De terugkeer van Ride naar België was er eentje die niet veel mensen gaan vergeten. Voor het eerst sinds 1991 speelde de band nog eens een clubshow in België. Dat het een historische avond zou worden, was van bij het begin al zeker. Dat Ride de daad bij het woord voegde door een extreem strakke set aan te leveren, maakte de beleving alleen maar beter. Een perfect geluid en een goed evenwicht tussen oude en nieuwe nummers bewezen dat Ride er nog steeds mag zijn.
Openen mochten de Fransen van Dead Horse One. De band bracht een fijne mix van psychedelica en shoegaze waardoor de vroege vogels al even konden genieten van een voorproefje van wat zou volgen. De band was weliswaar niet sterk genoeg bij bepaalde momenten en overtuigde vooral toen ze wat meer reverb ik hun gitaren mengden. Als ze hun muziek iets minder braaf aan de man brengen, zien we het wel goed komen.
Met de profetische woorden ‘start again’ in “Lannoy Point”, begint Ride aan hun set in de Botanique. Een volledig uitverkochte zaal zag hoe Ride één van de acht nieuwe nummers op de setlist bracht. Begin dit jaar verscheen het eerste album sinds 1996 en dat moest dan ook uitgebreid worden voorgesteld aan het Belgische publiek. Samen met enkele klassiekers kregen we een dromerige set geserveerd met hier en daar wat aanstekelijke vibes in gemengd.
Al snel gaat Ride een versnelling hoger en met “Charm Assault” halen ze voor het eerst de gierende gitaren boven. Toch is het wachten op “Seagull” vooraleer het publiek voor een eerste keer een collectief “ja!!!” gevoel krijgt. De opener van het legendarische Nowhere serveert ook hier als stevige starter en laat iedereen wild in het rond springen. Met de nodige reverb en sterk spelplezier, horen we een band die eigenlijk heel strak staat te spelen. Dit valt nog meer op bij de instrumentale outro waarin ze de snelheid telkens maar opdrijven.
Dit is de sterkte van de hele set, het instrumentale deel. Het gaat van erg dromerige gitaren die ons laten zweven, tot reverb die door merg en been gaat. Stevige gitaarsolo’s waarin Andy Bell zijn gitaar er van langs geeft, zijn schering en inslag en dat alles komt nog eens beter tot uiting dankzij de waanzinnig goeie klank in de Orangerie. Je kan ieder instrument onderscheiden van elkaar, hoort iedere snaar perfect aanslaan en dat zorgt er voor dat de luisterervaring van deze muziek uitmuntend is. Het geeft de show nog meer body en zorgt er ook voor dat je bijna twee uur lang kan weg zweven op een muur van gitaren.
105 minuten, zo lang duurt de set van Ride in de Botanique. De band heeft er duidelijk zin in en vuurt het ene nummer na de andere op ons los met zelfs vier bisnummers als extraatje. Toch heeft deze set wel degelijk een (weliswaar bescheiden) dipje en wel bij het trio “From Time To Time”, “Dreams Burn Down” en “Cali”. Het is net allemaal iets te zweverig waardoor sommigen het moeilijk hebben om de ogen open te houden. Gelukkig volgt hierna “Twisterella” waarna de energie terug in de set sluipt. De kleurrijke gitaren zorgen er voor dat er veel dynamiek is, en dat was duidelijk nodig.
Naast al dit moois, krijgen we ook een primeur want Ride speelt “Impermanence” voor de eerste keer in de Botanique. Leuk, al is het nummer niet om over naar huis te schrijven. Dat kan eigenlijk wel van alle nieuwe nummers gezegd worden, al passen ze precies wel perfect in het geheel van deze set. “Lateral Alice” is bijvoorbeeld de ideale powersong met zijn zompige bas die de zaal verwarmt.
Toch zijn het natuurlijk de klassiekers die het publiek helemaal wild krijgen. De dromerige sfeer ruimt af en toe plaats voor meer strakkere stukken en die interactie is nodig om niet helemaal verzeild te raken in een droomwereld. Het voelt alsof we op een boot zitten in het midden van de nacht en we telkens opnieuw gewekt worden door een lichte golf die de boot doet waggelen. Met “OX4” tonen ze nog eens wat ze in huis hebben van instrumentale sterkte maar het is toch vooral afsluiter “Drive Blind” die blijft hangen.
Live wordt de song uitgesponnen tot een goeie tien minuten met in het middenstuk een gigantische portie noise. Andy Bell en Mark Gardener klieven hun gitaren doormidden en laten ze gieren als geen ander. Samen met de chaotische belichting, is het een fascinerend spektakel dat het experimentele karakter van hun muziek nog eens in de verf zet. Toch zien we deze avond vooral hoe aanstekelijk shoegaze kan zijn, en bij Ride is dat zeker heel meezingbaar.
In de bisronde is het vooral “Leave Them All Behind” dat indruk maakt. Het nummer vat de set van Ride eigenlijk perfect samen. Een dromerige sound doormengt met wat chaotische gitaren en een erg aanstekelijke vibe, zorgen er voor dat je helemaal weg bent van de wereld. De song hypnotiseert je, maar laat je toch nog even beseffen dat het leven zo mooi is. Dat deed Ride eigenlijk twintig nummers lang en nooit werd het vervelend of te emotioneel. Het is de sterkte van een band die er na twintig jaar helemaal terug staat.
In de Botanique bleek Ride nog steeds niet afgeschilderd te zijn. Meer nog, ze lijken klaar om er weer enkele jaren tegenaan te gaan. De band is duidelijk al wat meer op elkaar ingespeeld (in tegenstelling tot op Pukkelpop enkele jaren geleden) en hierdoor leverden ze dan ook een sublieme set af. De rit is compleet, hopelijk volgen er nog veel meer.
Setlist:
Lannoy Point
Charm Assault
Seagull
Weather Diaries
Taste
Unfamiliar
From Time to Time
Dreams Burn Down
Cali
Twisterella
Impermanence
Lateral Alice
All I Want
OX4
Vapour Trail
Drive Blind
Bis:
White Sands
Like a Daydream
Leave Them All Behind
Chelsea Girl
