Het kan geen toeval zijn dat Josh Tillman, beter bekend als Father John Misty, op een zondag met zijn band neerstreek in de AB. Op de dag des Heeres kwam de voormalig drummer van Fleet Foxes prediken over de schepping, de maatschappij, kunst, cultuur en liefde en het publiek van de Ancienne Belgique geloofde ieder woord. Samen met zijn zeskoppige band wisselde hij bijtende kritiek af met tedere liefkozingen en dekte hij zijn megalomanie toe met zelfspot. Father John Misty heeft zijn voor- en tegenstanders, al deed hij in de Ancienne Belgique zijn stinkende best om beide partijen tevreden te stellen. En met succes.
Met Weyes Blood konden we ons geen beter voorprogramma bedenken. We zagen haar al aan het werk in de Botanique en Le Grand Mix, maar de grote zaal van de AB intimideerde haar allerminst. Haar ingetogen nummers en haar tedere glimlach voelden aan als het compleet tegenovergestelde van wat er nog ging komen. “Diary” en “Used To Be” klonken nog als pagina’s uit Natalie Mering’s dagboek, maar door haar heldere stem en het seventies geïnspireerde instrumentarium verhief ze haar nummers van ‘verlegen meisjes’-nummers naar vergeten klassiekers uit een vorige eeuw. Terwijl een vlag van een wereldbol gedrapeerd hing over haar piano, klonk haar stem eerder buitenaards in “Seven Words”. Ook de manier waarop ze met één simpel vingertje en een brede glimlach het publiek het zwijgen oplegde toen dat te vroeg in klappen uitbarsten tijdens haar cover van Soft Machine’s “A Certain Kind”, toont hoe sterk ze gegroeid is als performer en nu stevig in haar schoenen staat op een podium. Dat ze dan nog moet vragen of we haar liefde nodig hebben in “Do You Need My Love” (inclusief psychedelisch uitstapje) is eerder een retorische vraag. Natalie Mering had veel liefde over voor ’the beautiful people of Belgium’ en beloofde Schwartzeneggergewijs terug te komen (“We’ll be back”). De liefde was duidelijk wederzijds.
‘I hate to say it but each other’s all we’ve got,’ croonde Josh Tillman op het einde van opener “Pure Comedy”. Had hij net zowat de hele samenleving anno 2017 te kakken gezet, dan eindigde hij toch met een gevoelige noot en kreeg hij meteen de hele zaal stil. In de volgende nummers van hetzelfde album Pure Comedy hoorden we meer variaties op hetzelfde onderwerp en bleef ons vooral hangen dat virtuele realiteit en newsfeeds verslavend zijn en dat Father John Misty zijn boodschap in zo’n heerlijk countryrockjasje weet te verpakken dat al die kritiek binnen gaat als zoete koek. Toch beseft hij goed genoeg dat je niet te veel moet klagen en dus gooit hij met “Nancy From Now On” en “Chateau Lobby” wat nodige romantiek in de set. Al klinkt de romanticus in FJM wel ietsje anders: ‘Pour me another drink, punch me in the face, you can call me Nancy’.
Father John Misty schuwde de drama en pathetiek niet, en hoewel de trompetten live vervangen werden door gitaren, moesten de nummers niet aan rijkdom of slagkracht inboeten. Ook al was een van de gitaristen ziek, het was er niet aan te merken. Tegen het einde van de set kreeg hij applaus en schouderklopjes van Tillman zelve, terwijl hij doorheen het optreden net als de rest van de band vooral op de achtergrond opereerde. De band stond in een ietwat vreemde opstelling (drie bandleden links, drie rechts) en maakte zo een gang in het midden van het podium waar Tillman kon paraderen, dansen en knievallen maken. Halverwege de set checkte hij ook eens bij zijn pianist hoe hij het concert zou beoordelen. ‘B minus,’ antwoordde de pianist, waarop Tillman hem goeie moed insprak. ‘We can still razzledazzle them,’ waarop hij een meeslepende versie van “Strange Encounter” inzette.
