Drie weken geleden waren we getuige van een ijzersterk optreden van Papa Roach in de Trix te Antwerpen. Een uurtje voor het optreden gingen we op de koffie bij gitarist Jerry Horton en hadden we het onder andere over de nieuwe plaat en Belgisch bier.

Jullie eerste EP Potatoes for Christmas kwam uit in 1994, ondertussen zitten we met Crooked Teeth aan het negende studioalbum. Voelen jullie nog stress of druk bij het releasen van nieuw materiaal?

Ja en nee, we voelen ons soms wat angstig omdat we weten dat het altijd een risico is om aan onze sound te sleutelen. Soms gaan de fans erin mee maar andere keren word je publiek verliefd op een bepaalde stijl en willen ze dat je dat ene ding blijft doen. Daar proberen we ons toch elke keer mentaal wat op voor te bereiden. Qua druk denk ik dat we altijd vrij consistent zijn geweest met zowel de kwaliteit als de kwantiteit van nieuw materiaal. We zitten ook bij een independent label waar de druk sowieso al minder groot is als bij grotere labels.

Vaak wordt Crooked Teeth geprezen doordat het een perfecte balans is tussen wat de “old era” en de “new era” fans van jullie willen horen. Is dit iets wat met opzet is gedaan?

Crooked Teeth klinkt zo omdat we wilden dat het zo zou klinken, niet omdat de fans erom vroegen. De sound die het album heeft gekregen is er gekomen doordat de ideeën van iedereen waar we mee samenwerkten op ongeveer hetzelfde moment samenvielen. Ik wou meer ‘weird stuff’ gaan doen in plaats van standaard structuren of beats. Tobin wou dan weer iets meer de pop kant opgaan en de mensen waarmee we samenwerkten wilden dat we teruggrepen naar de energie vanop ons eerste album. We hebben dus geprobeerd om ons niet te beperken tot één formule en zijn tot deze sound gekomen door het voor onszelf te doen en niet voor fans of voor radioplay.

Dit is iets wat jullie al meer als twintig jaar doen, zijn er momenten dat jullie even de creativiteit verliezen?

Neen, niet echt. We zijn er gewoon constant mee bezig en elke keer als we samenkomen wakkeren we het creatieve vlammetje in elkaar aan. We gooien een paar ideetjes heen en weer of improviseren ter plaatse. Ongeveer 3/4de van het nieuwe album is uiteindelijk onstaan uit spontane riffs.

Wat zijn Papa Roach’s grootste inspiratiebronnen?

Naast het klassieke rock en hip hop luisteren we ook enorm veel naar elektronische muziek, vooral house. Hiernaast staat er ook regelmatig jazz op. Als favoriete artiesten denk ik dat we vooral luisteren naar Red Hot Chili Peppers, Fugazi, Faith No More en Metallica. Persoonlijk ben ik enorme fan van Thrice, Björk en Rage Against The Machine.

Jullie hebben een zeer strak schema. Hoe proberen jullie te relaxen tijdens een tournee?

We zijn aan het werken aan verschillende videoclips en dat zien we wel als momenten om te destressen. Daarnaast proberen we ook regelmatig, waar mogelijk, wat cultuur op te snuiven. Gisterenavond hebben we de stad Antwerpen een bezoekje gebracht. Een paar crew members zijn in de geweldige Belgische bieren gevlogen en voelen zich vandaag niet helemaal top. (lacht)

Jullie hebben met Papa Roach een indrukwekkende carriëre uitgebouwd. Hebben jullie nog bepaalde doelstellingen of ambities?

Tuurlijk! We zijn nog lang niet klaar. We zijn nog dagelijks bezig met muziek maken en willen dit zolang mogelijk blijven doen. We hebben het geluk gehad om al veel mooie plaatsen te mogen zien, maar we zijn nog lang niet overal geweest. We willen blijven touren en blijven naam maken op festivals.

Voor “Periscope” werkten jullie samen met Skylar Grey en voor “Sunrise Trailer Park” met Machine Gun Kelly. Hoe was het om met hun samen te werken?

We hebben nooit echt fysiek, in dezelfde ruimte, samengewerkt. Voor “Periscope” hadden we alles opgenomen. Jacoby had alle vocals gedaan maar we wisten op voorhand dat we haar stem wilden voor bepaalde stukken. We hebben haar vervolgens ons deel doorgestuurd en zij heeft haar stuk opgenomen en teruggestuurd. Voor “Sunrise Trailer Park” hadden we de muziek opgenomen en Jacoby zijn deel van de zang. We wilden graag iemand dat het een tweede karakter kon zijn, als een soort tegenspeler. Iets later waren we op de AP Music Awards en zagen we Machine Gun Kelly daar performen. Na zijn optreden hebben we hem backstage het nummer laten horen en hij was meteen enthousiast. Vervolgens nam hij het nummer mee naar huis, nam zijn deel op en stuurde het terug naar ons.

Heeft u een persoonlijke favoriet op de nieuwe plaat?

“None Of The Above”, omdat het enorm dynamisch is. De strofes zijn enorm rustig en licht dreigend. Het refrein is dan weer enorm luid en krachtig. Voor mij persoonlijk voelt die transitie als vallen van een klif. Het is iets dat we denk ik nog nooit echt eerder zo gedaan hebben en ik vind het geweldig.

Jacoby Shaddix krijgt enorm veel lof voor de gemakzucht waarmee hij lijkt te wisselen tussen rappen en zingen. Hoe is het voor de andere bandleden om de twee stijlen, rap en rock, samen te smelten?

Het is een beetje een gewoonte geworden. Het ding met hip hop is dat het meestal een bepaalde beat heeft die de complete song draagt. Dus we proberen een bepaalde beat of riff te vinden en herhalen die. Zoals in “Getting Away With Murder”, daarin wordt niet echt gerapt maar het is hetzelde principe. Een loop van één bepaalde beat draagt dat hele nummer, het zijn enkel de gitaren en de bass die veranderen.

Vanavond treden jullie op in de Trix, hebben jullie na al die jaren nog stress voor een optreden?

Neen, helemaal niet. We voelen soms wel wat angst maar meestal zijn we volledig ready-to-go. Zeker als het een headline tour als deze is. We weten dat het publiek onze fans zijn en moeten dus niet al te veel doen om hun uit de bol te laten gaan. Op festivals ligt dat iets anders, zelfs na twintig jaar voelen we nog steeds de druk om het publiek te overtuigen. Bij optredens als dat van vanavond zijn we iets meer relax.

Als afsluiter, welk advies zou je aan je jongere zelf geven aan het begin van je carriëre?

Geef niet zoveel geld uit aan domme dingen. (lacht)