graham is werkelijk nu al één van de groten in de blues- en soulwereld.
Tijdens “No Mother” merkten we toevallig ook de moeder van deze grote meneer op, bij de soundmixcrew. Ze genoot met volle teugen van het werk van haar zoon. Met “Ego” overtuigde hij iedereen van zijn kunnen en konden we hem voor de eerste maal nog eens horen rappen. Dit was absoluut niet de laatste keer. Tijdens “The Fire” greep hij terug naar zijn roots als rapper, om ons enkele krachtige verzen te brengen. Zelf kwam hij dan tot de vaststelling dat hij veel depressieve songs heeft, waarna hij iedereen aan het lachen bracht met de opmerking ‘This one also is.’
https://www.instagram.com/p/Bbd9ghzFkUf/?taken-at=213373505
“Your Way”, samen geschreven met Jamie Lidell, bracht iedereen in beweging, en hoewel hijzelf tot dan nog vrij statisch op het podium had gestaan, begon er nu ook wat beweging in te komen. Toen “Lay My Body Down” begon, zagen we een enkeling met een aansteker zwaaien. Hierop volgde “Perfume”, na een heel lange intro die wel voor een rustmomentje zorgde. Rag’n’Bone Man verbaasde iedereen toen hij aantoonde niet alleen zeer diep en laag te kunnen gaan, maar zijn stem ook gevoelig hoog liet weerklinken.
Bij “Life In Her Yet”, een song geschreven voor zijn geweldige grootmoeder, werden de emoties hem misschien iets te veel, want voor de eerste en enige keer van heel de avond hoorden we hem even vals zingen. Uiteraard herstelde dit bescheiden natuurtalent zich vrijwel onmiddellijk, want “Odetta” klonk foutloos. Tijd voor nog een grapje moet hij gedacht hebben, want dit volgde: ‘I only have three happy songs -korte pauze- joking, only two.’ waarna hij de eerste ervan bracht, “Grace”. Het publiek werd uitzinnig, brulde luid me, en heel de zaal lichtte op met gsm-lichten en aanstekers. Het enige wat hij daarna nog kon mompelen was ‘That’s so fucking cool… so cool.’
https://www.instagram.com/p/BbePztzgBls/?taken-at=213373505
Bij het volgende nummer, één van zijn grootste hits, “Skin”, was de sfeer totaal anders. Enkel de pianist bleef nog over om hem te vergezellen en in heel de zaal waren enkel de vele fans die de tekst foutloos meezongen te horen. Zijn tweede ‘happy song’, “Take You As You Are” begon eerder als duet met zijn indrukwekkende achtergrondzangeres, en ontpopte zich daarna tot een waar feest voor alle aanwezigen. Het lijkt er ook op dat we binnenkort nieuw materiaal te horen krijgen, want “Run With The Beast” bestaat naar eigen zeggen nog niet echt, maar is toch al klaar om live gebracht te worden. We kregen veel creativiteit te horen bij de twee blazers, die echt wel een extra dimensie aan zijn nummers gaven. Met “Guilty” verbaasde hij ons, niet enkel met zijn stem, maar ook door de dansmoves die hij aan ons presenteerde. Net als bij “Skin”, kregen we een ietwat aangepaste versie van “Human”. Zijn stem klonk minder diep en naar het einde toe kregen we nog een freestyle rap op de tonen van dit nummer te horen, waarna hij voor een laatste keer het refrein zong.
Na heel veel gebrul van het publiek, betrad hij het podium opnieuw, eerst alleen, maar later volgden de achtergrondzangeres en gitarist. Opnieuw kregen we een nieuw nummer voorgeschoteld, dat een blijvende indruk naliet. “Don’t Set The World On Fire” heette het, en we kunnen niet wachten tot het uitkomt. We vreesden dat “The Bitter End” ook het einde van zijn show inluidde, maar toen hij ons vroeg om ‘Hell yeah.’ te roepen, wisten we dat het gelijknamige nummer nog volgde.
De avond werd dus goed op gang getrapt door Lewis Capaldi en Rukhsana Merrise, waarna Rag’n’Bone Man het publiek gaf waarvoor ze kwamen, spijtig toch van dat gebrek aan respect voor die eerste twee acts.
Setlist:
Wolves
Ego
Your Way Or The Rope
The Fire
Lay My Body Down
Perfume
Life In Her Yet
Odetta
Grace
Skin
As You Are
Run With The Beast
Guilty
Human
Encore:
Don’t Set The World On Fire
Bitter End
Hell Yeah
