LiveRecensies

Chad VanGaalen @ NEST (Democrazy): Geslaagde griezeltrip

Om Halloween te vieren hoefde je dinsdagavond helemaal niet af te zakken naar een of ander posh verkleedfeestje of griezelcafé in de Overpoort – vampiers vind je er tenslotte toch elke nacht van het jaar, of het nu volle maan is of niet. Neen, een enkeltje richting concertzaal NEST was voldoende voor een levensechte trip naar de meest groezelige oorden ofte de persoonlijke fantasiewereld van indie-zonderling Chad VanGaalen. De excentrieke Canadees (in roodglanzende nachtjapon, of was het een boetekleed?) bracht voor de gelegenheid Preoccupations-bandlid en gitarist Scott Munro, een verdacht veel op een hippie lijkende bassist en een drummer/computernerd mee naar Gent om de bezetting te versterken.

VanGaalen stak de oceaan over om zijn nieuwe en inmiddels zevende album, Light Information (Sub Pop), op het publiek los te laten. De creatieveling staat ervoor gekend commerciële opnamestudio’s te weren; slaapkamers en garages vormen daarentegen zijn meest geliefde stekjes om nieuw materiaal in op te nemen. Naast het hoge lo-fi en experimenteergehalte, wordt zijn werk gekenmerkt door een breed gamma aan – al dan niet esoterische of zelf in elkaar geknutselde – muziekinstrumenten. Met Light Information roept VanGaalen opnieuw een eigen, simultaan universum op waar het oneindig veel beter vertoeven is dan in onze jachtige, op smartphones en internet geconcentreerde maatschappij. Pittig detail: de man bezit zelf gsm noch smartphone.

Toen we het over dat hoge griezelgehalte hadden, doelden we niet op die buitenissige figuren op het podium. Hetgeen zich achter hun rug afspeelde – letterlijk en figuurlijk – deed het ‘m. Naast artiest en multi-instrumentalist is VanGaalen immers ook een begenadigd illustrator en animator – talenten die hij maar al te graag met zijn (eigen, maar ook andermans) muzikaal werk vervlecht. En terecht. De visuals op het scherm leken uit een bevreemdende sciencefictionfilm te zijn weggeknipt: gaande van zwarte doodshoofden over kleurrijke kwalachtigen, zich aan een tandenborstel schurende tand, embryonale gruwelgezichten, buitenaardse en veelogige creaturen, zich vermenigvuldigende planeten tot intergalactische taferelen: allen passeerden ze de revue en allen gaven ze de muzikale ervaring een extra dimensie.

Dat begon al krachtig met opener “Mind Hijacker’s Curse”, een apocalyptisch aandoend rocknummer waarin de rode draad van de hele plaat trouwens scherp vervat ligt. ‘You know time can’t be trusted / So hold me in this dream world / And never let me go’ kweelde VanGaalen, melancholisch over de ongrijpbare grilligheid van de tijd. Opgesmukt met stevige gitaren breide “Mystery Elementals” verder op dat zwaarmoedig thema. Sombere materie of niet, luchtig konden de nummers ook zijn. “Old Heads”, een (verontrustende) song over mensrobotten omzwachteld in buitenaards klinkende geluiden, was daar met zijn vrolijk refreindeuntje het sprekende bewijs van.

Om een praatje tussen twee nummers door zat de Canadese artiest ook niet snel verlegen. Zo liet hij zich ontvallen dat het de eerste keer was dat hij op Halloween niet bij zijn kinderen kon zijn. Jammer, maar ons zag je er allerminst door treuren. Een onheilspellende intro vormde vervolgens de sinistere voorbode voor “Peace On The Rise”, een magistraal nummer uit album Diaper Island (2011), dat door het publiek op gejuich onthaald werd. Terug naar zijn nieuwste werk hoppend, sloeg het instrumentale “Prep Piano + 770” duidelijk een golf gebabbel en verveling doorheen het publiek. Een ter plekke – met onder meer zakjes chips – geprepareerde piano mocht voor de gelegenheid de zaal sieren.

Moeiteloos klisten Chad VanGaalen en zijn gevolg opnieuw de aandacht met “Rabid Bits of Time”. Contemplerend over de dood, ‘No one knows where we go / When we’re dead or when we’re dreaming’, greep dit nummer ook live naar de keel. Een opgezette albatros, toepasselijk voor het morbide kader waarin we toch al verkeerden, mocht ook even de show stelen – gevolgd door een geïmproviseerd (?) riedeltje over vogels. En zo meanderde een tomeloze VanGaalen tussen dromerige vitaliteit en dreigende voorgevoelens. “Pine and Clover” was ongetwijfeld een ander hoogtepunt. Afsluiten deed het gezelschap met “Weird Love”, wat meteen ook ons gemoed ten opzichte van Chad VanGaalens totaalperformance onderschreef: een akelige en onwerkelijke liefde.

VanGaalen wist ons met zijn stevige gitaarrock en synths, vervreemdende teksten en hypnotiserende animaties soepel mee te zuigen in zijn wervelende draaikolk der escapistische verbeelding. Deze artiest en manusje-van-alles verdient ongetwijfeld meer aandacht. Of zou hij dan vriendelijk bedanken met ‘You’re so scared to be adored / But more scared to be alone?’ (“Mind Hijacker’s Curse”).

Related posts
2023FeaturesInstagramUitgelicht

Het elftal van 2023 volgens de Belgische muziekindustrie

Om muziek tot bij jou te krijgen, zijn heel wat mensen nodig. Ook in België zijn heel wat enthousiastelingen dag in dag…
LiveRecensies

Daniel Romano’s Outfit @ Kunstencentrum VIERNULVIER (Balzaal): Hogesnelheidstrein zonder rem

De carrière van Daniel Romano samenvatten in enkele zinnen, is onmogelijk. De man brengt al sinds 2010 albums uit, waarvan daar sinds…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Hannah Jadagu - "Admit It"

Brooklyn blijft een trekpleister voor muziekmakers en is eveneens de uitvalsbasis van de opkomende, negentienjarige Hannah Jadagu. De singer-songwriter bracht haar debuutsingle…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.