Frank Lebon
Het werd nog eens tijd! Mount Kimbie zat een tijdje in de studio om de laatste langspeler Love What Survives in elkaar te monteren. Een plaat die tegenover debuut Crooks & Lovers (2010) en publieksfavoriet Cold Spring Fault Less Youth (2013) nog meer klinkt als een volledige band dan twee techneuten aan toetsen en knoppen. Love What Survives heeft behalve weer een samenwerking met King Krule, nu ook Micachu, Andrea Balency en James Blake in de vriendenkring getrokken. Reden genoeg om naar de AB af te struinen om te zien hoe ze dat gaan oplossen.
Het Portlandse Visible Cloaks mag het publiek warm maken met hun elektronische dekentjes. Het duo bracht dit jaar Reassemblage LP uit. Een album dat te omschrijven valt als een soort Oneohtrix Point Never, onder invloed van valium, in Tokyo. Live waren deze knapen geconcentreerd en beduidend bezig met het vormen van klanken. Meer dan hun silhouetten zagen we niet en dat stoorde een beetje. Het laagje warme elektronica spreidde zich over ons heen en bracht sommigen onder ons in trance. Toch is de grote zaal van de AB meer een praatcafé onder leiding van deze jongens dan een concertzaal.
Onder luid applaus verwelkomen we Maker en Campos. Is dat Andrea Balency die zich een beetje beschaamd achter een synthesizer plaats? Knikje naar de drummer, iedereen in de startblokken? Ze kunnen geen betere keuze maken dan te beginnen met de fantastische intro van het nieuwe album. “Four Years and One Day” brengt de gehele zaal gelijk in de sfeer. Ook Mount Kimbie is fan van silhouetten en laat ons eerst rustig kennis maken met de profielvormen van de (nu) vierkoppige band. Artiest en publiek weten nu al dat het een goede avond gaat worden.
Er is weinig contact met het publiek, maar de energie op het podium en het behoorlijke lichtwerk vergeeft het hen. Tussen elke vier nummers krijgen we een knuffelachtige ‘thanks so much’ en vragende blikken of ze het goed aan het doen zijn. Het publiek reageert met uitbundige diepkeelse uithalen en wiegend dansgedrag. We worden getrakteerd op een greep uit het oeuvre van de jongens. “Audition” wordt opgevolgd door “Marilyn” die dan weer een intermezzo krijgt van Crooks and Lovers’ “Before I move Off”. Het word een festijn voor zowel de nieuwe ontdekker als de oude Mount Kimbie rot.
‘De onvergefelijke keuzes?’ Op zich zijn er wel een aantal opwerkingspuntjes. Het verschil tussen de vertrouwdheid van de oude nummers en die van het nieuwe album waren duidelijk aanwezig. Tijdens vertrouwde nummers stonden ze veel nonchalanter en beter op het podium terwijl ze voor de nieuwe nummers meer hun plek opzochten en hun partij speelden. Een puntje dat eigenlijk eerder als schattig gezien kan worden aan het begin van de tour, dan iets waar we resoluut kritisch over moeten zijn. Muzikaal was de uitwerking van (bijna) elk nummer volledig op punt en kon men, zowel artiest als publiek, ongestoord genieten van een fantastisch optreden.
Maar op twee punten mogen we hard zijn. (1) Als Dominic Maker denk dat hij de rol van Archy Marshall op de nummers “Blue Train Lines” en “You Took Your Time” kan invullen heeft hij het goed mis. Als je het vocaalgewijs niet haalt om dezelfde energie in de nummers te steken, kan je ze beter gewoon niet spelen. De jongens hadden op basis van vocalen in nummers soms toch beter keuzes kunnen maken. Ze hebben beide namelijk niet de beste zangstemmen.
De mannen spelen “Delta” als laatste staaf dynamiet voor ze even lieflijk het podium verlaten als ze opkwamen. Men neemt geen genoegen met dit afscheid, terecht ook, ze mogen nog een uur spelen. Lang laten ze niet op hun terugkeer wachten. We verwachten “Made to Stray”, maar krijgen een aangename verrassing. De pianosamples van Dansende Beer favoriet “Maybes” beginnen te spelen en we voelen stiekem kippenvel onze armen al omhoog trekken. (2) TOTDAT! Ze het gehele nummer, absoluut, volledig, onverwacht, kapot maken! De subtiliteit in vocal samples en percussie is in dit nummer belangrijker dan ooit, de keuze om de vocalen er als een soep overheen te blazen maakt het dan ook tot pulp. Echte afsluiter “Made To Stray” is live de vetste steady die we al hoorden, maar troosten maar half na wat ze ”Maybes” hebben aangedaan.
Hoewel, vooral, het laatste puntje zeer zwaar op onze maag ligt, gaf Mount Kimbie een absoluut topconcert! Prachtige muzikaliteit met een goede duiding voor variatie. Lieflijk contact met het publiek en daarbij ook een publiek om van te smullen (dat lieten ze ons ook weten). We zullen geen moment twijfelen om aanwezig te zijn bij hun volgende podium drang, maar misschien met een iets voorzichtere toenadering.