Logischerwijs putte Father John Misty vooral uit zijn nieuwste album Pure Comedy en doorbraakalbum I Love You, Honeybear. Toch vormden de nummers uit zijn debuut Fear Fun de missende puzzelstukjes om de twee platen aan elkaar te lijmen. In “Only Son of The Ladiesman” droeg hij de onverstoorde verleider ten grave, een thema dat ondertussen ook al weer helemaal actueel is. Het Beateleske “This is Sally Hatchet” lijmde “When You’re Smiling and Astride Me” en “The Night Josh Tillman Came To Our Appartement” aan elkaar. In die laatste zagen we het relaas van een wilde avond met een dubbelganger die begint in de bar en eindigt met coke, nachtelijke zwempartijtjes en wild kussen. Meteen gaan slapen zat er duidelijk niet in bij Josh Tillman.
‘I’ve been putting on so many tightly orchestrated shows lately,’ bedacht FJM zich halverwege, waarop hij eventjes de gedachten de vrije loop liet. ‘This is pure stupidity… and more human than god’. Als hij ooit de muziekwereld vaarwel zegt, dan ligt er toekomst in een stand up carrière. Werkelijk elk woord dat hij uitsprak, kreeg de zaal aan het lachen. ‘I make a joke out of it, because I really think I’m a god,’ gaf hij nog mee en opnieuw wisten we niet of hij nu serieus was of ons voor de gek hield. Ook in “Bored in the USA” en “The Memo” zette hij zijn vaderland en de cultuursector voor schut.
Puur muzikaal zat de show enorm strak. Het tempo lag hoog en de band wisselde moeiteloos drama (“When The God of Love Returns There’ll Be Hell To Pay”) af met onversneden country (“I’m Writing A Novel”) en pure folk (“The Memo”). Josh Tillman balanceerde terwijl tussen klassieke frontman met gitaar, casual crooner en bezeten predikant. Na lang plagen en uitdagen ging hij op afsluiter “I Love You, Honeybear” dan eindelijk handjes schudden met de voorste rijen en aan hun reactie te zien, voelde het aan alsof ze net de hand van God hadden aangeraakt.
Op het einde van de set vroeg Tillman terloops wie er door zijn lief werd meegesleurd naar zijn optreden. Enkelingen staken hun hand in de lucht, waarop hij ze feliciteerde voor hun onvoorwaardelijke liefde. ‘I’m gonna give you one more reason to hate this music,’ beloofde hij en deed dan net het tegenovergestelde. Meer zelfs, het publiek was na de reguliere set helemaal nog niet voldaan en kreeg een bisronde om u tegen te zeggen. Het singeltje “Real Love Baby” toonde Father John Misty van zijn meligste en meest poppy kant, waarna “Holy Shit” dan weer existentiële vragen opwierp.
‘Wouldn’t I make the ideal husband?’ vroeg Tillman op het einde van de bisronde. Een vraag die door het publiek volmondig ja beantwoord werd. Father John Misty pakte de AB moeiteloos in en deed met de zaal wat hij wou. Een feilloze show, strakke band en een frontman die zowel tijdens zijn songs als er tussen iets te vertellen heeft, op werkelijk alle vlakken scoorde Father John Misty. Scoorde de pianist zijn performance in het begin nog op een ‘B-‘ dan gaf het publiek de band op het einde een ‘A++’. Hoe anders kan je het uitzinnige applaus na de bezeten versie van “The Ideal Husband” verklaren?
Setlist Weyes Blood:
Diary
Used to Be
Seven Words
nieuw nummer
Generation Why
A Certain Kind (Soft Machine cover)
Do You Need My Love
Setlist Father John Misty:
Pure Comedy
Total Entertainment Forever
Things It Would Have Been Helpful to Know Before the Revolution
Ballad of the Dying Man
Nancy From Now On
Chateau Lobby #4 (in C for Two Virgins)
Strange Encounter
Nothing Good Ever Happens at the Goddamn Thirsty Crow
Only Son of the Ladiesman
When the God of Love Returns There’ll Be Hell to Pay
A Bigger Paper Bag
When You’re Smiling and Astride Me
This is Sally Hatchet
The Night Josh Tillman Came to Our Appartement
Bored in the USA
The Memo
I’m Writing a Novel
Hollywood Forever Cemetery Sings
I Love You, Honeybear
Real Love Baby
Holy Shit
The Ideal Husband
