Op 1 november 2017 stond Manchester Orchestra voor het eerst in hun carrière in een zaal in België. In de VK kwamen ze hun vijfde plaat A Black Mile To The Surface voorstellen. Dat mag je heel letterlijk nemen, want meer dan de helft van hun set bestond uit die nieuwe numemrs. Gelukkig voor ons, was dit net de sterkte van het optreden. Samen met enkele klassiekers, zorgde Manchester Orchestra voor een fenomenaal concert dat nu nog steeds nazindert in onze oren.

Openen mocht drietal van Slothrust. Een zeer speelse band die op een nonchalante manier snedige punk bracht. Het begon met het instrumentale “Surf Goth” waarmee de toon meteen gezet werd. De band vuurde het ene strakke nummer na het andere op ons af met vooral de humoristische teksten die ons opvielen. Frontvrouw Leah Wellbaum kan als geen ander haar gitaar meester en bracht dan ook de ene strakke solo na de andere. “If you give us some weed, we will give you some merch” zei ze op het eind van de set. Het is een mooi voorbeeld van hoe laks en speels de band met hun muziek opgaan, en het lukt hen ook. Fijne opener van de avond.

De VK is ondertussen al goed volgelopen wanneer Manchester Orchestra het podium opkomt. De band begint met de opener van hun nieuwe plaat en meteen kan je een speld horen vallen in de zaal. De breekbare stem van Andy Hull laat ons net niet emotioneel worden en de zachte gitaren geven meteen aan dat Manchester Orchestra hier op het gevoel zal inspelen. ‘It’s amazing” zingt Hull, en dat reeds in het begin van de set, das durven. Toch geloven we hem, en als de band daarna met “The Gold” een versnelling hoger gaat, valt iedereens mond open.

Met meer kracht en energie laten ze het publiek, dat de tekst van deze single duidelijk goed kent, voor een eerste keer meezingen. Met “The Moth” sluit Manchester Orchestra hun eerste drietal van de nieuwe plaat af, en hier horen we de brul van Hull voor het eerst helemaal naar voor komen. Hij staat er ook een beetje als een beer op het podium, goed behaard maar toch erg knuffelbaar, hij zou zo voor onze site kunnen schrijven. Waar er agressie nodig is, klauwt hij en dat maakt alle nummers van Manchester Orchestra zeer sterk.

Bij “Pale Black Eye” horen we hoe goed de mannen met hun instrumenten overweg kunnen. Ze brengen subtiliteit die op plaat nergens te horen is. Een snaar die extra wordt aan geslaan, een noot die eens wat anders klinkt of het geluid die hier en daar wat luider klinkt. Het geeft aan dat de band live nog beter tot zijn recht komt, dan op album. Dit is ook te wijten aan het feit dat ze voortdurend blijven doorgaan. Nergens geven ze zichzelf een adempauze, het is de bedoeling om met zoveel mogelijk kracht overweldigend over te komen, en daar slagen ze ook in.

Bij “I’ve Got Friends” zien we het publiek voor de eerste keer helemaal uit de bol gaan. De herkenbaarheidsfactor zal hier zeker een rol bij spelen. Met de nodige power in de vocals en stevige gitaren, krijgen we op het einde echt een soort samenhorigheidsgevoel. De band weet iedereen samen te brengen met de emoties die ze brengen. Het wordt met zoveel overtuiging gebracht, dat je niet anders kan dan helemaal mee te gaan in het verhaal. Als de band vervolgens weer een drietal van hun nieuwe plaat aflevert, valt op hoe goed deze songs bij elkaar passen. “The Alien” loopt vlotjes over in het charmante “The Sunshine” om vervolgens uit te barsten in “The Moth”. Alles is perfect uitgedokterd en laat nergens ruimte voor toeval.

https://www.instagram.com/p/Ba-Mr_7j05d/?taken-at=1257259

Plots weerklinkt vanuit het publiek “Simple Math”. Hoewel dit nummer initieel niet op de setlist stond, speelt de band het toch. ‘Nu dat we hier toch zijn, kunnen we het evengoed spelen’. Goed dat er zo’n fan in het publiek stond, want dit is niet alleen het sterkste nummer van de band, in deze set zorgt het voor een kantelpunt. De opbouw naar een dreigend slot wordt verder gezet in de volgende nummers. Vanaf dan horen we alleen nog maar bombastische nummers met gitaren die door merg en been gaan, denk maar aan “Cope” (wat een nummer!!!). Ons hoor je alvast niet klagen.

De band komt na hun reguliere set nog eens terug om het publiek verder te beroeren. Dit keer heeft de gitarist zijn gitaar ingeruild voor een piano en dat zorgt er voor dat het eerste nummer in de bis het traagste is van de hele set. Maar dan komt de apotheose in de vorm van “The Silence”, de afsluiter van hun nieuwste plaat en ook van dit optreden. Het begint met synths die zo bij The War On Drugs konden zijn weggeplukt, maar eindigt in gitaarwerk waar Explosions In The Sky nog van kan leren (niet heus, maar je weet wat we bedoelen). Zeven minuten zweven we nog eens mee op de meest breekbare song van de hele avond en voelen hierbij alle emoties die je maar kan bedenken in ons opkomen.

Liefde, hoop, wanhoop, angst, verdriet en ga zo maar door, we voelden het allemaal bij dit concert van Manchester Orchestra. Dat ze geen orkest nodig hebben om te emotioneren, bleek ook live een feit. De band weet alle nummers fijn af te werken tot songs waarin alles zit wat je nodig hebt voor een perfect nummer. Goed gitaarwerk, sterke lyrics en gevoel, de band kan dit allemaal in zijn songs steken en live komt het er alleen maar beter uit. Dat Manchester Orchestra veel te underrated is, bleek ook vanavond. Ze verdienen zoveel meer hier in België. Wat een band, wat een optreden!

Setlist:

The Maze
The Gold
The Moth
Pale Black Eye
I’ve Got Friends
End Of The World
The Alien
The Sunshine
The Grocety
Simple Math
Colly
Cope
The River

Bis:
Hot One
The Silence